نجم الرحمان مواج

 

 

 

 

{slide=لــــه ا نتـــــحـــا ر ی ســــره} 

لــــه ا نتـــــحـــا ر ی ســــره
ـــ ـــ ـــ
پو ښتــــنه
او
ســـــلا
   
ــــ
راغلې د لته،
دڅه لپاره؟
دچا لمسون
او،یا:
 دچا په هڅـــه؟!
+
سلا،مې داده
چی استاذ ته دې
ووایې دا!
+
زما،ډیرګران اوهم زړه سواند استاذه
ما، دې لاسونه ډیرښکل کړی او،
په لیمومښلي،
انډیوالانومې ډیرئ ستادفتواله مخی
ځانونه وچوول جنتیان شوول
خدای بښلی دي ټول.
زه،هم هرومرو دهغوپرپل لاره وهم
زه:
اندیښمن یم چی په کورکې دخپلوانو په جګړه،
به واوړې
شي ماڼیجن او،دپیغوربه شې
چی:
پر،پردیوجنت ویشې لوریېنه لرې
او:
پرخپل اولاد او
پرخپلوانو لاس نیولئ ښکارې؟
ددې لامل راته بربنډ کړه چی می سرشی پرې خلاص
ستاپه خپلوانوکی ډیرښه انډیوالان،می خپل کړل،
چی دوی له ماځنی ګیله ونکړي
خپل امتیازکی می دزړه په مینه کړل شریکان
استاذه بیادی ښکلوم لاسونه،
زما دلاری،
ثوابی اوجنتی لاری ملګری به وی:
زوی،
وراره،
خوریی،
زوم،
او،هم کشری وروردې،
چی دجنت په ګلبڼونوکی له حوروسره
لدی فانی نړۍ کسات واخلو
دا ځلي وارمودئ ټول ځوپه ګډه
داپنځه واړه
ماسره منلي
شو،به ددې ثوابی لارې جنتی ملګري
دسترګورپ کی
به موږ،
دفانی ژوند له ستونزو
ورایخوا واوړو
او:
ابدی ژوندکی چړچی،عیشونه کوو.
استاذه ستا دلارښوونواودعابرکت
موږته کړه لاره خلاصه،
اوګناهونه څنډو.
ترموږه وروسته
 بیا له ورورسره می
استاذه،ستاسودئ واردئ.
لخیره راشئ
چی دمنبروعظونو
او،دځوانانو هڅوونوویاړن اجرونو
حق الزحمه کړئ خپله.
دادنیایی عیشونه
ورته بڅرکی ندي،
ډکی ویالی دشیدو،شاتو
او:
رواشرابو!
داهغه څه دي چی دې موږته ویل
اوس،موږته ښایی چی له تاسره
شریکی مینی پرپل
شریکه کړوخبره
په اسلامی لیکه کی ځوپه ګډه.
++
استاذ،سوچونوکی شو داسی لاهو
چی کومی «وحیی؟!»لره څارپاتی
خپل مرګ،
یا:
هم دخپلوانومرګ په سترګووینی
ستونۍ یې بنده،ساه یی بنده،دریدلي سترګی
له خوله یې هیڅ کومه خبره دوتلونده
لکه چی:
کله ناکله د مداری شپیلۍ شی بنده
غږکړي«توله می چا بنده کړه؟»
استاذه څه چل وشو؟
ووایه؟!
ډیرځنډ چوپ پاتی شوې
او:
که خدای مکړه،
څه،روغتیایی ستونزه ده؟!
خپلوخپلوانوته دی ،
دجنت وردخلاصولوکومه دعا نه درځی؟
او،که ده ستونزه بله؟
++
استاذ؟! کړه غاړه صافه داسې ارشادیی وکړ:
طالبه! ډیرډیرسپین سترګتوب مه کوه
خپل اوخپلوانوته امتیازورکول
 لویه ګناه ده موږته،
ما دالله(ج)پیغمبر(ص)اودقرآن په حکم
دا،امتیازپردیوته وړیابښلي
ژبه کړه بنده لکه نوروپشان
 (صم،بکم،عمی)لایعقلون پاتی شه
ګنی دوغز(دوزخ) ته به ځي
خوشی مرداربه ومري.
استاذه،ستا له ځوابه داپوښتنه راغله:
ماته دې ویلی چی دي وروراوخپلوان
کړه شریکان دلاری
یعنی امتیازکی شریک
اوس دي له قوله اوړي؟!
درځنی ستړی ستړی ستړی شومه
ډیره غوسه می راغله وایمه دروایی خله،
ډیرئ ځوانان دې:
عربان،تاجیکان ،ازبیکان چینایان ایرانیان
او،داسی نوردې غولولي بس دئ
دنیا دولت دې پرې ګټلي بس دئ
دتیروتلوتیرایستلووخت تیرشوی دئ اوس
د خدای بښلیو جنتیانو کورنیو واردئ
چی ستا سلام اودرناوی ته راشي
او:
داستا مینه له جنته سره
په دوه اړخیزه مخامخ خبرو
سمه کره په استدلال وتلی
لکه چی تا تللیوځوانانوته
ټول ګناهونه په ثواب تللي
داستا په کړوکی زه بل څه وینمه
اسلامی نښه په کې نه وینمه
«آمنت بالله » دی هم نه قبلیږي
دلعنت طوق دې ترقیامته،
 په اورمیږګرځوه
دغبرګولی ۱۴مه ۱۳۹۶

{/slide}{slide=   کابل  ته }
 
پوښتنه:
کابله
تاد خپل د ژونداوږ دوکې
څه لیدلی؟
که راته.
یو پریویې وشمېرې
بی واره نه شې
حقیقتونه.
په ډاګیزه بڼه
کړه را څرګند
او:د هیچا.
له ځواکه
پاتې له ځوابه
چې:
له ډاره نه شې.
د تاریخ پا ڼه دي
لږ څه واړوه
دېرشو پېړ یوکې دې څه لیدلی؟
د خپلو هیلو کرونده کې دی وڅه کرلی؟
او:
تا
ترې څه رېبلی؟
بچیان دې پړوو؟
یا پردیو کې دی پړلټوې؟
رښتیا، رښتیا خبرې واوره ،
چې:
څه پېښ شوﺉ؟
 
ځواب:
ته چې رښتیا غواړې
نو:
غوږشه راته،
د تاریخ پاڼه به مې واړومه
چی چېرته پروت یمه
او:
څه پېښ شوي.
دوه زره متره
سمندرنه یم لوړ
د آسمایی .
شېر دروازې
غرونو په مینځ کې پایم.
په ریګ ویداکی.
داید آل ښار په نوم ،
زما، یادونه شوې
زه ستایل شوی یم ډېر،
او، زما په غرونوګې انځور د جنت
څه ستر ګکونه کول.
د بطلیموس لخوا .
په هغه وخت کې
وم "کابورا"
*       *      *
له آریا ییانو.
سکندر بیل کړمه
او:
ځان ته یی کړم،
بیه می لوړه وه
چې:
"سلوکوس نیکاتور"
دخپل واده بدل کې،
"چا ندرا  ګو پتا" باندی یې وپلورلم،
هم یی پنځه سوه پیلان واخیسته .
په بو دایې،
او:
هندی دین کې پاتې
په سا نسکریت کی،
کابو جا نو مېدم ،
بیا په اوومه پېړۍ،
ژوانزونګ
"کافو" بللم.
*      *       *
ددهمزنګ له لارې،
د اسلام غږ می واورېد،
وخوځېدم،
ولړزېدم
خو!
ډېرپه ورو ویښېدم .
*     *    *
کابلشاهانو
عربانو سره
د حق باطل جګړه کې،
ښکېل کړمه
چې:
ډېره څیړنه غواړي
په غور کتنه غواړي
داسلام لمر
تورې تیارې کړې رڼا،
داخوت لمنه،
په شاوخوا ملکوکې
ما،خوروه.
*       *      *
غزني کړ برم ترلاسه
زه،
له نظره ځنې وغورځېدم.
                                                    +       +          +
                                                       دصفاریانو،
                                                 کمزورۍنه ووچې:
                                                    "کالاله"
                                                 خپل دقوم مشرۍ له ځواکه
                                                 دسلطنت ډبره کیښوه دلته
                                                       *      +        +
                                                دچنگیزیانو،
                                               دوحشت منگولو،
                                              وزبېښلمُ،
                                             وکړېدم،
                                             وربړېدم،
                                             وسوزېدم،
                                             ونړېدم،
                                             ولې،
                                            ونه پرځېدم.
                                            او،
                                           دتېموریانو
                                          وخت کې
                                          بېرته را ورغېدم،
                                          بابر،
                                         زما له برمه
                                         دهند ځواکمن
                                        پاتې شو، هېریې نکړم،
                                                زما دغره لمن کې
                                                 او:
                                                دخپل بڼ په غېږکې
                                                ترمړینې وروسته
                                                لاهم،
                                                تېرې کېسې یادوی
                                                یاد پاتې دﺉ
                                                بڼ یې آباد پاتې دﺉ.
                                                *        *        +
شهنامه
زه یې، کابلستان بللم،
دمهراب شاه نغري کې،
رودابه،
پېغله شوله
د"گرشاسب" لېوالتیا،
دکابلي،پرښتې
له ښکلا زوراخېسته،
دکوربانو،
له خولې نه،
خوږو کیسو،خوږوکې،
"زال" مین شوی و،
او:
درودابې له مینې،
زړه مین اور اخیسته.
زه:
ددې سیمې زړه وم،
سیمه وه،
زړه دآسیا.
*       *       *
داقبال شعرکې
انځورشوﺉ یمه،
ډېرځورېدلی،
کړېدلی،
نړېدلی به یم،
شېبه مې نه یادېږي،
چې:
ترورشوی به یم.
*         *       *
شاوخوا،
ما ځنې دېوال تاوشوﺉ
او:
دتګ راتګ لپاره،
زما،
د،اوو،ورونو
دزنځیرونو،
شرنګهار،
به څه غوغا جوړوه
او:
دکاروانونوجرس
دژوند نوا خوروه.
*        *         *
تاریخ اوږدوکې
ډېرډېر،
له،تاړاکونوسره مخ پاتې یم
له هر ځواکمنه مې میدان ګټلی
تاج اخیستونکي مې زمریان روزلي
تاج ورکوونکي مې بچیان روزلي
دهرجابر مات شوﺉ سردلته دﺉ
له هرغلیمه ورک ګودر دلته دﺉ
دالوتلو تا ب وتوان نه لري
لاره ترې  ورکه مات وزر دلته دﺉ
*       *      *
تنګه ځولۍ کې
سیند روان لرمه
اونۍدره
غرد پغمان لرمه
پرد ووبرخویې
 
 وېشلی یمه
سیمه یې شنه ساتلې
ښې،ښکلی کړی یمه
*        *     *
دبالا حصار
حماسې نه هېرېږي
د،اورلمبوکې مې غلیم سېزلی
داکبرخان دپرغز وار،وګوره
دزمانې ستر ښکېلاکګروژلی
                                                    *         *       *
ناهېد
زما سینه کې
بیا،
دملالې حماسه کړه ژوندۍ
                                               شنه تلوسه کړه ژوندۍ
*          *       *
دمیکروریان
سیمه کې
دبوتکي پېغلې
عزت نښه ده
چې،یې:
دشیطان له ګوتو
عزت ایما ن ژغوری
دخپل خوږژوند پربیه
پښتواو پت ساتی
ننګ او غیرت ساتي
*         *      *
د،دارالامان
ماڼۍ مې دړې وړې
په ویر ویرګوري
زه یې:
درغولوځواک اوتوان نه لرم
د،محمودخان پله څلۍ
ما، ژړوي،
یوازې ګورم ورته
نه یې نازولای شومه
نه یې رغولای شومه
نه یې:
پخپله غېږ کې
لکه پخوا پشانې
کلک ټینګولای شومه
دبېوسۍ له لاسه
تاب یې
په اوس مهال کې
دجان قربان نه لرم.
+      +  +      +
چې مې شیر پور
دملت برخه وه
هو!
له پامه لیرې او ډیران غوندې و
چې مې
زامن وویشه خپلوکې بیا
بنګله وال
ټول ورته اریان غوندې وو
                                                   +       +     +
دېرشو پېړیو پانګه مې
ددېرش کلن ښامار یوه ګولۍ شوه
تېره یې کړله
لاهم موړ نه ښکاري څه نور لټوي
چې یې په نېغه څه وس نه رسېږي
له هوښیا ریه
ورور پر ورور لټوي
+      +      +
له هغو
اوو،ورونو
اووه راغلي
اوهم اته راغلي
خو!
سره ښکېل پاتې شول
تېلۍ دبل په لاس کې
دوی لکه تېل پاتې شول
وسوزیدل
ویې سېزلم
ترآسمانونو شنه لوخړه شومه
لمبه لمبه ایره،ایره
سره سکروټه شومه
+       +     +
له دېرش کلنې
زلزلې
کنډ وکپر
ویجاړو،وران یمه لا
نړیوال سم پوه شوي
که داسې وران پاتې شوم
دنړۍ پاڼ پاتې شوم
سیمه نړۍ نارامولای شومه
دې توفاني زانګوکې
لا توفانونه زنګولای شومه
ماته سکندر ژړلی
ما ښکیلا کګر وژلی
هم مې سورپوځ ځپلی
هر تاړاکګر
لا هم،
ژړلی او وژلی
هم ځپلی اوشړلی شومه
+     +     +
نړیوال ځکه یوه خوله
سره سلا ښکارېږی
جګړه پدې سیمه کې
ورته دمړېنې ځرۍ
توره بلا ښکا رېږې
ځان بچوي
افغانستان بچوي
شاوخوا واړه ګانډیان بچوي
او:
ټول جهان بچوي.
                                                     *       *       *
                                             زما،عیاران،
                                             زما کاګه ګان،
                                             زما دهیلو،آرمانی قربانیان،
                                             سرپه ورغوي ،
                                              فداییان پاتې دي.
                                           دتاریخ پاڼه پرې زرینه ښکاري
                                         تل په سندرواو کیسو کې دِي یاد
                                         دیاد هنداره ګلورینه ښکارِِِی                                                دژوندله پولې اوښتل هغوته
                                          دخپلواکۍ په مینه
                                           دافغانی سوکاله ژوند په هڅه
                                           دپت عزت اودغرور نښه ده
                                            نه یې:
                                           زړه رېږدي،
                                            نه یې:
                                           وچولۍ ګونځه
                                          چې:
                                        دا دسوز،ګداز میړانې اوسرور نښه ده
                                                *         *       *  
               
