پرون ته ستنېدل نه د انسان وس او توان دى
د ژوند د مرغلرو سوزول منه تاوان دى
رښتيا دلته ده مرينه نور دا هر څه لوى دروغ دى
د موټې خاورې پاره تل انسان ولې ستومان دی
وخت نه کړي ابدى په څېرد ځان هيڅ څوک هيڅکله
پسرلی دی بې توپیره هر غوټۍ ته تل خندان دی
چې شنې کړي وچې څانګې دغه توان او وس د چا دي؟
دا فکر او سوچ ونه کړې چې غر بې خبر له ځان دی
تړلي دې دي سترګې شپه او ورځ په تا يو شان دي
چې کټه ترې نه ، نه اخلې د وختو ترېدل زيان دی
