سرمایه گذاری بر دانش و تکنولوژی برای صحت و زندگی

اینان و ده ها و صد ها تنی که فیس بوک پیام ها و پرسش های شان را به ایمیل من فرستاده است و  محترمانی؛ با پرس و پالِ با واسطه؛ جویای چگونگی تندرستی و درمان های من شده و نسبت به غیابت موقت من از صفحه های انترنیتی ابراز پرسش کرده اند،

برای این عزیزان و سایرین که شاید سوالِ بروز نداده داشته باشند؛ به اگاهی میرسانم که تا ایندم معایناتی که انجام گردیده و تداوی ها و تراپی هایی که تجویز و اجرایی گردیده است؛ همه با نتیجه بخشی و کامیابی همراه بوده و بسی از مشکلات برطرف شده و متباقی در زمانهای معینی در آینده برنامه ریزی شده است.

البته منِ کمترین؛ پیشتر ازین میخواستم که در خدمت عزیزان باشم و به ویژه سلسله ای از یافته های الهامبخش و امید آفرین عینی و تازه ام را با همه شریک سازم؛ ولی در همین حال ناگزیر بودم که توصیه های صحی را نیز مراعات نمایم مثلاً پس از عملیات چشم می بایست حتی نماز را "به اشاره" بخوانم.

گفتنی است من به مدد مساعی جمیله، زمینه سازی های متکی به تجارب و اطلاعات فراوان و توصیه های اکید و مکرر محترم سلیمان کبیر نوری و کمک پولی محترم پروفیسور دکتور سید احمد جهش و دوشیره گرامی شان داکتر نازنین جان؛ عزم را برای یک چکاپ عمومی و درمانهای کمر و "اب مروارید" چشم ها؛ جزم کرده به کابل رفتم.

البته در نخست انتخابِ کابل؛ "جبری" و "بهتر از هیچ" به نظر می آمد و قطعا اگر مشکلات ناشی از "کرونا" نمی بود؛ به هند یا پاکستان می رفتم و یکی از فرزندانم نیز گفته بود تا کمی صبر کنم که زمینه سفر درمانی به ترکیه را مساعد خواهد کرد.

همچنان عمدتاً برای روشنتر گشتن یاد داشت های پستر؛ وضاحت میدهم که به کمک سخت مؤثر و سازنده دوست خبیر خانوادگی ما جناب داکتر عظیم؛ انتخاب من بین مراکز تشخیص و درمان و طبیبان کابل؛ انتخاب میان به و بهترین بود. و به همت داماد ارجمندم فرهاد جان رسولی؛ از خدمات آسایشی فوق العاده برخوردار بوده ترانسپورت و دیگر خدمات 24 ساعته در اختیار داشتم.

با نظر داشت همه این حقایق بازهم تلاش کردم وضع و امکانات خدمات صحی را که با آنها سر و کار یافتم نقادانه بنگرم و استنتاج های واقعبینانه از آنها تقدیم هموطنان بدارم.

با سپاس ویژه از جناب یعقوب فیضمند دوست ارجمند مقیم دنمارک که ضمن ارسال 250 دالر امریکایی مساعدت پولی؛ چندین بار در کابل جویای احوال من شدند؛ میخواستم نخستین استنتاج هیجان انگیزم خدمت هموطنان را پیشکش بدارم.

رشد طبابت، توسعه و تکمیل امکانات، کارکنان و ماشینری طبی در کابل خیلی ها امید وار کننده است؛ شخصاً که 12 سال پیش در دهلی جدید معاینات و تداوی هایی انجام داده بودم و طی چار سال ماندگاری در دهلی؛ رجوع سرسام آور هموطنان برای این خدمات را در آنجا شاهد بودم از جمله قریب همه بستگان خودم حتی برای تکالیف عادی آنجا آمده وقت و پول فراوان خود را مصرف میکردند؛ بالاخره 50 فیصد هم راضی نبودند؛ بزرگترین آرزویم این بود که مراکز تشخیص و درمانی نظیر شفاخانه های دهلی نو اقلاً در کابل پایتخت افغانستان به وجود آمده اعتماد هموطنان مان را جلب و آنان را ازین همه سرگردانی و مخارج هنگفت اضافی رهایی ببخشد.

البته عین مورد و مساله  در رجوع هموطنان به مراکز تشخیص و درمان اسلام اباد و سایر شهر های پاکستان هم در آگاهی های من بوده و بالنوبه همین آرزومندی را قمچین میکرد و آتشین می ساخت.