                                           زه وم کابل،یمه کابل
                                           داسې کابل به یمــــــه
                                          درغید لو جوګه شوی یمه
                                          له تورتمونو اوس وتلای یمه
                                          که دهمت لاسونه ورکړوسره
                                           پرمختګ لاره نیولای شومه
                                        بیرته وزرباسمه
                                        پرلوړه لوړه الوتلای شومه
                                        لوړو پوړیو ته،
                                        دپاکو هیلو،
                                        ځان رسولای شومه،
                                        انډول کیدلای شومه،
                                       دشهرآرا دبڼ تودوالی به وي
                                       کارته سخي به جمع وجوش ولري
کۍ ګڼه ګو ڼه به وی
                                       دبابربڼ دګلکڅونو میله
                                       پیغلو، ځوانانو ته بلنه ورکړي
                                       ونازوي،
                                       استعدادونه به لا وغوړېږي
                                       پرمختګونه به لا وغځېږي
                                       پرمختګونه به لا وغځېږي
 
 
 
 

 

{/slide}{slide=دکرکټ سرود }
ـــ ـ ـــ
کرکټ مینه پیاوړې
استعداد موغښتلئ
ډګرمودئ ګټلئ
درکرکت جهانی پرقوت وتوانیم
په غبرګه سره وایو
 افغانیم وافغان یوو
افغان یوو،وافغانیم
+
پرسوزیم وپرسازیم
همواره سرافرازیم
ما ولوله اندا زیم
پرخپل مټویی گټو،اتل دخپل زمان یوو
بایکصدا میگوییم
افغانیم و افغان یوو
افغانیم و افغان یوو
+
ګټلې موسیالی ده
وطن کی خوشالی ده
راپیښه سوکالی ده
مایک ملت واحدپرطنین جهانیم
په غبرګه سره وایوو
افغانیم وافغانیم
افغانیم وافغانیم
+
هم خیبروپامیریم
هم مرید وهم پیریم
یاران دستگیریم
وتلئ په نړۍ کې دلوبوقهرمان یوو
بایکصدامیگوییم
 افغانیم وافغان یوو
افغانیم وافغان یوو
+
ازۤپکتیا وپکتیکا
لوگرغزنی وفراه
هم خوست وهم کاۤ پیسا
همیاروهم اراده بابلخ وبدخشانیم
په غبرگه سره وایوو
افغانیم وافغانیم
افغانیم وافغانیم
+
ننگرار(ننگرهار)کنرولغمان
دایکندی ونورستان
هرات قندار(قندهار)وبامیان
په کلکه یوو ملگری یوه لارکی روان یوو
بایکصدامیگوییم
افغان یوو افغان یوو
افغان یوو افغان یوو
+
کرکټ شوه ملی لوبه
لکه زموږاوزلوبه
راویښ یې کړوله خوبه
ازتخاروارزگان یامیدان وپروانیم
په غبرگه سره وایوو
افغان یووافغانیم
 افغان یووافغانیم
 
+
بادغیس هلمندوکابل
غوروپنجشیروزابل
فاریاب کندزسرپل
تړلی مودي هیلې یوبل لره درمان یوو
بایکصدامیگوییم
افغانیم وافغانیم
 افغانیم وافغانیم
+
سیالی کی شنه زمریان یوو
نیمروزکه دبغلان یوو
غښتلی دجوزجان یوو
باجرس همدلی رستم سمنگانیم
په غبرګه سره وایو
افغانیم وافغان یوو
افغانیم وافغان یوو
 ۷جوزا:۱۳۹۶
 

{/slide}

{slide=تک بیت ها ی پشتو}
مترجم: نجم ا لرحمن مواج
*******
 
رښتینولی ته بها نې د جانان مه رسوه
زړګیه خوند ددروغجن قسم به پاتې نشي
رحمت شاه سایل
»»  »»
به حقیقت مرسان بها نه های یاررا
دلالذ ت قسم دروغ نخواهد ماند
ــ ـــ ــ
ښه خو غنی خان دﺉ چې خم تش کړي نظم ولیکي
خوارخټک ته ګوره چی شعرونه په اوبه لیکي
                                          اجمل خټک
خوبست غنی خان که خم خا لی کند سراید
 بیچاره ختک بین که با آب شعرسراید
ــ ــــ ــ
یوغفلت بل جهالت دريیم شهوت دﺉ
دخوشا ل دځان بلادي همدا دری
                                خوشــــا ل خټګ
ــ ــــ ــ
یکی غفلت دیگرجهالت وسوم شهوت هست
بلای جا ن خوشحال هست این سه
*  *  *
ما چی کچکول دتمنا کړلو مات
اورمه ستا دسخاوت خبرې
                            حمزه بابا
ــ ــــ ــ
شکستم من که کشکول تمـــنا
سخا وتت خبرهــا کرده برپا
 
 
ستا چي نیت د آشنایی نه وصنمه
د رحمـــان سترګې دې ولې نه ګنډ لې
                                  رحمــــان بابا
ــ ـــــ ــ
نیت آشنایی که نداشتی صنما
چرا چشمان رحمــا ن را نه بستی
__ __ ___
زوړ هغه زلمی دﺉ چې له عشقه ناخبروي
هغه زلمی بوله چې په عشق کې زاړه شو
                                 حمزه با با
ــ ـــــ ــ
پیراست آن جوان کزعشق بی خبربمان
آنرا جوان شمار که د ر عشق پیرشد
___ _ ___
که هره شنه پا ڼه ازغی ازغی شي
ګل له خند ا نه بند ولی نشـــــي
                                      اجمل خټک
ــــ ــــ ـــ
اگرهربرگ سبزخــارخـــارشود
گل را زخنده بان نمی توان داشت
***
شیخه ستا جد ا زما جدا مزاج
زه به څښم جامونه ته نسوار
                       روغانی
ــ ـــ ــ
شیخا تورا جدا مزاج ومرا جدا
من جام ها سرکشم وتو نصوارکن
___ _ ___
 
که شیرین آشنا وفا درسره نه کا
په جفا یی هم خوشحال اوسه خوشحاله
                                       خوشال بابا
ـــ ــــ ــ
یارشیرین با تو اگروفانمیکند
به جفایش هم خوشحال با ش خوشحال
*** ***
دجنت دسپینو حوروپه هوس کې
یو کافر په سپینه ږیره مسلمـان شو
                                      نورالبشرنوید
*** ***
 
درهوس سپید حوران بهشت
یک کا فری با ریش سپید شد مسلمان
ـــ ـــ ـــ
خوند کوي سا یله پښتانه یاران
سل ځله خپه شي خو بېلېږی نه
                                          رحمت شاه سایل
ـــ ــــ ـــ
چه می زیبد سا یل یاران پشتون
صدبارهمی رنجند وجدانمیشوند
*** ***
چی مې نه اورې داپټ پټ فریادونه
زه خاطربه درته ووایم چی کوڼ یې
                                             خاطر
ـــ ـــــ ـــ
نشنوی توکه این فریاد های پنهانیی من
من خاطربتو ګویم کرهستی
*** ***
زما عمرپه حسا ب له شلوزیات دﺉ
دعشق غم به مې په لږ کاله کې زوړکا
                                                       خوشال بابا
ــــ ــــ ـــ
به حساب عمرمن ازبیست بګذشت
غم عشق بزودی پیرم نماید
*** ***
د د نیا کارونه واړه په دنیا شي
رحمن څه وکړي چی نه لري دنیا
                                     رحمان بابا
ـــ ـــــ ـــ
کاردنیا همه به دنیا شود
رحمن چی کناد ندارد دنیا
*** ***
چرته دعشق خوند دې څکلی کنه
زړه دې په چاباندې بایللی کنه
                                     عید ګل سایل
ــــ ـــــ ــــ
آیا لذت عشق ګهی هم چشید ه ای
دل را به هم زدستت کشیده ای
*** ***
بی شعوروته خبرې دشعورکړم
خلک وایي خراب شوي یې خیالات دي
                                        داکټراسرار
ــــ ـــــ ــــ
برای بی شعوران ازشعورمیګویم
بګویند مرد مـــان باخته حواسش
*** ***
وخانده غوسه شه مخ د ې واړوه
لوټ مې که تا لا مې که غمژن می که
                                                       همایون همدرد
 
 
ــــ ـــــــ ــــ
بخند وقهرشو وروبګردان
چورم کن وچپا ولم کن د رد م بده
+ + +
چي آخرپه ژړاخوارغنی رخصت شی
ورته وشلوﺉ کفن دیا رله شــــاله
                                غنی خان
ــــ ــــــ ــــ
که درفرجام غنی بیچاره  میشودرخصت
زشال یا ربرا یش کفن پا ره کنید
+  +  +
ما تمامی عمرجواری دمحبت وکړه
نه می یا ربا یلود نه می یا رلاس ته را غئ
                                      رحمت سایل
مقمرمحبت بوده ایم درهمه عمر
نه یارم ببا ختم ونی شد به د ستم
»»» »»»»
داواړه اعجازدې دسرو شونډو دي
ته چی دروغ هم وایې رښتیا لګی
                                   رحمت الله درد
این همه اعجا ز لب های توست
هردروغت راست نمــــایی کند
+  +  +
هغه جهان کې به مجنون ته وایم
زه هم مین وم خومزه مې نه وه
                                   داکتراسرار
درآن جهان به مجنون خواهم گفت
عا شق من هم بوده ام، ومزه ام نبــــود
+    +   +
زما پښتون غرور به نورڅومره په خاورولړې
ستا په یا رۍ کې ترژړا پورې راورسید م
                                    درویش درّانی
تا کی غرورپشتون من بما لی درخاک
د ریاریی تو تا حد گریان رسیده ام
* * *
حشمته تا نه به باړه پا تې شي
لکه خاطر نه چې خیبرپا تې شو
                                         حشمت
حشمتا! ازتو باړه خواهد ماند
چنانکه خیبرازخا طر بما نده
ــــ ــــــــ ــــ
که هزارقسمه وخوري په یوکا رکې
نه کا څوک په مسا فرو اعتبا ر
                                    رحمن بابا
 درکا ری  گرخورندهزا رقســــم
اعتبار برمسا فران نکنــــــند
*  *  *
نه غواړم خوندونه درنه، نه غواړم
ای دځوا نۍ عمــــره خوتیرېږه مه
                                       اجمل خټک با با
نخواهم ازتولذایذ نخوا هــــــم
ولی مگذ ر ا ی عمــــر جوانی
_ __ _
کله دې دزړه په آیینه کې څرګند ووینم
کله مې دذهن په پردوکې راپه سترګوشې
                                           داووداعظمی
گهی در آئینهء دل بینمت آشکار
گهی ازپرده های ذهن به چشمان آیی
  ــ ــــ ــ
نه له کوره چیرته ځمه نه سفرکړم
بی سفره مې دعمرلارغوڅیږي
                                 رحمان با با
نه ازخانه سفرکنم بجـــا یی
راه عمرم بی سفرقطع میشود
ـــ ـــــ ـــ
کله په رنګ کې راته وموسیږي
کله له تاره را وریږي جا نان
                                      مصطفیسالک
تبسم میکند گا هی دررنگ
گهی از،تا ربرمن می با رد
ـــ ـــــ ـــ
مینې کی هیڅوک راهنما نه  لرم
شه زما رهبرخیردﺉ غلط می کړه
                                عشـــــــرت
ندارم راهنما اندر،ره عشــــــق
غلطم کن خیراست رهبرم شو
ـــ ــــ ـــ
کا ش که تاهم داسۍ ویلی وای ناصحه
ما هم کړﺉ یونا کامه محبت دﺉ
                           رحمت الله درد
ناصحا! کاش توانستی بگفتی
که  من هم عشق نا کامی بکرد م
__ ___ __
 
شیخه! چي ژا ړې تل د چا  له غمه
هغه دې خوب کې هم لید لی کنه
                            عیدی ګل سایل
شیخا!کزغم کسی همه گریه میکنی
آیا گهی هم،وی را درخواب دیده ای
__ ___ __
خپل وطن دې تږﺉ پریښود اباسینه
چیرته ځې په شا ړو باندې، زما نه اورې
                                     اباسین یوسفزی
اباسین! تشنه ماند ی میهنت را
روی به دشت ها کجا ونشنوی زمن(؟)
دوهــــــــــــــم
ـــ
په والله چی له جنته به سم ستون شم
که کنځل پکې وانه ورم د پښتون
                                   غنی خان
به والله ا زجنت رو میکنم چون
نشنوم گرد رآ ن دشنا م پشتون
+++
چې پکې خواږه یا ران دي
پیښور ترهرد یا رښه
                 خوشا ل با با
که د رآ ن هستند  یا ران شیرین
پشا ورخوب هست ازهرد یا ری
 
+++
حشمته تا نه به با ړه پا تې شي
لکه خا طر چی خیبرپا تې شو
            حشمت
حشمتا ا زتو با ړه(۱) خواهد ما ند
چنانکه خیبرا زخا طر بما نده
+++
ستا پرحسن سوګند خورم پخپله مینه
ترځا ن زه عبدالقا د رمین پرتا یم
                                          عبد القا در
به حسن تو وعشق خود میخورم سوگند
من عبد القا د رازخود برتو عا شق میبا شم
 
+++
موږ د ټوپکو د ګولیو مخ ته ولې لیږي
قا ضی د ې نرشي لږ د خپله  لدې ښا ره وځي
                                    امجد شهزا د
ما را چرا مقا بل مرمی تفنگ برید
قا ضی اگرمرد هست خود ازشهربرآید
+++
 
(１)    نا م محله یی مربوط به پشا ور

{/slide}{slide= عشق حق }

 پروین " اعتصامی "

            

عـاقلی، دیوانه ای را داد پنـــــــــــــد

کز چه برخود می پســـــندی این گزند

میزند اوباش کویت ســـــــــــــــنگها

میدوانندت ز پی فرســـــــــــــــنگها

کودکان پیـــــــــــــراهنت را میدرند

رهروان کفــــــــــش و کلاهت میبرند

یاوه میگویی چو میگویی ســـــــــخن

کیـــــــنه میجویی چو می بندی دهن

گر بخــــــــــــــندی ور بگریی زار زار

برتو می خـــــــــــــندید اهل روزگار

نان فرستادیم بهرت وقت شـــــــــــب

نان نخوردی خاک خوردی ای عجـــــب

آب دادیمت فگنـــــــــــــدی جام آب

آب جوی و بر کــــه خوردی چون دواب

خوابگاه اند ســـــــــــــــپر ره ساختی

بســــــــــــــــتر آوردند، دور انداختی

برگرفتـــــــــــی زادمی، چون دیو روی

آدمی بودی و گشـــــــــــتی دیو خوی

دوش طفلان بر ســــــــرت گل ریختند

تا تو سر برداشـــــــــــــتی، بگریختند

نانوا خاکستر افساندت بچشـــــــــــــم

ان جفا دیدی نکردی هیچ خشـــــــــم

رندی از آتش کف دست تو خســــــــت

سوختی آتش نیفکندی ز دســــــــــت

چون تو کس نا خورده می مســـتی نکرد

خوی با بدبختی و پســــتی نکرد

مســــت را مستی اگر یک ره بود

مســـــــــــــــتی تو هرگه و بیگه بود

پـــــــــــــس طبیبانند در بازار و کوی

حالت خود، با یکی ز ایشــــــــان بگوی

                                                      نجم الرحمن " مواج"

