سیدعبیدالله نادر
کال ۱۳۷۸پیښاور
(درس و تعلیم نه پاتي کیږو)
لږ په سرعت واخلي ګام
په متــانت واخـــــلي ګام
چي له قطاره ، وروسته کیږو
درس و تعــــلیم نه، پاتي کیږو
مونږ شاګردان د مکتب
واړه بچیـــــان د مکتب
تازه ګـــــلان یو مونږه
په بـــــاغ و بڼ ، دادب
ډیر ادیښمند په خپل حالت یو
مستـــــــــقبل ته مو ځوریږو
درس و تعـــلیم نه پاتی کیږو
بشر سپوږمی خواته ځي
د ترقی خـــــــــواته ځي
نوی آرمـــــان په خاطر
د سو کــــالی خواته ځي
مونږ د غفلت او جهالت څخه
په ځمــــــــــکه کې ، ښخیږو
درس و تعلــــیم نه پاتي کیږو
د خپل بقـــــا په خاطر
ترڅو به وي جنــــګونه
راځئ چـــي وکړو یوار
ددي وطن غـــــــــــمونه
دي اړ و دوړ کــــــې دنفاق
علمی دنیا نه وروسته کیږو
درس و تعلیم نه پاتي کیږو
هلته نظـــام کې دشمس
بشر څیړنــــــــۍ کوی
چی کړی معلوم حقیقت
خـــــپل ګرویږنۍ کوی
مونږ دمــــاشوم په څیر
په خـــــــاورو کې لوبیږو
درس و تعلیم نه پاتي کیږو
سید عبید الله نادر
د سترو آرمانو سولي ته
د هجر شپـــي دي ، چې تــیریږي ته به کــــله راځې
زړه می بی تا نه نه صـــبریږي ، ته به کــــله راځې
بشـــره دې اوس هــم ، د خــیالونو په ټالو کې زانګي
د فراق شـــپی دي چې اوږدیږي، ته به کـــله راځې
د انتــظار لمــــحودې تت کړو، رانه نور د ســترګو
زړه می په تا پســـي ځــوریږي، ته به کــــله راځې
دې ځوانیمرګ تسل هم نه کړو، زمونږ زړونه قرار
په بی صــبری عمــر تـــــیریږي ،ته به کــله راځې
سلګۍ سلګۍ باندی تـــیریږي، دا لمـــحې د ژوندون
بهــــیرد اوښــکو نه ودریـــــږي، ته به کـــله راځې
د آرزوګــــــانو، آرمــانونو، او د هـــــیلوغـــــــوټۍ
دلتـــه په ویـــــنو کې لمبـــــیږي، ته به کــــله راځې
په طوفــانــــو د سمــــندر، او د وحشــت، په څــــپو
د آرمــانو بـــــــیړۍ ډوبـــیږي، ته به کـــــله راځې
د نفرتونواو د کرکې ، په لمـــبو کې ســـوځــــــــــو
چــاپـــیره اور له مونږ تاویـــــږي، ته به کله راځې
زمونږ د ســــتروآرمانـــونوســـولي، چــیرته لاړې؟
ســـترګي مو تا پســـــي ړندیږي، ته به کـــله راځې