میتوانم اکنون عرض کنم با اینکه مقام آرزو بلند است و به قناعت رسیدن در حد آن دشوار؛ در یک نسبیت هیجان انگیز؛ من به این آرزوی بزرگ نزدیک و حتی نایل گردیده ام.                    

سرمایه گذاری ها بر دانش و تکنولوژی برای صحت و زندگی امروزه در کابل خیلی ها چشمگیر و چشم نواز است و به نظر میرسد که یکی از بهترین موارد سرمایه گذاری ها در دو دهه گذشته همین سرمایه گذاری هاست!

من عملیات "آب مروارید" چشمم را در کلینیک چشم انستیتوت فرانسه برای مادران و اطفال؛ انجام دادم که شف سرویس و جراحم؛ محترم داکتر ثمین صادق بودند. این عمیات چنانکه بی بی حاجی ثریا محمدی؛ عزیز عزیزانم دعا داده بودند؛ راحت تر و موفقانه تر از بیرون کردن خاری از پا، صورت گرفت و یک چشمِ با توان بیسابقه در عمرم را به من هدیه نمود. امید است که عملیات چشم دیگر هم که حدود شصت فیصد "آب مروارید" دارد؛ طی ماه های اینده صورت پذیرد.

در ساعاتی که پیش و پس از عملیات درین مرکز درمانی؛ بستری بودم به اعتراض ها و انتقاد ها و سخنان نومید کننده ای هم مواجه شدم. از جمله یکی میگفت: مریضش را تشخیص درست نکرده عملیات شکمی و صدری کرده اند ولی نتیحه ای نداده و اکنون از یکسو پول کامل عملیات بی نتیجه خود را می طلبند و از سویی میگویند: مریض را اسلام آباد ببرم که امکانات درمانش همانجاست.

مریض اهل بدخشان  بوده و تصادم شدید ترافیکی کرده بود . به دفاع از مسوولان شفاخانه گفته میشد که بیمار تکلیف مزمن سابقه داشته که پس از عمنلیات کشف گردیده و امکان درمان همزمان چنین تکالیف مضاعف نیاز به امکاناتی دارد که در پاکستان میسر میباشد.

روشن است که من برای تحقیق همه جانبه درینگونه موضوعات غامض وقت و امکان نداشتم. ولی جدای از همچو موارد نادر که در جای خود ایجاب رسیدگی با گذشت و عادلانه را می نماید؛ نفس موجودیت انستیتوت فرانسه برای مادران و اطفال که حالا بنابر تقاضا و احتیاج؛ خدمات برای بزرگسالان نیز در آن اضافه شده، ثروت عظیم و خیر جاری کبیر برای افغانستان است؛ تجهیزات ماشینری این مرکز شاید چیزی از مراکز مشابه عالی در دهلی و اسلام آباد کم نداشته باشد و بر علاوه این انستیتوت خیلی از بهترین کادر های طبی افغانستانی را جذب و مشغول کرده به ارتقای دانش و مهارت طبی آنها ادامه میدهد. کم و کسر در اداره و حتی تشخیص و تداوی در اینجا نیز منتفی نیست کما اینکه در دهلی و اسلام آباد و در مراکز پیشرفته ترین هم منتفی نمیباشد.

شاید اینهم یک معنای خاص پیدا کند که من به مشوره دوستانم به سرویس اورتوپیدی این مرکز مراجعه نکرده ترجیح دادم به مرکز تشخیصیه خصوصی داکتر سلطانی بروم که علاوه بر تخصص  معتبر در ستون فقرات، ارزانی و روا داری بیشتری داشت. این طبیب محترم ضمن معاینات کلینیکی و شنیدن سوابق تکالیف من؛ نسخه ای حاوی سه قلم دوا نوشت و متذکر شد که باید فیزیو تراپی بگیرم و ضمن دوام استفاده از دوا؛ ورزش کنم و بر وضعیت کار و نشست و برخاست بهبودی بیاورم ولی معاینه MRI  از کمر را ضرور ندانست که مورد تقاضای من بود.

بالاخره در اثر اصرار من که توسط دوستان همراهم تأکید میشد، موصوف تجویز MRI  داد ولی با دیدن تصاویر معاینات هم نسخه خویش را تغییر نداده بر سخنان قبلی اش تأکید نمود. زمانیکه معاینات MRI  را به مرکز فیزیو تراپی بردم صاحب نظران ایشان با مشاهده وضع ظاهری و وارسی بدنی من؛ گفتند که تصاویر به شما "مچ" نمیکند.