               د حق مینه  

 

ورکړ پند یو لیونی ته یو عاقــــــــــــــــــــــــــــــــــــل

ورانوی دی په برلاس چې ژوندون خپــــــــــــــــــل

لنــــــــــــــــــــــــــــــــډه غر دی د مالت پر تیږو ولی

تا پســــــــــــــــــــــــــــــــــی به ډیرواټنه پوری ځغلی

کمیـــــــــــــــــــــس کړی چې درته څیری ماشومان

وړی  څپـــــــــــــــــــــــــــــــــلی خولی له تانه لرویان

چتییـــــــــــــــــــــــــــــــــــات وایی چې وکوی خبری

غوسه درشـــــــــــــــــــــــــــــی، که ته ونکړی خبری

که وخاندی او په چیــــــــــــــــــــــــــــــغو که وژاړی

پرتا خانــــــــــــدی د روز ګار خلک څخه غواړی

تاته ولیږله موږ د شــــــــــــــــــــــــــــــــــــــپی ډودی

خاوره دی و خوړه نه هغــــــــــــــــــــــــــــــــــــه ډودی

اوبـــــــــــــــــــــــــــــــــم، درکړه تا خېا د اوبو جام کړ

دڅاروی پشـــــــــــــان، ویالی، ډنډه ته دی پام کړ

د خوب ځای لاری په ســـــــــــــــــــــــــر کی جوړوی

رایی وړه بســــــــــــــــــــــــــــــــــتره،لیری غور ځوی

له سړی نه دی مخ ونیو دیو پشـــــــــــــــــــــــــــــانی

وی سړی اوشو، عادت دی دیو پشـــــــــــــــــــانی

ماشومان پرون پرتا خاوری شــــــــــــــــــــــــــــیندل

څو دی سر پورته کړ واړه تښتـــــــــــــــــــــــــــــــیدل

نانوا ســـــــــــــــــــــــــــــــــــترګو  کی ایره در دوړوله

دجفا اور او لمبه دی ســـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــړوله

رندیی ســـــــــــــــــــــــــــتړی دی ورغوی شو په اور

ســـــــــــــــــــــــــــــــوزیدی لاس دی نه غور ځوه اور

بی له میو تا پشان نکړه مســــــــــــــــــــــــــــــــتی چا

نه عادت له بد مرغیو او پســــــــــــــــــــــــــــــتی چا

که یو واری وی د کوم یومست مســــــــــــــــــــــتی

ستا خو هر کله مستی وی او مســـــــــــــــــــــــــــتی

په بازار ســــــــــــــــــــــــــــــیمه کې شته ډیر طبیبان

ته خپل حال هغو یوه ته کړه بــــــــــــــــــــــــــــــــــیان

 

گفت من دیوانـــــــــــــــگی کردم هزار

تا بدیدم جلـــــــــــــــــــــوهء پرورد گار

دیده زین ظلمت به نور انداخـــــــــــــتم

شمع گشـــــــــــــــتم، هیمه دور انداختم

تـــــــــــــو مرا دیوانه خوانی، ای فلان

لیـــــــــــــــــــک من عقلترم از عاقلان

گر که هر عاقل چون من دیوانـــــه بود

در جهان بس عاقل و فرزانــــــــــه بود

عارفان، کاین مدعا را یافتــــــــــــــــــند

گم شــــــــــــــدند از خود، خدا را یافتند

من همی بیــــــــــــــنم جلال اندر جلال

تو چه می بینی بجز و هم و خیــــــــــال

من همی بینم بهشت اندر بهشــــــــــــت

تو چه می بینی بغیر از خاک و خشــــت

چون سرشتم از گل است از نور نیســت

گر گلم ریزند بر سر دور نیســـــــــــت

گنجها بدم که ناید در حســـــــــــــــــاب

ذره ها دیدم که گشته است آفتــــــــــاب

عشق حق در من شرار افروخته اســت

من چه میدانم که دستم سوخته اســــــت

چون مرا هجرش بخاکستر نشـــــــــــاند

گو بیفشان هر که خاکستر فشـــــــــــاند

تو همی اخلاص را خوانی جنـــــــــون

چون توانـــــی چاره کرد این درد چون

از طبیبم گرجه میدادی نشــــــــــــــــان

من نمی بینم طبــــــــــــــــیبی در جهان

من چه دانم کان طبیب اندر کجاســـــت

می شناسم یک طبیب آنهم خداســــــــت

 

ویل ماوکړ لیونتـــــــــــوب په زر زر وار

چی می ولیـــــــــــــــــــده جلوه د کرد ګار

دی تیـــــــــــــارونه چی می نورته کړ نظر

شومه شمـــــــــــــــــــــعه له خزلو ځینی لر

ته می بولی لیونی او لا عاقـــــــــــــــــــــل

ولی زه یم له عاقلو نه عاقـــــــــــــــــــــــل

هر عاقل که لیونی وای زما پشـــــــــــــــان

څومره ډیر به وای نړی کې عاقـــــــــــلان

مدعا باندی چې پوه شــــــــــــــــول عارفان

خدای یی و موندل او ورک شــو ترینه ځان

زه تل وینمه حلالو کی حــــــــــــــــــــــلال

ته نه وینی بی له وهمه او خیــــــــــــــــــال

جنتونو کی جنت وینمــــــــــــــــــــــــــه تل

ته له خاورو خښــــــــــــــتو نه وینی څه بل

چی له نور نه یم اخښـــــــــــــلی یم له خټی

لری نده ارتوی چی پرما خټـــــــــــــــــــی

بی حسابه می ګنجونه خپـــــــــــــل شمیرلی

هم لمر شــــــــــــوی ذری ډیری می لیدلی

د حق میــــــــــــــنه اور ده ما کی لګولای

نه پوهیږم چی می لاس دی ســــــوزیدلای

چی یی بیلتون یمه ایرو کی کیــــــــــنولای

دوړوه وایه ایری یـــــــــــــــــی دوړولای

ته چی دی اخلاص ته ووایی جــــــــــــنون

ومومه د درد چاره لره ســــــــــــــــــمون

که څه هم تا به طبیب راتـــــــــــــــه ښوده

دا طبیب چیری دی زه تری څه خبریــــــم

آطبیب چیری دی زه تری څه خبریـــــــــم

یو طبیب پیژنم خدای ورنه خبریــــــــــــــم

 

{/slide}{slide=شیخ مصلح الدین سعدی رباعیات}

ژباړن:نجم الرحمن مواج

شیخ مصلح الدین سعدی
رباعیات
من بندهءبالای توشمشادتنم فرهاد توشیرین دهن خوش سخنم
چشمم بدهان تست وگوشم بسخن وزعشق لبت فهم سخن می نکنــم
_____
دشمشاد وني دي یمه زه غلام یم فرهاد دي دشیریني خولي کلام
داستا خولي ته مي ده سترګه اوغوږ غږته شونــډې مینې نه خـــبروته څه پام
ــــــــــ
من باتونیامدم که صحرابینم یابرلب جــوئی بهوس بنشـــنـیم
مقصودمن آنست که تولاله وگل می چینی ومن دردتو برمی چینم
___
تاسره راتلل مې،نه صحرالیدل یاویالی ته په هوس کېناستېدل
موخه مې داده چې ته لاله اوګل و،اوڼې اوزه دې ددرد په اوڼل
ــــــــ
صدباربگفتم به غلامان درت تاآئینه دیگرنگـــذارند برت
ترسم که ببینی رخ همچون قمرت کس بازنیایددگراندرنظرت
____
غلامانو درته مي دې وی سل واره چی دي نه ږدې څنګ ته دې کله هنداره
ویریږم که وینی خپل قمررخســاره بیاته نه مومې نظرته ته دې څوک لاره
ـــــــــ
میآیی ولطف وکرمت می بینــــم هرجا که نگه میکنمت می بینم
آنوقت که غائبی همت می بینــــــم هرجا که نگه میکنمت می بینم
____
راځې وینمه دې لطف او کــــرم سوکالی مې دروح ستا په هرقدم
ټوله وینمه دي یې که غائب هـــم چی هرلورې ته وکسمه ته یې سم
____
گفتم که دگرچشم بدلبرنکنم صوفی شوم وگوش بمنـــــکرنکنم
دیدم که خلاف طبع موزون منست توبــــه کردم که توبــه دگر نکنـــم

ماوی نه غړوم سترګه پردلبر صوفی شومه اوغوږنکړمه منکـــر
دموزونی طبعی سره مې نه لګي ومې کړه توبه توبې نه لاس په سر
ـــــــ
من بی تو سکون نگیرم وخونکنم بی عارض گلبوی توگل بونکنم
گویند فــــراموش کنـــش تا برود الحمد فراموش کنم واو نکـــنم
ــــــــ
بی له تا په سکون ځان نه روږدم ګل وږمین مخ نه دې ګل نه بویوم
وایې هېره یې کړه چی ځی دې پرخبل لاره هیــــروم الحمد هغه نه هیـــــروم
ـــــــ
یکروزباتفاق صحرامن وتو ازشهربرون شویم تنها من وتو
دانی که من وتوکی بهم خوش باشیم؟ آنوقت که کس نباشد الا من وتو
ـــــــ
یوه ورځ به ځوصحرا ته ما وتا وځوښـــــارځنی یـــــوازی مـــا وتا
پوهیږی چی کله زه وته سره خوښ یو هغه وخت چی نه وي څوک،یوماوتا
ـــــــ
مه رازفلک بطرف بام آوردن وزروم کلیسیا بشام آوردن
دروقت سحرنمازشـــــام آوردن بتوان،نتوان ترابدام آوردن
ـــــــ
له فلکه دسپوږمۍ راوستل بام ته اوله رومه کلیســـیا راوړل وشام ته
په سهارکې راوستل دلمونځ ماښام ته کیدای شي نشي کیدای چی ته شې دام ته
ــــــــ
ای کاش که مردم آن صنم دیدندی یاگفــــتن دلســـــتانش بشنیدندی
تا بی دل وبی قــرار گـــــردید ندی برگـــریهء عاشقان نه خندیدندی
___
کاشکی چی خلکوهغه صنم لیدلای یایی زړه راښکونکی غږهم اوریدلای
چی بې زړه اوبیقراره شان کیدلای دمــــــینوپــــــــرژړا نه خنـــد یـــدلای
ــــــــ
گرکام دل اززمــــــانه تصویرکنی بیفائده خودرا زغمــــان پیرکنی
گیرم که زدشمن گله آری بردوست چون دوست جفا کند چی تدبیرکنی
___
زمانی نه که دزړه بریا تصویرکړې له غمونو ځان بی ګټې زوړزهیرکړي
له دښمنه که ګیله وړي کله دوست ته که جفا وکوي دوست بیا څه تدبیرکړې


روزی نظرش برمن درویش آمد دیدم کـــه معـــــلم بداندیش آمد
نگـــــذاشت که آفتاب برمــن تابد آن سایه گران چوابردرپیش آمد
-----
یوه ورځ یې چې پرما غریب نظرشو وران ښوونکی می لیده راسره سرشو
پری نښــــــود چی پرما لمروځلیږي هغه سیوری ځنډنی وریځ راپه سرشو
ــــــ
دانی کـــه چـــــرا بردهنم رازآمد مرغ دلم ازدرون به پروازآمد
ازمن نه عجب که هارون روئین تن ازیارجـــفا دید وبه آوازآمــــد
ــــــ
پوهیږی ولی له خولی می بهررازشو له دننه زړه مارغه می په پروازشو
له ما مه بوله عجب هارون غَښتلیه یارنه یې ولیده جفا لوړیې آوازشو
ــــــ
وه وه که قیامتست این قامت راست باسرونباشد این لطـــــافت که تراست
فردا متغیر شود آن روی چوشیر مانیز برون شویم چون موی ازماست
ـــــــ
وه وه خورکړوڅه قیامت دې لوړقامت نه لـــــري سرو داهسې لطافت
ښـــایی نوره ته زیارت ته لاړه نه شې مړی ونه وایی چی راغی قیامت
ــــــ
آن درد ندارم که عزیزان دانـــند دردیست محبت که حبیــــبان دانند
مـــــارا غم روی آشنایی کشتست این حال نباید که غریبـــــــان دانند
___
دردته مې دي عاجزپاتې طبیبان داسې درد،دﺉ چی پوهېږی حبیـبان
دآشنادمخ غـــم موږیــــو وژلي پدې حــــال کلـــه پوهــېږي غریبان
ـــــــــ
کس بــــاتوعـــــدومخالفت نتواند زیراکه گرفتـــــارکمنــــدت ماند
نه دل دهدش که باتو شمشیرراند نه صبرکه ازتوروی برگـــــراند
____
تا،دښمن سره څوک نه شي جنګیدلای چی کمندکی دې دزلفو ټینګ نیولای
نه دتورې وارته یې زړه شی ټینګیندلای نه لـــه مخ دې هـــم شېبه شي صبرید لای
ــــــــــ
من چــــاکرآنم که دلــــــی بــــربایـــــد یا د ل بکسی دهد که جــــان آسا یـــد
آنکس که نه عا شق ومعشوق کسیست درملک خدای اگــــــرنبا شـــــد شا ید
____
چی له چا ځنی زړه وړي یم یې نوکر یا بل چاته ورکړي زړه اوشی دلـــبر
هغه څوک چی نه عاشق او نه معشوق دﺉ ښه به وي چی شي دخــدای له ملکه لر

بیتو فراخای جهان برما تنــــــگ مارا بتوفخــــراست وتراازما ننگ
ماباتوبصلحـــیم و ترابا ما جنگ آخربنگــویی که دلست یا این سنگ
_____
بی له تا ارت جهان دﺉ پرما تنګ پرتاویاړو،موږ ته کړې له موږه ننګ
موږله تاسره په سوله،ته په جنګ دادﺉ زړه که تیــــږه ده وینه کی رنګ
ــــــــــــــ
ای مایهءدرمان نفسی بنشینی تاصــــــــورت حال دردمندا ن بینی
گرمن بتوفرهاد صفت شیفته ام عیبم مکن ای جان که توبس شیرینی
_____
شیبه کينـه ددرمان تومـنه په مينه راشه حال د،ددردمندان دې ووینه
که فرهاد غوندې پرتا یـــمه مین عیب مې مه وایه ته یې ډیره شیرینه

{/slide}{slide=دخــــارکوف خاطـــره}

جم الرحمن مواج

دخارکوف په لوری راوړه وږمه ښکلې له کابله دسهارشماله ګله دسهارشماله ګله

زه درتلـــــم درځم په مینه چــــامې لاره ونیوله دسهارشماله ګله دسهارشماله ګله

لارې ټولـــې دي تړلي
توریالان دې پاتې غلی
چاته څه نشي ویـــــلی
څومې ونه بولې ځان ته درتلای نشمه پخپله دسهارشماله ګله دسهارشماله ګله

چی دشپې لمن اوږده شوه
دغه لوست له چانه زده شوه
جـــګړه لاپسې توده شوه
هغه شمعه چی رڼاکړه ما لیده چی چاوژله دسهارشماله ګله دسهارشماله ګله

شنوډاګونوکی مینونه
ورېدل به پری بمـــونه
کلیو وخوړل غمـــونه
دخوښۍ شپیلۍ شپونکی به هلته بیا نه غږوله دسهارشماله ګله دسهارشماله ګله

ټول ښارونه می ویجاړشول
ګلـــــشنونه می هم شاړشول
الوتــــکه ټانک کباړ شـــول
جوماتونه دوترونه،ښوونځی مې چاسېزله دسهارشماله ګله دسهارشماله ګله

چی دلاپــــوتـــــودبازارشو
هرناپوه څومره هوښیارشو
له رښتنـــــې نه بـــیزارشو
وړۍ نه شوله شړۍ اونیمسۍ هم وشړیدله دسهارشماله ګله دسهارشماله ګله
چـــــی به نن سبا واده شي
دآشنا غـــــېږکی ویده شي
کوچ پېروی یې شیـده شي
زړه کونډه ارمانجنه سیاست کې غولېدله دسهارشماله ګله دسهارشماله ګله

دباورغوړګې شوې ماتې
ځای پرځـــای ټپونه پاتې
بې لــــه ګټې ننــــــواتې
دپرغزبټۍ له کومې ورځ ترورځی تودیدله دسهارشماله ګله دسهارشماله ګله

سهراب پروت چې په بســترو
درستـــم ټــپــــــــــي ټټـــــرو
خــــــــدای له حاله یی خبرو

نوشداروشوله بې ګټې له کاوس چی رسیدله دسهارشماله ګله دسهارشماله ګله
ګران وطن مې لاورېتېږي
دپردوپـــه لاس لوبېــــږي
دمرګ کومې ته ښوییږي

حقیقت لمرسترګه هلته چی په وریځ پټېدله دسهارشماله ګله دسهارشماله ګله
دلته ځواک دکــوم خټګرو
یاتــــېروتی هر" رهبر"و
کلاوې نه چی ورک سرو

کږه ستن ددې ماڼۍ وه شوه کاواکه ولویدله دسهارشماله ګله دسهارشماله ګله
غلیمان ټول څنګ په څنګ شول
وروڼه خپـــلوکې په جنګ شول
یولـــه بل ځنې پرڅنګ شـــول

که یوموټي اویو ځواک وای داماڼۍ به جوړیدله دسهارشماله ګله دسهارشماله ګله
دپسرلي شېبه شوه لنډه
دخزان ډېره شوه ونډه
دآرزوریښه شوه شنډه

دآرمان غوټۍ موهسې نامرادۍ که رژېدله دسهارشماله ګله دسهارشماله ګله

داسلام بنسټ پالنه
ګاونډیــــانوپه بلنه
دجهاد وشوه غندنه
په هرکوراوهره لویشت کې اورغونډارې وریدله دسهارشماله ګله دسهارشماله ګله


ورانېدل زموږه پلونه
سوزېدل مودرمندونه
لوټېدل چی موکورونه

دپردونانځکه څومــــــره په دې لوبه نازیدله دسهارشماله ګله دسهارشماله ګله
افغانــان ســـره په جنګ وو
ارت جهان ورباندې تنګ وو
دپردوپه خــــم کې رنګ وو
ځانځانۍ داورلمـبه چی مووطن کې خورېدله دسهارشماله ګله دسهارشماله ګله

دقابیـــــل له جنـــایته
دهــــابیل له شهــادته
لیونتوب له تورهیبته
دشیطان خواسړه شوي اوپه لوړه خندیدله دسهارشماله ګله دسهارشماله ګله

واکمنان چی خلاص له واک شول
بــــیواکان چی مـــوپه واک شول
له ضحاکه غضبـــنـــاک شــــول
مورنۍ کعبه موڅنګه له جګړې نه لړزیدله دسهارشماله ګله دسهارشماله ګله

تنور،اورواخیســـت له وینو
خلاصی سترګې ټول یې وینو
ډېرﺉ بوخت په سرواوسپینو
دغرض ډوډۍ له واره تنــاره کې پخېدله دسهارشماله ګله دسهارشماله ګله

ګودرورک ګیریوګرداوکی
لایــــــوپــاتې من اوپاوکې
مست دوینې په خرڅلاوکې
بیړۍ دړې وړې ګورﺉ شوه بیواکه ډوبېدله دسهارشماله ګله دسهارشماله ګله
دجـــــهاد،له شـــوروزوږه
مــــوږه پاتـې شو،له غوږه
شول پښېمان ټول، له راتګه
اوږده ږیره لنډیدوکې چاړه لاندې غورځېدله دسهارشماله ګله دسهارشماله ګله

دحـــــق ژبــــه شوله پڅه
په لمانځه شول بـی اودسه
خدای لـــه پاره ورته کسه
که چا سمه ویلې وروڼوژبه یې سمدم غوڅېدله دسهارشماله ګله دسهارشماله ګله

غلیمــان دوه دافغــان وو
په ختیځ کی پاکستان وو
په لویدیځ کې یې ایران وو
داسلام پرشعارباندې امریکا به لوبیدله دسهارشماله ګله دسهارشماله ګله

ته مـــې موردنیا عقبایې
ته مـې ښکلی محبوبایې
ته مـــې مینـه اولیلایی
په بڼوبه پاکومه دوړې ستا له خورکاکله دسهارشماله ګله دسهارشماله ګله

روس دوستیــــــوکی بربادکړو
ښادې مینـې کې ناښـــــاد کړو
بوخت و،ورک یې په عنادکړو
کرملین ماڼۍ شوه ړنګه لاپسې به ړنګېدله دسهارشماله ګله دسهارشماله ګله

امریکا،روس وکړه لوبه
سیاست کې شوه اوزلوبه
اوس له دواړو،وکړه توبه
امریکا،له خپله سیاله سره دلته جنګیدله دسهارشماله ګله دسهارشماله ګله

غلیمان دې لاس په لاس شول
ډیرنژدې اوسره خــاص شول
ویریــدل اوپه وســــواس شول
چی پسته موسکادې ښکلې په سروشونډو خوریدله دسهارشماله ګله دسهارشماله ګله

دافغان دتکل مخ ته
دافغان دعمل مخ ته
دافغان دغزل مخ ته
غلیمانودیوال جوړکړرسیده چی ترزحله دسهارشماله ګله دسهارشماله ګله

په داخل کی ځانځـانی وه
ښــه پوره بی ایمانی وه
پایله یې چی پښيمانی وه
قافله له پرمختګه پاتې شوه اوپرشاتلله دسهارشماله ګله دسهارشماله ګله

منظورشکل ورک مضمون و
تــړون ورک اوټـــول بیلتونو
تـش شـــــــعارداوښــــتون و
بیړه ډیره وه بی ځایه، سلاهیچـانه منله دسهارشماله ګله دسهارشماله ګله

جېلخانی به ډکیـــدلې
هدیری به ډیـــریدلی
ژوندي ډلې ښخېدلې
دواده په شپه به ناوې یوبل چاته وادیدله دسهارشماله ګله دسهارشماله ګله

چی ته بیاګلشن ګلشن شې
رخــــه رخـــه دختن شې
زما روحـــــه زما تن شي
په لیموغیږی ته درشم،شوردې واورم له بلبله دسهارشماله ګله دسهارشماله ګله

جوړدپېښوتورغوبل و
نړیوال سیاسی چــل و
هریوګام اجــل اجـل و
دتاریخ مورهره ورځی بلاربیدله زیږیدله دسهارشماله ګله دسهارشماله ګله

تیروتلو تېرایســــتلو
نه شوچاته دمنــــــلو
یوپـربل یې ووژلـــو
کسات والـوتېره لور،وه په مزه یې وریبدله دسهارشماله ګله دسهارشماله ګله

که موږخپلوکې جرګه وای
ســــره جـــوړه مـرکه وای
که هـیرسوچ دتــــرکه وای
دابلا تــــــوره راغلې بــېرته شاته ستنېد له دسهارشماله ګله دسهارشماله ګله

خودسریونه بی سرشو
داچی داسې درپه درشو
بې اســـرې اوبې ثمرشو
زموږ خونه زموږه مینه زموږپروینورنګیدله دسهارشماله ګله دسهارشماله ګله
ښـکلی پیــــــغله ارمانجنه
په خوښۍ کی شوه غمجنه
وریتیده ویرکــــې ویرجنه
پیغله کونډه پرنکریزوسورلاس خپل پرمخ وهله دسهارشماله ګله دسهارشماله ګله
تجربــوکی پاخه شوي
له پخواځنې ښه شوي
هــــم دپېښونښه شوې
تردې وروسته به یولاس شو،اوځاریږوله یوبله دسهارشماله ګله دسهارشماله ګله
ټول تاراج تاراج تاراج شوي
هرمحتاج ته دې محتاج شوي
دزړه ټـــپ چـی دمواج شوې
دزړه وینه مې بڼوکې وچیده نه څڅېدله دسهارشماله ګله دسهارشماله ګله

{/slide}{slide=ژوندون }

ژوندون کله شي څپه کله توپان
کله دښته داغزوکله ګلان

سرترسره کله ټوله پرښته شي
کله ګڼ وېښتو پشانې تورشیطان

کله زیرﺉ شي دسولی سوکالیو
کله کومه شي دمړېنې اوتورپاڼ

کله نښه بی درکه دخوښیو
کله غم دپاسه غم ورته روان

دژوندون مانا بدلون دﺉ بدلون مومی
ښایی ټینګ بدلون سنګرته شي انسان

{/slide}{slide=لنډه سوانح }
یم له پلاره احمدزﺉ
مورنه ساپی
اوسېدونکی دسرخرودیمه ننګرهارکی
باغوانې کلی مې ځای دﺉ دخاپوړو
له نیکونونه یم پټ په اعتبارکی
اوږدمې نوم نجم الرحمن
لنډیې مواج دﺉ
دپلارنوم مې علی احمد
عالم قاضی و
حال راتلونکی یې ګټلای له ماضی و
لیسانسه داقتصادیم کابل نه
ادبیاتو اوله شعره سره پالم
سیاست کړۍ که ارته وي یاتنګه
ورین تندي باندی مې ټولې ستونزی ګالم.
لوړارمان می
په ژوندون کی ورورولی ده
چی :
یوانسان له بل انسان سره همرازوي
ترینه کرکه کړم که ولري دوه پښې هم
چی یووږﺉ تږﺉ ګوري
دبل ناز،وي
دادعامې پاک الله ته شامداده
چی:
یوورورنکړې وبل لره محتاج
که:
یوګرځي لوڅې پښې اوسرببر
اودبل په سرکې ووینمه تاج
تاج والا که وي عادل
خودخدای شکر
که جابروي زړه اوراخلی ناعلاج
ژبه:
ژرترجمانی مې دارمان کړي
شک پرپاکه عقیده مې مسلمان کړي
وایی:
ګورﺉ چی غلیم شو دجابر
ویې ولي
چی مواج شولوکافر؟!
دظالم ظلم پرضد یم جنګیدلای
پاتې نه به شمه ظلم پرضد غلی
دوې مې خویندی
پنځه وروڼه عالمان دي
دخدای شکرټول لرونکي دبچیان دي
ماشومان مې دي اووه
عمرپنځوس
دبېلتون ‌ژوند کی می شپې دي ډیرافسوس
دا،
زماوه ډېره لنډه سوانح
دچنګاښ په میاشت
او،
کال شپږ اویایم
دژوندون پراخوورشوکی سرګردانه
ارمانونه پنډوم
یایې پیایم.
نېټه:۱۴/۶/۱۹۹۷مسکو

{/slide}{slide=ملګری لرم }
زه دژوند هیلو هرخمارکی هم ملګری لرم
دشهیدانو هر مـــــزارکی هـــم ملګری لرم

دنیاده ډکـــه له ملګرومې بی ټـــــوکو وایم
دآسمــــانونوهرکــــنارکی هم ملګري لرم

څاروي مې رام کړالوتونکی می بدلې وایي
زرکواوزاڼــــوپه کتارکې هـــم ملګري لرم

قارون،فرعون دتورې زورته مې ګونډه وهلی
دطوررڼا په هرانوارکې هـــم ملګــري لرم

ماښامنی کونګیان له ویرې می تیارې لټوي
زه سورشفق،لمرڅرک رڼاکی هم ملګري لرم

که مې دښن ګلوپالنګ باندې نازیږی نوڅه؟
اغزن تخرګ په هریو خارکی هم ملګري لرم

دتاریخ غوږبه کوم غږواوري چی مې غږنه وي، کی
دپرون،نن،ســــبا شعـــارکی هم ملګري لرم

زه دکونړ،هلمند،کوکچې، آموهمـــاغه مواج
ژمي،خزان،دوبي بهـــارکی هــم ملګري لرم

{/slide}{slide=سپیڅلې غوښتنه }
غواړم شاعرشمه
او،
ژوندته دشعر
ښکلې جامه واغوندم
له ژونده
کره،
تربګنی
او،جګړه وتوږمه
وسېزمه
او:
ژوند دشعرله خمه
خپله نشه پخه کړي
وږم ترې پورته دلونګوچی شي
ورکه نشه ترينه دبنګو چی شي
انسان له ژونده سره
ژوند له انسانه سره مینه وکړي
انسان پرژوند،
ژوندپرانسان وویاړي
انسان دژوندله تلاوته
هډوستړئ نشي
ژونددانسان غاړي ته پړئ نشي
ژوندون شي شعر،ترانه سندره
پربین یې ګوته دشپونکي پشانې
ټول چاپریال کړي سندریزه
اونغمه خوره کړي
دواړه په ګډه
اودګډې مینې

{/slide}{slide=نوې هڅـــه}
زه به رباب ته مې مضراب نوئ کړم
بیا سروتال به درباب نوئ کړم

چی مې نشه پوهې ته زوروبښي
دزاړه خم به مې شراب نوئ کړم

چی ځان انډول درته دمینې کړمه
دناستې پاستې به اداب نوئ کړم

چی دې باورپرملایئ شي زما
زاړه منبرکې به خطاب نوئ کړم

دنوي ژوند نویو غوښتنوسره
دزوړکتاب به فصل وباب نوئ کړم

دسپینې ږیرې بڼه اړومه
داستا په خوښه به خضاب نوئ کړم

زه مې له زوره څه لویدلای نه یم
یمه مواج که تب وتاب نوئ کړم

{/slide}{slide=تـــــرانه}
ډېرپخوانی طرزدﺉ

دشــنوزمرو وطن سرداره بېرته افغان راځي
جاړوبه کړي دښن له واره هغــه زمان ر اځي
*
افغانان ورڼه دي ټولېږي سره دي خپل اوجرګه کېږي
غلیمان باسي له کتـــــــاره هغه تو فـــــان راځي
*
کنډرکنډرسيمه رغېږي فردوس فردوس وطن جوړېږي
غمازان مړه شول له اظهاره هغه ارمــــــان راځي
*
خوښۍ سرود به موغږېږي دسولې توغ به مورپېږي
دورورولیو له شعـــــاره بیا هغه توا ن راځي
*
دمراد ګل به موغوړېږي دګلو وږم به خورېږی
شي به وطن ګل وګلزاره غږدجانا ن راځي
*
چی راته ګران لکه خپل ځان دﺉ جنت نشان افغانستا ن دﺉ
مواج نه وځي له اقراره شعریې بیان راځي



دښن(دښمن) چی په اوسنی ګړدودکې ډیرنه کارول کیږي.