بدینگونه نگرانی هایی پدید آمد و کمی بعد تر یکی از همصنفی های داکتر سلطانی (داکتر عزیزالله بسیج) با دیدن تصاویر MRI  گفت:

این عکس ها قطعاً عکس تو نیست؛ این عکس ها به بیماری تعلق دارد که توسط ویلچر برای معاینات آورده شده؛ با دو عصا در زیر بغل خود را کش میکند و ادرار و مدفوع خود را هم نمیتواند کنترول نماید.

بدینگونه سوال "خواندن درست و مطمین MRI  " پیش آمد و نیز اینکه نشود عکس ها با مال کس دیگر؛ بدل شده باشد.

ناگفته نماند که به لحاظ قیمت و عوارض جانبی؛ معاینات دو باره و سه باره MRI  خوب و به مصلحت نیست. بدینسان یک دشواری خاص پیدا شد و به مشوره دوستان؛ من عکس ها و نتیجه کتبی لابراتوار را به مراکزی در خارج از کشور فرستاده طالب نظر شان گردیدم که برآیند های آنرا در نوبت بعد خدمت تان تقدیم خواهم نمود.

اینکه چرا اینجا مرا عقب یک میز عجیب پشت کمپیوتر می بینید نیز در آتی روشن خواهد شد.

                      (تا دیدار دیگر شما را به خدای خیر و خرد می سپارم)

*********************

 پاسخی کوتاه به پیام و پرسشی مؤکد:

طی نزدیک به دو ماه؛ چندین امیل به "اِنبُکس" من وارد شده که برخی مرا متهم به "گوش کر انداختن" ساخته اند . خلاصه تبلیغی بوده که زبان فارسی؛ زبان خارجی است و من باید به رد آن و دفاع از کیان زبان فارسی می پرداخته ام.

بدون یافته اخیر هم میلی به وارد شدن به چنین بازی ها نداشتم.

ولی طی روز ها و هفته های اخیر من سعی داشتم در انترنیت مطالبی، پیرامون مسایل مبتلا به خودم پیدا کنم . مثلاً جستجو میکردم طرز صحی تر کار با کمپیوتر چه ایجاباتی دارد؛ دیسک کمر چیست و چرا دردناک میشود؛ فواید و عوارض این یا آن دوا چیست؛ بلاک مادر زادی قلب چیست، سوراخ قلب چیست؛ آب مروارید چشم چه درمانهایی دارد و ده ها سوال طبی و غیر طبی دیگر.

در برابر هر سوال ده ها نوشته و مقاله و حتی کتاب و ترجمه کتاب به دست می آمد؛ ویدیو ها و کنفرانس های ویدیویی و کتاب و مقالات صوتی وغیره.

اما

سخن اینجا بود که به جز یکی دو مورد نادر و ناقص متعلق به منابع افغانستانی نبودند و نیستند.

عزیزان شناخته و ناشناخته فرستنده ایمیل های بالا!

لطفاً شما هم کار مرا بکنید، از جمله مثلاً در گوگل سرچ نمایید :

فیریو تراپی چیست، مفاد و مضار آن کدام است؟

بعد مقالات، کتاب ها و ویدیو هایی را که برایتان نشان میدهد، به دقت تشخیص کنید که چند تای آن ار افغانستان است؟

یا هیج نیست یا یکی دو مورد دست و پا شکسته ایست که بازهم اگر دقت نمائید چیز های کاپی یا حتی دزدی شده از خارج میباشد.

پس فارسی در گذشته هرچه که بوده حال در خارج از افغانستان زنده و بالنده است. لذا تعصب و احساسات را به نفع حساب و ریاضی کم کنید و توسط 2+2 =4 انصاف دهید که امروزه فارسی؛ زبان خارجی (خارج از مرز های رسمی دولتی افغانستان) است یا زبان زنده و بالنده قابل قیاس با خارج ها در داخل افغانستان؟!

ها؛ با این حساب و سنجش قریب همه زبانهای پر تعصب دیگر افغانستان جان؛ هم «خارجی» می براید!

برآید؛ برآید! مگر خود «افغانستان» از خارج آمده است یا از داخل برآمده!

با اینهم افغانستان وطن ماست!

ما از آن با انتحار و انفجار و «الله اکبر» تا حدی دفاع میکنیم که ایالت پنجم «خارجی» شود؛ تا از «داخلی» بودن؛ آزاد شود، تا فنا فی الباکستان شود که خود فنا فی الانگلیس است!