{/slide}{slide=رباعیات:استاد خلیل الله خلیلی}
ژباړن :نجم الرحمن مواج
جهان ما
جهان ما جهان رنگ وبو هاســـــــــــــت بنای کارما برگفـــــــــــــــــــتگو ها ست
کلید میکده دردســـــــت ســـــــــــا قــــی لب ما تربخـون آرزوها ســــــــــــــــــت
*
زموږ جهان
رنگ او وږمو ځنې جوړمودی چهــــان کاربنســـــــــــــــټ دی پرخبرو مو ودان
مېکدې کونجۍ په لاس کې دســــــاقـــي لمدې شــــــــــــــونډې موپر وینه دارمـان
* * *
آزادی آدمی

*
که میگویــــــــــــدبشــــــــــــرآزاد زاده که این بیچــــــاره بــــــــــس نا ــشادزاده
به بند افتــــــــاده درروز نخستــــــــــین بخون غلطیـــــــــــــده ونا شــــــــادزاده
دبنیادم آزادی
وایی څوک چې بشـــــــــــروزېږېد آزاد دابــــــــــېوزلی زېږېدلای ډېرنا ښـــــــاد لومړي ورځې نه لوېدلای دی په بندکې لت پت وینوکې یې زوکړهپه فریــــــــاد
* * *
نشان مـــــــردان

نشان عا شقی درد است کو درد؟ به میداکس نمیآید کو مـــــــــــــرد؟
مگرتازند براســــــپان شطرنج که ازجولان کس پیدا نشدگــــــرد؟
*
دمېړونو نښـــه
مینتوب نښه ده درداودردچېرې نه راځي هېڅوک ډګرته اومردچېرې
پراسونو دشطرنج لکه چې څغلي چې دچا له ځغاستې نه ښکاري ګردچېری

* * *
ناله مظلوم
مسلمانان زدور آید صـــــــدایی صدای جانگدازی غـــــــــم فـــــزا یــــــی
نمیدانم کجا شبخــــون زده گرگ ولی دانم که نا لـــــــــــــد آشـــــــنایــــــی
*
دمظلوم زګېروی
مسلما نو له ډېرلیرې ځایه غږبیــــا ســـــوزونکی غـــــــــم لړلی شان دي د ا
نه پوهــېږم شوا خون دکوم لېوه دی خو پــــوهېږم چې زګیر وی دی دآشـــــــنا
* * *
آزارزنده گی
چو ازدل عشق رفـــت آزارآیـــــد چو گل رفــت ازگلســـتان خــــــــار آیـــــد
نمی بینی که چون پنهان شودمهر شب تاریــــــــــــک اند وه بـــــــــارآیـــــــد
*
دژوند آزار
چې له زړه مینه شي لا ړه آزارراشي له ګلزاره چې ګل لاړشي نو خار راشـــــي
ته نه وینې چې کوم وختې لمرډوبېږی دشپې شومه غــــــــــم لړلی نا تارراشــــي
* * *


پرتوعــــــشق
چو گم شد پرتو عشــــــــــــق از دل مـــــــن خدا یا چیست جـــــز غم حــــــاصل مـــن
سحـــــــاب عشـــــــــــق اگریکدم نبـــــارد بسوزد خــــــــرمـــــــن آب وگـــــل مــــن
*
دمیــــــــني نــــــــور
که له زړه مې کله ورک دمینې نورشي له غــــــــــم پرته ربه څه به رامنظورشي
که شيـــــــــبه دمینې ورېځ ونه ورېږ ي
* * *
همــــــراهــــان گذشــــــته
عزیزان چون بدان ساحل رسیـــد ند زهمراهـــــــــان خــــــود یکــــــــدم بریدند
چنان از صحبت ما دل گرفتــــــنـــد که سهوا هـــــــم بســـــــوی مـــــــا ند یدند
*
تېـــــــر یا ران
آسا حل ته چې دوســـــتان ورسېدل له مــــلګــــــــــرو یې سمـــــــدم مخ واړول
موږ ســـــره خبرې دومره کړې دوی چې یې مو ږ تـــــه آن پـــــه سهــــــوه نه کتل
* * *
زنـــــــــــده گی

چه باشد زنده گـــــا نی را بهـــــــایی فســــــــرده از نمی خشــــــــک از هـــــــوایی
زمطبخ سالـــــــــها تا مسترا حــــــیم مگـــــــر این زنده گـــــــــی یا بد بقـــــــــــا یی
*
داژونـــــــدون به ولري کومه بهـــــا له لمـــــــد ښتــــــــــــه مومی ځور وچ له هــوا
په کـــــــلونو پخلـــــنڅی نه ترسارایو مګـــــــــرداژوندون به ومــــــــومــــــــی بقـــــا
* * *
گـــــــذ شــــــته
گـــــذشته گر فریبـــــــا بود بگذشت و گر فـــــــرخــــــنده رویا بــــــود بگـــــــذ شت
اگــــــر دا غ تمنـــــــــا بود گل شد اگر امــــــــید فــــــردا بــــــــــــود بگــــــــذ شت
*
تېـــــــــــــر و خت
که تېروخت وزړه راښکونکی هغه تېرشو که یو خوب و خو ښوونکــــــــــی هغه تېر شــــو
که هم داغ و دغـــــــوښتنې هغه ګل شـــــو دســــــــبا امــــید بښــــــو نکی هغـــه تېر شــــو
* * *
زبـــــــان ستــــــاره گان
اگر دانـــــــی زبان اختــــــــران را شــــــــــــبا نه بشــــــنوی راز نهــــــــــــــان را
ســـــــکوت شب به صدآهنگ گوید * به گوشت قصه هــــــــای آ سمــــــــــــــــــان را

دســــتو رو ژ به
که پرژبه څوک دســـتورو وپوهېږي دشـــــــپې راز به واورې چې څـــــــنګه تېرېږ ې
سل آهــنګ کې به دشپې شومه وبولي دآســــمان کیسې دې څنـــــــګه تر غوږ کېــــــږې

* * *




تلخیی زنده گی

زبس بگذ شـــــــت عمرم در جهان تلخ مــــــــراگردیده مغــــز استخــــــوان تلخ
اگرموری خورد خـاک و گـــــــل مــن بود تا محــــشر ش کـــــام و دهــان تلخ
*
دژونـــــــد تراخــــــه
ډېر مې تریخ تېر شو لوعمرپه جهان کې دهـــــــډوکي مې ماغزه تراخه شو ځان کې
که مې خاوره خټــه وخوري کوم چینجی ترقـــیامــــته یې وي ترخه ژبۍ د هان کې
* * *
خــــــــار
سر راه غــــــــریبــــــان خــــــاررو ید ز کشــــــــت شان دل بیـــــمار رو یــــــــــــد
به هـــــر جــــــایی که کارم تخــــم امید به گـــــــــــــل همــــــه آزار رو یــــــــــــــــد
*
اغــــــــــزﺉ
ټو کــــــېږي اغزي بېو زلـــو ته په لار کروندې نه یــــــــې ټو کــــــــېږ ي زړه بیمار
په هر ځــــای کې چې کرم دهیلوزړﺉ ګل پرځـــــــای ورنه ټو کېږي ټــــــــول آ زار
* * *
د ور
اســــــاس دانــــش ما درد ســــــربود جــــــدا ازمبتدا دوراز خـــــــبربــــــــــــود
دریــــن ره هـــــرقدر ما پبش رفتیـــم نشان منـــــــزل ازمـــــــا دورتربـــــــــــود
*
لـــــــېـــــر
زموږ دپوهــــــې بنسټ و یو درد سر وه ترې بېله مبتـــــــدا او هـــــــــــــم خبــــــــر
که هر څومره پرمخ ولاړلو دې لارکې دمـــــــزل پتـــــــــــه له مــــوږه ډیره لـــــیـــر
* * *
ســـــــــاقی
بیا ســـــــاقی بده آن جـــــــــام گلرنگ که زد بر شیــــــــــشه من آســـــــمان ســــــنگ
به صد صحـــرا نمـــی گنجد غم مـــــن چـســـــان گنجا نمش در سیـــــــنه تنــــــــــــگ
*
ســـــــــاقی
ســــاقی راشه راکړه هغـه ګلرنګ جام دآســـــــمان تېږې ښېښې ته مــــــی شو پـــــــــام
دزړه غــــم په سل سارا کې نه ځاییږي سیـــــنه تنـــګه کې به یـــې څنګه ځای کړم وام*
* * *
مــــرغ شبگـــــــیر
شب ابراست ساقـــــــی ســــاغرت کو؟ فـــــــــــروغ ماه ونــــــــــــوراختـــــــــرت کــو؟
زدورآید صدای مــــــــرغ شبگیــــــر نوا ونغمــــــــهءجــــــــــــان پـــــــــــــرورت کو؟
*
شــــو ګیــــرمارغ
دوریځ شپه ده ساقی چېری دﺉ ساغردې دســــــپو ږمۍ رڼا دســــــتورو نور اثــــــــــردې
دشوګـــــیر مارغه چې غږراځي له لېرې ژونــــــد بښــــونکی ساز نغـــــــمه چېرې خبردې
* * *



*وایم.
بهـــــــــــــار
جهان فصل طرب ازسر گرفته طبیعت گونه دیگر گرفته
بده آن آب آتشــــگون که از گل بیابان تا بیابان در گرفته
*
پســــــــرلی
نړۍ ونیو دخوښۍ فصل له ســـره طبیعت کړه خپـــــله بڼه هم بدله
په زرګونه لري ستوري ځلیدونکي اوراخیستی بیایان دﺉ سرترسره
* * *
اخــــــتررخشند
فلک این موســــــــــــم زیباندارد بهارمــــــســــت جان افزا ندارد
هزاران اختررخشـــــــــنده دارد ولی یک نــــو گل بــــــــویاندارد
*
څلېدونکی ستوری
فلک نه لري دغــــــه حسن زیبا مست پسرلی او زړه راښکونکې دنیا
په زرګونه لري ستوري ځلیدونکي ولې نه لري تازه ګل وږمیــــــــن د ا
* * *
رقیـــــــــب
رقیب کهـــــــــنه را فکرنوی نیست ازین انوار اورا پرتوی نیــســــــــت
جهــــــان را گربگیـــــــردنازونعمت نصیب خر بجز مشت جوی نیــــــست
*
رقـــیــــــــب
نوﺉ سوچ نه لري هغه زوړ رقیب رڼا ګا نو نه یې رڼا نشوه حــــــــــــبیب
که ونیســــــی ناز نعمت ټوله نړۍ موټی اوربشه دخره ګڼـــــه نصــــیــب
* * *
دل
دل درهمه حـــال تکیه گا هست مرا درملک وجود پاد شاهـــــست مــــــــرا
ازفتنهء عـــقل چــــــون بجان میآ یم ممـــنون دلــم خــــدا گو اهست مــــــرا
*
زړه
زه تکــــــیه یمه پر زړه دده پریون یم دوجود ملک کې پاچا مې ترې مد یون یم
چې دپوهې له فتنې څنې تنـــــــګیږ م خدای شاهدچې له خپل زړه ځنې ممنون یم
* * *
غــــــروربیجا
ای مشت گل این غروربیجای تو چیست ؟ یکبار به خود نگر که معنای تو چیست؟
یک جعبــــه استخوان دوپیمانه خــــــو ن پنهان تو چیست؟ آشکارای تـــو چیست؟
*
بېځـــایه غرور
موټۍ خاوره،دابېځایه غرور ستا څــــه یو ځل ځان ته دې ځیرشه چې ستا مانا څه
یو صندوخ دهډ اودوه پیمانه وینــــــــه پټـــــــه دې څه اوڅرګنده ستــــا دنیــــــاڅه








درد

دردآمـــــد ورنج آمــــد و حرمان آمـــــــد ابرآمـــــــد وباد آمـــــد باران آمـــــــد
شد خانهء زنده گی زبنیـــــــاد خـــــــراب من خفتـه که سیل خــانه ویران آمــــــد
*
درد
درد راغی رنځ راغی حر ما ن راغـــی راغله ورېڅ اوباد راغی باران راغی
له بنسټه شوله ورانه دژوند خو نــــــــه زه ویده کور ګډۍ خوړ اوتوپان راغی
* * *
پغــــمان
ای باد صبا بگو که پغــمان چو ن است؟ درباغ من آن نو گل خندان چون است؟
آن رود خروشــــــــندهءدیوانـــه مست آرام شـــــده یا نــــــشده آن چون است؟
*
دسهــــــــــارباده وایه څنګه دﺉ پغمان؟ څنګه دﺉ بڼ کې مې نوی ګـــــل خندان؟
هغه اوغړمبېدونـــــکی لېـــــونی رود آرام شوﺉ که نه څنــــــګه یې دﺉ توان؟
* * *
لذت گنـــــــاه
پیری تو اگر زار وتبـــاهم کردی محکوم جفـــــای سال وماهــــــم کردی
اینها همه سهل است ولــــی حیف محـــــــــــروم زلــــذت گنـــــاهم کردی
*
دگـــــناه خونـــــــد
ای زړښـــــته که تا کړم خواروتباه کړم محکــــوم چې دې دکال ومیاشت جفا
دي آسا نه دغــــــه ټول،ولې درېغا تا محـــــروم کړمـــه له خونده د ګنـــــــاه
* * *
نمــــاز بی حضور
مقصد زنمـاز ما صف آراستن است یادل زغبــــار شــــــرک پیرا ســــتن است
چون نیست حضور دل چو بوزینه چه سود زین خفتن وخم گشـــــــتن وبرخاستن است
*
بې حضوره لمو نځ
مقصد لمونځ نه زموږصف دﺉ جوړول یا دشـــــــرک له دوړې زړه دﺉ خلا صول
ګټه څه بېزو پشان چې زړه بل ځای وي ماتـــــــــېدل پــــورته کېدل ســـــــجده کول
* * *
بی خـــبــــــــر
چون بره که گرگ می دودازپی وی بیچــــاره بــــشردوان ومرگـــــش ازپــــــی
ازبیم ندانست که چون رفت بهــــــار وزهـــــــــــول نفهمـــــــــید که کی آمــد دی
*
نــــا خــــــبـــــــــر
ګزوي لیوه چې پسه پسې میـــــدان مرګ یې څاري ځغلـــــی،بېوســــــــه انسان
پوه نه شو له وېرې چې تېرڅنګه پسرلی شو نه یې شولو پام له ډاره چې راغی خــــزان






من وتـــــــــو
گیرم که ترا زچرخ ایوان گــــــذرد گیرم که مرا نــــــاله زکیــوان گذرد
آندم که دهــــــند ساغر مرگ به ما برکام من وتو تلخ یکـســـــا ن گذرد
*
زه او تـــــــه
که مقان دې له آسمــــانه هم لوړېږي که مې کړیکه له کیــــــوانه هم تېرېږي
چې دمرګ سا غر و موږته کله راکړي یو شان تریخ ترستوني موبه سم تېرېږي
* * *
قانــــون شکنــــی

قانـــون که هزارســود دربردارد آسایش خلـــــق را در ســـــــــــــــــردارد
درمســـلک عشق شو که آنجابینی قانـــــون شکنی لـــــــذت دیگـــــــــردارد
قانــــــون ماتونه
*
قانــــون ورکړي زروګټوته پیوند سو کـــــالی دخلــکو کې سر یې دﺉ بنـــد
عشق مسلک ته شه چې ته ووینې هلته ماتونه د قـــــانون لــــي بــــل خــــو نـــــد
* * *
صد بوســـــــه

ازپــــــرده برون آی که بینم رویت صد بوسه زنم به هر خــــــــــم گیســـــــویت
تاکی چو نسـیم سحری کزبس لطف بویت شـــــنوم ولی نه بینــــــــــــــــــم رویت
*
سل مچــــــــکې

له پردې شــــه رابهره چې دې کړم دمخ لېدل سل ځلې به مچــــو مه داستا زلفې ول په ول
دګهیځ نسیم پشا نې ستا له مینې به ترکـــــــــله وږم ستا به بویو مـــــه ولې نه دمخ ليـــــــد ل
* * *
هــــــــو س
گر چرخ دهــــــــد مـرا جوانی از ســــــــر تنگت گیــــــــرم چــــــــو جان شـــیرین در بر
چســـــپم به تو آنچـنان که تــــو نشـــــناسی جسم مـــن وجســـــــــــم خـوییش ازیکــــد یگر
*
هــــــــــوس
که څر خ ماته ځوانی را کـانـــد ي له سره شیرین ځان پشان دې ټینــــــګه کــــــړم دلبره
پېژندﺉ مې جســـــم نه شې له خپل جسمه وبه نښــــــلم داســـــــــې زه لـــــــه تا ســـــره
* * *
مــــــــــرد و نامــــرد
هرکس که چومرد کـــــار خود داد انجام نا مرد صفت نمـــــــــــبکشدنــــــــــــــــازلئا م
درســـینه روز گــــــار زن پنجه چوشیر تا پشت تو بر خــــــاک نمـــــــا لـــــــــــدایــام
*
مېړه اونا مېړه
چې مېړه پشان تر سره کړي څوک کار نامېړه کنجـــــو سو نـــــــــــاز نه څــــــاري لار
دزمرِِِي په څېردوخت سینه که سپړ ې شا ،دې ځمکه کــــــې مښـــــًٌٍﺉ نــه شي روزګار




تمــــنا
کی باشـــــد وکی که بازآیم ســــویت چـــون سرمه کشـــــم به دیده خاکویت
تو چون ګل خندان شوی ازشادی من پروانه صفت کشـــــم دمادم بــــــــویت
*
وي به کله چې دې بیا درشمــه خواته درانجــو پشا ن کوڅې خاورې دې ما ته
ګل پشا نې له خوښـــیءمې وخندېږې پروانې غوندې دې وږم کاږم خو اتـــــــه
* * *

{/slide}{slide=کابل ته}
پوښتنه:
کابله
تاد خپل د ژونداوږ دوکې
څه لیدلی؟
که راته.
یو پریویې وشمېرې
بی واره نه شې
حقیقتونه.
په ډاګیزه بڼه
کړه را څرګند
او:د هیچا.
له ځواکه
پاتې له ځوابه
چې:
له ډاره نه شې.
د تاریخ پا ڼه دي
لږ څه واړوه
دېرشو پېړ یوکې دې څه لیدلی؟
د خپلو هیلو کرونده کې دی وڅه کرلی؟
او:
تا
ترې څه رېبلی؟
بچیان دې پړوو؟
یا پردیو کې دی پړلټوې؟
رښتیا، رښتیا خبرې واوره ،
چې:
څه پېښ شوﺉ؟

ځواب:
ته چې رښتیا غواړې
نو:
غوږشه راته،
د تاریخ پاڼه به مې واړومه
چی چېرته پروت یمه
او:
څه پېښ شوي.
دوه زره متره
سمندرنه یم لوړ
د آسمایی .
شېر دروازې
غرونو په مینځ کې پایم.
په ریګ ویداکی.
داید آل ښار په نوم ،
زما، یادونه شوې
زه ستایل شوی یم ډېر،
او، زما په غرونوګې انځور د جنت
څه ستر ګکونه کول.
د بطلیموس لخوا .
په هغه وخت کې
وم "کابورا"
* * *
له آریا ییانو.
سکندر بیل کړمه
او:
ځان ته یی کړم،
بیه می لوړه وه
چې:
"سلوکوس نیکاتور"
دخپل واده بدل کې،
"چا ندرا ګو پتا" باندی یې وپلورلم
هم یی پنځه سوه پیلان واخیسته .
په بو دایې،
او:
هندی دین کې پاتې
په سا نسکریت کی،
کابو جا نو مېدم ،
بیا په اوومه پېړۍ،
ژوانزونګ
"کافو" بللم.
* * *
ددهمزنګ له لارې،
د اسلام غږ می واورېد،
وخوځېدم،
ولړزېدم
خو!
ډېرپه ورو ویښېدم .
* * *
کابلشاهانو
عربانو سره
د حق باطل جګړه کې،
ښکېل کړمه
چې:
ډېره څېړنه غواړي
په غور کتنه غواړي
داسلام لمر
تورې تیارې کړې رڼا،
داخوت لمنه،
په شاوخوا ملکوکې
ما،خوروه.
* * *
غزني کړ برم ترلاسه
زه،
له نظره ځنې وغورځېدم.
+ + +
دصفاریانو،
کمزورۍنه ووچې:
"کالاله"
خپل دقوم مشرۍ له ځواکه
دسلطنت ډبره کېښوه دلته
* + +
دچنگیزیانو،
دوحشت منگولو،
وزبیښلم،
وکړېدم،
وربړېدم،
وسوزېدم،
ونړېدم،
ولې،
ونه پرځېدم.
او،
دتېموریانو
وخت کې
بېرته را ورغېدم،
بابر،
زما له برمه
دهند ځواکمن
پاتې شو، هېریې نکړم،
زما دغره لمن کې
او:
دخپل بڼ په غېږکې
ترمړینې وروسته
لاهم،
تېرې کېسې یادوی
یاد پاتې دﺉ
بڼ یې آباد پاتې دﺉ.
* * +
شهنامه
زه یې، کابلستان بللم،
دمهراب شاه نغري کې،
رودابه،
پېغله شوله
د"گرشاسب" لیوالتیا،
دکابلي،پرښتې
له ښکلا زوراخېسته،
دکوربانو،
له خولې نه،
خوږو کیسو،خوږوکې،
"زال" مین شوی و،
او:
درودابې له مینې،
زړه مین اور اخیسته.
زه:
ددې سیمې زړه وم،
سیمه وه،
زړه دآسیا.
* * *
داقبال شعرکی
انځورشوﺉ یمه،
ډېرځورېدلی،
کړېدلی،
نړېدلی به یم،
شېبه مې نه یادېږي،
چې:
ترورشوی به یم.
* * *
شاوخوا،
ما ځنې دېوال تاوشوﺉ
او:
دتګ راتګ له پاره،
زما،
د،اوو،ورونو(دروازی)
دزنځیرونو،
شرنګهار،
به څه غوغا جوړوه
او:
دکاروانونوجرس
دژوند نوا خوروه.
* * *
تاریخ اوږدوکې
ډېرډېر،
له،تاړاکونوسره مخ پاتې یم
له هر ځواکمنه مې میدان ګټلی
تاج اخیستونکي مې زمریان روزلي
تاج ورکوونکي مې بچیان روزلي
دهرجابر مات شوﺉ سردلته دﺉ
له هرغلیمه ورک ګودر دلته دٌٌﺉ
دالوتلو تاب وتوان نه لري
لاره ترې ورکه مات وزر دلته دﺉ
* * *
تنګهځولۍ کې
سیند روان لرمه
اونۍدره
غردپغمان لرمه
پردووبرخویې
وېشلی یمه
سیمه یې شنه ساتلې
ښې،ښکلی کړی یمه
* * *
دبالا حصار
حماسې نه هېرېږي
د،اورلمبوکې مې غلیم سېزلی
داکبرخان دپرغز وار،وګوره
دزمانې ستر ښکېلاکګروژلی
* * *
ناهېد
زما سینه کې
بیا،
دملالې حماسه کړه ژوندۍ

شنه تلوسه کړه ژوندۍ
* * *
دمیکروریان
سیمه کې
دبوتکي پېغلې
عزت نښه ده
چې،:
دشیطان له ګوتو
عزت ایما ن ژغوری
دخپل خوږژوند پربیه
پښتواو پت ساتی
ننګ او غیرت ساتي
* * *
د،دارالامان
ماڼۍ مې دړې وړې
په ویر ویرګوري
زه یې:
درغولوځواک اوتوان نه لرم
د،محمودخان پله څلۍ
ما، ژړوي،
یوازې ګورم ورته
نه یې نازولای شومه
نه یې رغولای شومه
نه یې:
پخپله غېږ کې
لکه پخوا پشانې
کلک ټینګولای شومه
دبېوسۍ له لاسه
تاب یې
په اوس مهال کې
دجان قربان نه لرم.
+ + + +
چې مې شیر پور
دملت برخه وه
هو!
له پامه لېرې او ډیران غوندې و
چې مې
زامن وویشه خپلوکې بیا
بنګله وال
ټول ورته اریان غوندې وو
+ + +
دېرشو پېړیو پانګه مې
ددېرش کلن ښامار یوه ګولۍ شوه
تېره یې کړله
لاهم موړ نه ښکاري څه نور لټوي
چې یې په نېغه څه وس نه رسېږي
له هوښیا ریه
ورور پر ورور لټوي
+ + +
له هغو
اوو،ورونو
اووه راغلي
اوهم اته راغلي
خو!
سره ښکېل پاتې شول
تېلۍ دبل په لاس کې
دوی لکه تېل پاتې شول
وسوزیدل
ویې سېزلم
ترآسمانونو شنه لوخړه شومه
لمبه لمبه ایره،ایره
سره سکروټه شومه
+ + +
له دېرش کلنې
زلزلې
کنډ وکپر
ویجاړو،وران یمه لا
نړیوال سم پوه شوي
که داسې وران پاتې شوم
دنړۍ پاڼ پاتې شوم
سیمه نړۍ نارامولای شومه
دې توفاني زانګوکې
لا توفانونه زنګولای شومه
ماته سکندر ژړلی
ما ښکیلا کګر وژلی
هم مې سورپوځ ځپلی
هر تاړاکګر
لا هم،
ژړلی او وژلی
هم ځپلی اوشړلی شومه
+ + +
نړیوال ځکه یوه خوله
سره سلا ښکارېږی
جګړه پدې سیمه کې
ورته دمړېنې ځرۍ
توره بلا ښکا رېږې
ځان بچوي
افغانستان بچوي
شاوخوا واړه ګاونډیان بچوي
او:
ټول جهان بچوي.
* * *

زما،عیاران،
زما کاګه ګان،
زما دهیلو،آرمانی قربانیان،
سرپه ورغوي ،
فداییان پاتې دي.
دتاریخ پاڼه پرې زرینه ښکاري
تل په سندرواو کیسو کې دِي یاد
دیاد هنداره ګلورینه ښکارِِِی
دژوندله پولې اوښتل هغوته
دخپلواکۍ په مینه
دافغانی سوکاله ژوند په هڅه
دپت عزت اودغرور نښه ده
نه یې:
زړه رېږدي،
نه یې:
وچولۍ ګونځه
چې:
دا دسوز،ګداز مېړانې اوسرور نښه ده
* * *

زه وم کابل،یمه کابل
داسې کابل به یمــــــه
درغېدلو جوګه شوی یمه
له تورتمونو اوس وتلای یمه
که دهمت لاسونه ورکړوسره
پرمختګ لاره نېولای شومه
بېرته وزرباسمه
پرلوړه لوړه الوتلای شومه
لوړو پوړیو ته،
دپاکو هیلو،
ځان رسولای شومه،
انډول کېدلای شومه،
دشهرآرا دبڼ تودوالی به وي
کارته سخي به جمع وجوش ولري
دبابربڼ دګلکڅونو میله
پېغلو، ځوانانو ته بلنه ورکړي
ونازوي،
استعدادونه به لا وغوړېږي
پرمختګونه به لا وغځېږي
پرمختګونه به لا وغځېږي

{/slide}{slide=وگرچه مشکل است محال نباشد}
چند هوس ران
پست وبی حیایی
خدایا!
کاش زود مهارگردند
وگرنه
آبروی صدهاچومارا
همی ریزند
وزهیچکس نترسند
به هرخوش خانه وبازار
باگردن فرازی؟!
کنند سرقصه فحاشی خود
زپول واعتبارو،ازین بدمعاشی خود
که ازقانون گریزند
وباهرکس ستیزند
اگرعفریتی چند دستگیرگردند
وپدرهای شان عمرمانند
ره اسلام رادرپیش گیرند
قضاوت رانه که ازخویش گیرند
سزاگرپورنا اهلش ببیند
یقینا این ره طاغوتی را
مسدودنمایند
نه دیرپاید
بلکه زودنمایند
شما!
ای همصداها
شما!
ای اهل دلها
بشورآرید

اگراحساس تانرا
فگنده دورهروسواس تانرا
که طاعون هوس
به دق الباب همه
ره گشاید
درآنوقت چاره رامجال نباشد
واکنون رفع این دیوسیه کار
اگرچه مشکل هست محال نباشد
براساس پیشنهاد ابرمردنستوه ومبارزدلیرنلسون ماندیلاغرض رسیده گی به حقوق اطفال وکودکان (6)سال پیش محفلی برگزارشد وهمین سروده حایزجایزه دوم گردید.

{/slide}{slide=ترجمه}
دارم نگه دوروزنزدیک پرخبر شام سیه دردم سپیده منتظر
باریده گردپارینه برمن دربه در زین رو کنم برآینه آتیــه اثر

مارا الله خلیفه خودکرده است خطاب وما نکرده ایم تعمق درین باب
کاری که میکنیم همه دورازصواب درپیش خداوند بودا یارای جواب؟

هرسودوان درپی فریب این وآن بارکلمه کژکرد الاشه وزبان
دست وکمرخمیده پی روپیه وقران لافیده نبافیده که هستــیم مسلمان

شورگنه زحلقه زنجیربشنوید تعبیرآن زوسوسهء پیـــربشنوید
عبادت ریایی هرعابد جسور باصد زبان واژهء تزویر بشنوید

تاریخ راقلاده زدن است بس محال صاحب قلاده پوچ بسته است این خیال
داده است بهر هلهله ای هرطرف مجال صورقیام نیست فقط نعره دجـــــــــــا ل

دین را دین گفتن ومدیون مانده اند آشفته پرمذلت ومحــــــزون مانده اند
دین ورطه افراطی عفریت نباشد پا درگل توجیه عجب دون مـــانده اند

آماده گی برای تغییرنیست اصل کار ورود تغییر درپدیده فــــــر افتخار
با صفهای مظا هــره ماجرای تکرار باگام صبورانه مهار کردن اضرار

گردون نبود دون گرش دون ندانیم چون شکل برگزیده ومضمون ندانیم
دربی خبری تلخی ایام کشنده است ایستاده وخزیده چند وچــــون ندانیم

تنی چند این جهان راخانه خوانند وصاحب خانه را بیگانه خوا نــــند
زفرط این جنون هوشیارخویشند که هر هوشیار را دیوانه خوانــــند


دمرګ کومه به ونه زمولی انسان که وي پاتې ژوندانه کې پرخپل توان
په نړۍ کی یې دسموکړنو نښه یادوی یې ترڅو وي ځمکه آسمان


نمای هرپلشتی درعـــــمل بین واین را شـــــیوه کاردغل بین
اشارت برحق ورفتن به راهی وترویج کردن باطل به چل بین

نه مې وړﺉ شي دغلیم دتومت خوړ
ازمایښت بټــــیو داسی یم پوخ کړﺉ چې نړۍ ته یې کړم پا تې دپام وړ

{/slide}{slide=مناجات}
خدایه!ته کړې هغه کارچی ستارضاوي
کـــاش،کـــې ګټه هم دبل اوهم زما وي
چی دبل تاوان کې ګټه مـې وي نغښتې
نه یې غواړمـــه که داټولـــه دنیــــاوي
دسترخوان ډک له خوړوپرماحرام شه
ګــاونډۍ کـــه مـې پرتمه دبــل چاوي
ددوزخ د،اورله تـــاو مې زړه نه رېږدي
کاسب دوست که دې ولاړزما پرخواوي
دجنت د،ورکونجۍ به مې وي لاس کې
له دنیا که مې ســــفرمینې کې ستا وي
لمـــده ژبه چی دچا خوله کې چلېږي
تل ترتله به یې ویاړ داستــــاثنـــاوي
دمواج دپاک ارمـــان ای لویه خـدایه!
کاشکې ژردهجرشپې پسې ســـباوي

{/slide}{slide=عشق حق}
عـاقلی، دیوانه ای را داد پنـــــــــــــد
کز چه برخود می پســـــندی این گزند
میزند اوباش کویت ســـــــــــــــنگها
میدوانندت ز پی فرســـــــــــــــنگها
کودکان پیـــــــــــــراهنت را میدرند
رهروان کفــــــــــش و کلاهت میبرند
یاوه میگویی چو میگویی ســـــــــخن
کیـــــــنه میجویی چو می بندی دهن
گر بخــــــــــــــندی ور بگریی زار زار
برتو می خـــــــــــــندید اهل روزگار
نان فرستادیم بهرت وقت شـــــــــــب
نان نخوردی خاک خوردی ای عجـــــب
آب دادیمت فگنـــــــــــــدی جام آب
آب جوی و بر کــــه خوردی چون دواب
خوابگاه اند ســـــــــــــــپر ره ساختی
بســــــــــــــــتر آوردند، دور انداختی
برگرفتـــــــــــی زادمی، چون دیو روی
آدمی بودی و گشـــــــــــتی دیو خوی
دوش طفلان بر ســــــــرت گل ریختند
تا تو سر برداشـــــــــــــتی، بگریختند
نانوا خاکستر افساندت بچشـــــــــــــم
ان جفا دیدی نکردی هیچ خشـــــــــم
رندی از آتش کف دست تو خســــــــت
سوختی آتش نیفکندی ز دســــــــــت
چون تو کس نا خورده می مســـتی نکرد
خوی با بدبختی و پســــتی نکرد
مســــت را مستی اگر یک ره بود
مســـــــــــــــتی تو هرگه و بیگه بود
پـــــــــــــس طبیبانند در بازار و کوی
حالت خود، با یکی ز ایشــــــــان بگوی
نجم الرحمن " مواج"

د حق مینه
ورکړ پند یو لیونی ته یو عاقــــــــــــــــــــــــــــــــــــل
ورانوی دی په برلاس چې ژوندون خپــــــــــــــــــل
لنــــــــــــــــــــــــــــــــډه غر دی د مالت پر تیږو ولی
تا پســــــــــــــــــــــــــــــــــی به ډیرواټنه پوری ځغلی
کمیـــــــــــــــــــــس کړی چې درته څیری ماشومان
وړی څپـــــــــــــــــــــــــــــــــلی خولی له تانه لرویان
چتییـــــــــــــــــــــــــــــــــــات وایی چې وکوی خبری
غوسه درشـــــــــــــــــــــــــــــی، که ته ونکړی خبری
که وخاندی او په چیــــــــــــــــــــــــــــــغو که وژاړی
پرتا خانــــــــــــدی د روز ګار خلک څخه غواړی
تاته ولیږله موږ د شــــــــــــــــــــــــــــــــــــــپی ډودی
خاوره دی و خوړه نه هغــــــــــــــــــــــــــــــــــــه ډودی
اوبـــــــــــــــــــــــــــــــــم، درکړه تا خېا د اوبو جام کړ
دڅاروی پشـــــــــــــان، ویالی، ډنډه ته دی پام کړ
د خوب ځای لاری په ســـــــــــــــــــــــــر کی جوړوی
رایی وړه بســــــــــــــــــــــــــــــــــتره،لیری غور ځوی
له سړی نه دی مغ ونیو دیو پشـــــــــــــــــــــــــــــانی
وی سړی اوشو، عادت دی دیو پشـــــــــــــــــــانی
ماشومان پرون پرتا خاوری شــــــــــــــــــــــــــــیندل
څو دی سر پورته کړ واړه تښتـــــــــــــــــــــــــــــــیدل
نانوا ســـــــــــــــــــــــــــــــــــترګو کی ایره در دوړوله
دجفا اور او لمبه دی ســـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــړوله
رندیی ســـــــــــــــــــــــــــتړی دی ورغوی شو په اور
ســـــــــــــــــــــــــــــــوزیدی لاس دی نه غور ځوه اور
بی له میو تا پشان نکړه مســــــــــــــــــــــــــــــــتی چا
نه عادت له بد مرغیو او پســــــــــــــــــــــــــــــتی چا
که یو واری وی د کوم یومست مســــــــــــــــــــــتی
ستا خو هر کله مستی وی او مســـــــــــــــــــــــــــتی
په بازار ســــــــــــــــــــــــــــــیمه کې شته ډیر طبیبان
ته خپل حال هغو یوه ته کړه بــــــــــــــــــــــــــــــــــیان
گفت من دیوانـــــــــــــــگی کردم هزار
تا بدیدم جلـــــــــــــــــــــوهء پرورد گار
دیده زین ظلمت به نور انداخـــــــــــــتم
شمع گشـــــــــــــــتم، هیمه دور انداختم
تـــــــــــــو مرا دیوانه خوانی، ای فلان
لیـــــــــــــــــــک من عقلترم از عاقلان
گر که هر عاقل چون من دیوانـــــه بود
در جهان بس عاقل و فرزانــــــــــه بود
عارفان، کاین مدعا را یافتــــــــــــــــــند
گم شــــــــــــــدند از خود، خدا را یافتند
من همی بیــــــــــــــنم جلال اندر جلال
تو چه می بینی بجز و هم و خیــــــــــال
من همی بینم بهشت اندر بهشــــــــــــت
تو چه می بینی بغیر از خاک و خشــــت
چون سرشتم از گل است از نور نیســت
گر گلم ریزند بر سر دور نیســـــــــــت
گنجها بدم که ناید در حســـــــــــــــــاب
ذره ها دیدم که گشته است آفتــــــــــاب
عشق حق در من شرار افروخته اســت
من چه میدانم که دستم سوخته اســــــت
چون مرا هجرش بخاکستر نشـــــــــــاند
گو بیفشان هر که خاکستر فشـــــــــــاند
تو همی اخلاص را خوانی جنـــــــــون
چون توانـــــی چاره کرد این درد چون
از طبیبم گرجه میدادی نشــــــــــــــــان
من نمی بینم طبــــــــــــــــیبی در جهان
من چه دانم کان طبیب اندر کجاســـــت
می شناسم یک طبیب آنهم خداســــــــت
ویل ماوکړ لیونتـــــــــــوب په زر زر وار
چی می ولیـــــــــــــــــــده جلوه د کرد ګار
دی تیـــــــــــــارونه چی می نورته کړ نظر
شومه شمـــــــــــــــــــــعه له خزلو ځینی لر
ته می بولی لیونی او لا عاقـــــــــــــــــــــل
ولی زه یم له عاقلو نه عاقـــــــــــــــــــــــل
هر عاقل که لیونی وای زما پشـــــــــــــــان
څومره ډیر به وای نړی کې عاقـــــــــــلان
مدعا باندی چې پوه شــــــــــــــــول عارفان
خدای یی و موندل او ورک شــو ترینه ځان
زه تل وینمه حلالو کی حــــــــــــــــــــــلال
ته نه وینی بی له وهمه او خیــــــــــــــــــال
جنتونو کی جنت وینمــــــــــــــــــــــــــه تل
ته له خاورو خښــــــــــــــتو نه وینی څه بل
چی له نور نه یم اخښـــــــــــــلی یم له خټی
لری نده ارتوی چی پرما خټـــــــــــــــــــی
بی حسابه می ګنجونه خپـــــــــــــل شمیرلی
هم لمر شــــــــــــوی ذری ډیری می لیدلی
د حق میــــــــــــــنه اور ده ما کی لګولای
نه پوهیږم چی می لاس دی ســــــوزیدلای
چی یی بیلتون یمه ایرو کی کیــــــــــنولای
دوړوه وایه ایری یـــــــــــــــــی دوړولای
ته چی دی اخلاص ته ووایی جــــــــــــنون
ومومه د درد چاره لره ســــــــــــــــــمون
که څه هم تا به طبیب راتـــــــــــــــه ښوده
دا طبیب چیری دی زه تری څه خبریــــــم
آطبیب چیری دی زه تری څه خبریـــــــــم
یو طبیب پیژنم خدای ورنه خبریــــــــــــــم

{/slide}{slide=شعر به شعر}

توره ږیره می شوه سپینه زه حیران یم چی رحمان لا، نه عاقل شوم نه بالغ
درحیرتم که ریش سیاهـــم سپیدگشت رحمان هنوز عاقل وبالغ نه گشته ام
*
اسمان ځمکه دواړه ژامنی دنهنګ دي څه به زیست کا څوک په کام کی د نهنګ
زمین وآســـــــمان کام نهنگنـــــــــد وبکام نهنگ زیســـــــتن توانــــید؟
*
درقیب علاج اسان دﺉ بلا دا شوه زه رحمان له خپله یاره نا ویســــــایم
علاج خصم سهل ومشکل اینجاست که بریارباور رحمــــــــــــان نباشد
*
خبرنه یم چی یی راوستم له کومه بیا می کومی خواته استوی چی درومه
ندانم ازکجاخوانده است مـــن را کجا دوبــــــــــــاره میرانده است
*
کله په لمرسوزې کله ریږدی په ساړه کله مرې له لوږې کله ومرې په خواړه
گه بلرزی ازخنک گه بسوزی زآفتاب گه میری ازگشنه گی گه زخورد بی حساب
*
داجهان دﺉ خدای له عشقه پیدا کړﺉ دجمله ومخلوقـــــــــاتوپـــــــــلاردﺉ دا
ایزدازعشق آفریـــــده جهـــــان پدر جمــــله مخــــلوقات اینست
*
ودانۍ پریوه دم کې شي ویـــــرانه مردهغـــــــه چی کړي ویرانی ودانې
به یکدم آبادی ویران گردد اگرویرانه آبادکرد مرداست

{/slide}{slide=رباعیات سنايي/ ترجمه پشتو}

مرغان که خروش بی نهایت کردند ازفرقت گل همــی شکایت کردند
چون کارفراق شان روایت کردند باگل گله های خود حکایت کردند
*
چې په زوره به شورزوږ کول مارغانو په بېلتون کې سوزیدل به دګلا نـــو
کړې کېسې دبېلتانه به یې له خپلوانو ګل سره به یی ګېـــلی شولې یارانو
* * *
گفتم که مگردل ازتوبتوانم کنــــــــد نتوانــــــم کند کاستوار آمــــد بنـــــد
ازعشق بدین مایه شدستم خــــرسند کزجمله چاکـــرانت باشـــــــم یکچند
*
ماویل زړه به مې له تا شومه شلوٍﺉ بند غښتلی دی دا کار نه شوم کوﺉ
مينې تومنې یم خوښ کړﺉ دومره هی نوکرانو ډله کې چـــې دې زه وای
* * *
چشمې دارم زاشک پیمانه عشـــــــق جانی دارم ازسوز پروانه عشــــق
امروز منم قدیم درخانه عشــــــــــــق هشــیار همه جهــان ودیوانه عشق
*
که مي سترګه پیمانه دعشــــــق منی که مې ځان دپروانې سـوز وګڼــی
نن دمینې کورکې یمـــــه پخـــــوانی ټولونه هوښیــــــاردمینې لېـــــونی

* * *
ایام درشت رام بهرامشـــــــــه است جام ابدی بنـــــــام بهرامشــه است
آرام جهان قــــوام بهرامشــــــه است اجرام فلک غلا م بهرامشــه است
*
بهرامشاه ته دي نا خــــــــوالې واړه رام بهرامشاه په نا مه دﺉ ابد ي جـــــام
بهرامشاه پایښت کې دﺉ جهــــــــان آرام بهرام شاه ته دفلک اجرام غــــــــلام
* * *
مادرطلب توگرچه مضطر نشــــــــد یم ازمنزل آرزو فـــــــــــراترنشـــــــــد یم
اندرره ســودات چوقـــــوم مـــوسی برآب قــــدم زد یــــم وهم ترنشــدیم
*
بېچـــا ره نه شــــــوغوښتلو کې داســـتا له منزله دآرزو نه شــــــــــو ســــــــــــوا
دموسی قــــــوم غــــوندې ستا دلارسودا پراو بـــــــــو، تـــلو لانده نه شو واوره دا

دردل زطرب شکفته با غیســـــت مـــرا برجان زعــــدم نهــــــاده داغیست مرا
خالی زخیــالها دما غیســــــــــت مـــرا ازهســــــــتی ونیستی فــــراغیست مرا
*
غوړېدلای له خوښۍ مې زړه کې باغ دﺉ له عــــدمه مې په ځان کې ایښی داغ دﺉ
له خیالونونه مـــی تش داسې دمـــــا غ دﺉ له هســــتۍ او له نېستیه مې فـــــراغ دﺉ
* * *
گرخلد چه خرمست چون کوی تونیست ورماه چه روشنست چون روی تو نیست
مشک تبتی چون زلف خوشبوی تونیست جمله هنری عیب تو جز خوی تو نیست
*
شین جنت نه شِِِِي داستا دسیمې سیــــــال سپوږمۍ نه لري داســـــتا دمخ کمــــا ل
تبتي مشک دې دزلفو وږم خیـــــــــــال ټول هنــــریې خو عــادت کې دې جنجال
* * *
گرپای من ازعجز طلبکار تو نیست تا ظن نبــــــری که دل گرفتـــــارتو نیست
نه زان بالم که جان خریدارتو نیست خود دیده ما محــــــــرم دیـــــــدارتونیست
*
که له عجزه مې پښه نده ستا غوښتونکې ګومان مکړه چې زړه ند ﺉ ســــتاپالونکی
نه ویاړم چې ژوند ستا ندﺉ پېریدونکی خومو سترګه محـــرم نشــوه ستا لېدونکی
* * *
با دل گفتم چگونه یی داد جــــوا ب من بر ســــــــر آتشـــــــم وتو سر سر آب
نا خورده زوصل دوست یکجـام شراب افتــــاده چنین که بینییـــم مست وخرا ب
*
ما ویل زړه ته څنګه یې راکړ ځواب تا اوبوتــــــــه اېښې ســــر زه یم کــبا ب
دوست له وصله نه جام څښی شومه شراب چې مې وینې داسې یم مست وخـــــراب
* * *
محراب جهان جمـــال رخساره تست سلطان فلک اسیر وبیچــــــــــاره تســـــت
شوروشروشرک وزهد وتوحید ویقین درگوشه چشمهای خونخـــــواره تســــــــت
*
دجهان محراب جمــا ل کې دې ښکارېږې دفلک سلطان دې واک کــــــــې اسیرېږی
شوروزوږاوشرک زهد توحید یقــــــــین ستـــا خونخوارو سترګــوڅنډو کی ځلېږي
* * *
مارا بجزازتو عالم افروز مــــــــبــــــاد برسپه هجرتو پیروز مـــــــــبـــــــاد
اندردل ما زهجــــــــر تو ســــــوز مباد چون با تو شدم بیتو مــــــراروزمباد
*
بی له تا مه شه دنیـــــــــــا پرموږ رڼا بېلتون پوځ دې مه مومه پرموږبریـــــا
بیلتون اور نه دې وي زړونه زموږسوا مه مې شـــه هم یوه ورځې بې له تـــــا
* * *

دیده زفراق تو زیـــــــــان می بیـــــند برچهره زخــــــون دل نشــــــــان می بینــــــد
با این همه من زدیده ناخشـــــــنودم تا بی رخ تو چـــــــرا جهـــــــــان می بینـــــــد
*
په بېلتون کې دې مې سترګه تاوان وینې پرخپل مخ دزړه دوینې نښـــــــــان ویــــــــنی
لدې ټولوسره ســـــترګې نه ګیله کړ م بې له تاځنی چــې ولې جهــــــــان ویـــــــنی
* * *
آنم که مرا نه دل نه جان ونه دل است برمن زمن ازصفات هستی بدن ا ست
تا ظن نبری که هستی من ازمنســــت آن سا یه زمن نیست که ازپیراهن است
*
یم هغه چې نه مې زړه نه ځان نه تن دﺉ له صفته دهستۍ مې دا بــــــــــدن دﺉ
ګومان مکړه چې هستۍ مې ده دځــــان هغه سیوری دکمیس نه چې دتن دﺉ
* * *
زان یک نظرنهان که مـــــــادزدید یم دورازتو هزار درد ومحنت دیدیـــــــم
اندرهوست پرده خود بــــــدریـــــدیم توعشـــــوه خود فروختی ما بخرید یم
*
غلچکی نظرچې به موږه کـــــول ستا بېلــتون کـــــیم زرزیارونه وګالـــل
ستا هوس کیــــم دپردې به وڅېرل نخره ناز چې دې پلــــوره موږ پېرود ل
* * *
ما شربت هجرتو چشیدیم وشـــدیم هجران تو بروصل گزید یم و شـــــــد یم
درجستن وصل تو زنا یا فتنـــــــت دل رفت وطمع زجـــــــان بریدیم وشدیم
*
موږ شربت ستا دبېلتون وڅښل اوولاړو پروصا ل مو ستا بېلتون ومنـــــــل ولاړو
نه موندلو نه دې ستا وصا ل لټون کې زړه ولاړ تمـــم دژوند ون وبا یـلل ولا ړو
* * *
چون درغم آن نگــــارسرکش باشم آب انگارم گرچــــــــه درآتش باشم
چون من بمراد آن پریــــوش با شم گرقصد بکشتننــــــم کند خوش باشم
*
چې په ِِغـــم د خپلې بې پروادلبریم زه یې اوبه ګڼم که هـــــم د اورپرسر یم
هیله من چې دهغې ښکلې بشـــریم که مې وژنې خوښ یې هوډ ته منتظریم
* * *
یکچند دراسلام فرس تاخــــته ایم یکچند بکفر وکافـــــــری سا ختــــه ایم
چون قاعده عشق تو بشـــناخته ایم ازکفــــــربه اسلام نپـــــــــرداخــــته ایم
*
آس مو څو ورځې اسلام کې زغلولای څوموده کا فـــــــــری کفرته منــــــلا ی
چې موســتا دمینې دود دﺉ پېژندلا ﺉ کفر نه اســـــــلام ته نه یو اوښتــــــلا ی
* * *

برهان محبـــــت نفس سر د منست عنوان نیــــــاز چهـــــــره زرد منســـــت
میــــــدان وفا د ل جونمــرد منست د رما ن د ل سوختــــــگان درد منســــت
*
ا سو یلی سوړمې دمینې دﺉ برهان څېره ژیړه مې اړ تیــــــــا لــــــره عنـــــوان
مېړه زړه مې د وفـــــــا ګڼه میــــدان زما د رد د ﺉ وزړه ســــویو ته د رمــــا ن
* * *
آنی که قراربا تـــوبا شــــــــد ما را مجلس چو بهــــــار با تـــــــو با شــــد مــا را
هرچنـــــد بسی بگرد ســــربرگردم آ خـــرسرو کــــــار با تــــــــوبا شــــد مـــا را
*
شېــبه کومه چې له تا سره آرام کړم ستا جرګی کې د پسر لي بـــه ځان تـــه پام کړم
که هرڅو مـره په سرډېرډېروڅرخېږم د کـــار پای کې تا سره به مــــې پــــه جام کړم
* * *
درمنزل وصل تو شـــــه یی نیست مرا وزخرمن عشق خو شـــــه یی نیســـــت مــــرا
گر بگریزم زصحبت نا اهــــــلا ن کمتر با شـــــــد که گو شــه یی نیســــت مــــرا
*
زه دوصل له مزله پا تې لېـــــــرې مینې د رمن نه مې برخـــــــه پــــــــا تې لېــــرې
نا اهــــلانو له خبرو که کړم تېښته چېرته چېرته به زه ترې شوم پــــــــاتې لېـــــرۍ
* * *
ازعشق تو ای صنم به شبهــای دراز چون شمع بپـــای با شــــــم وتن به گـــــــــــدا ز
تا برند مد صبح به شبهــــای دراز تن دربر اتــــش است وجان در د م گــــــــــــــا ز
*
ستا له میــنې ای صنمه پرشپو شپو لکه شمــــــــعه په ولاړه ســـــــــــــــــوزېـــــد و
کـه لمـر نه خېژ ی پردغوتوروشپو بد ن اورکې دﺉ او ســــــــــــاه مې پر و تـــــــو
* * *
هرچند بود مردم دانا در ویـــــــش صدره بــــــوداز توانـــــــگر دا نا بیــــــــش
این را بشود جا ه چو شد مال ازپیش وان شاد بود مــــــــد ام ازدا نش خو یـــش
*
که څه هم تش لاسی ښکاری به بوهان دي سل وارې له نا پو هـــــــــو، بډ ا یـــــا ن
له بډ ایو که مال ولاړ،شي غریـــــبان پوهان پوهــــــې بر کت نه دي خــــــــا نا ن
* * *
گرمن سرناز هر خسی دا شتمی معشوقه درین شهــــر بسی د اشتمـــــــــی
به زان نبدی که اند رین دهرخراب نه آ مد می نه شد می نه بو د مــــــــــــــی
*
که هره خزله می وای نا زولای معشوقی به مې دی ښــــــا رکې چا شمېرلای

که پر خپل زړه مې هم لږڅه واک لرلای هره ساه کې به مې لاس آ شنـــــــا نېولا ی

گرشا د نخوا هی این دلم شاد مکن وریاد نیا ید ت زمن یا د مکــــــن
لیکن بوفا برتو که این خسته د لم ازبند غم عشق خود آزاد مکــــن
*

که مې زړه نه غواړې ښاد مه مې کړه ښاد نه یاد یږم چې دې مه مې کړه هېڅ یاد
پروفا سوګند چې د ا پریشا نه زړه مـــې خپل د عشق له مینې نه کا ند ې آزا د
* * *
گرآمد نم زمن بو دی نا مـــــدمی ور نیز شد ن زمن بد ی کی شد مـــی
به زان نبـدی که اند رین دهرخراب نه آ مد می نه شد می نه بود مــــــــی
*
که راتلل می پرخپل واک وای نه راتلمه او که تلل مې هم وای واک کې کله تلـمه
ډېره ښه به وه چې د ې ورانې هډی ته نه راتلمه نه ترې تلمه نه کې ومــــــــه
* * *
گفتی گله کرده یی زمن با که ومه بهتان چنین بر من بیــــــــچا ره منـــــه
از تو به کسی گله نکــــردم با الله گفــــتم که اگر نکـــــوترم دا ری بـــــه
*
تا ویل هرچا سر ه ما نه دې ګیله ده پرما خوار ددې تو مت څـــــه تلوسه ده
چا سره مې وا لله که له تا ګیله وی ما ویل که مې نا زوې نو ډ ېره ښـــه ده
* * *
دی کزتوگذشت بیش ازآن یاد مکن فردا که نیا مده است فــــــریا د مــــــکن
برنا مده و گذ شــــــته بنیا د مکن خوش با ش امروز وعمـرخود برباد مکن
*
له پرونه چې تېر شوی هېڅ یا دمکړه لاراغــــــلې ســــبا نده فریــــا د مــــــکړه
پرتېرشــــــوې نا را غلې بنیا د مکړه اوس خو ښ او سه او خپل عمربرباد مکړه
* * *
گیرم که چوگل همه نکویی با تست چون بلــــــــبل راه خو بــــــــگویی با تست
چون آیینه خوی عیبجو یی با تست چه ســـــود که شیــــــــمه دو رویی باتست
*
منم دا چې یې دګل غوند ی منلای دبلبل پشـــــــا ن دې ســــــــــمه لا رنېولای
دهندارې پشان عیب شی لټولا ی ګټه څه چې د وه مخې دې ده ګټــــــــــلا ی
* * *
آ نها که اسیر عشق دلدا را نند ازدست فلک همیشه خونـــــبارانــــــــند
هرگز نشود بخت ازعشق جدا بد بختی وعا شقی مگــــــــریارانـــــند

بد مرغی له مینې هیڅوخت نه بېلېږې بد مرغـــــی او مینتو ب سره یا ران د

تا کی زغم جهان اما نی خواهی تا کی بمراد خود جهـــــا نی خو اهی
چون درخو خویشتن تمنا نه کنی زین مسجد وزان میکده نانی خواهی
*
امان غواړې به ترڅوجهان له غمه ترڅویې به دمـــراد جهان په تمـــــه
که دې لوړه له خپل توانه وي غوښتنه دجومات اومیکــدې ورته یې سمـــه
* * *
ای دل چوفراق یار دیدی خون شو وی دیده با ختیار من بیرون شــــــــو
ای جان تو عزیز ترنه یی ازیا رم بی یارنخواهمــت زتن بیرون شـــــــو
*
چې دیار بېلتون دې ولید زړه غمجن شه زما په امر سترګه ورکه له بدن شه
ژونده ته له یاره نه یې راته ګرا نه نه دې غواړمه بی یاره ورک له تن شه
* * *
گیرم که غم هجرو، وصالم نخوری نه نیز بچشم رحم در من نگری
این ما یه توانی که بردشمن ودوست آبم نبری وپوســــــــتینم نبـــــری
*
خیر که نه خورې دوصال بېلتون مې غم نه کوې نظرپر ما هم کله ســـــــــم
دومره خو کولای شې چې دوست دښمن ته پت مۍ سا تې څیر مې نکړې پوستین هم
* * *
با من دوهزار عشوه بفروخته ای تا این دل من بدین صفت سوخته ای
توجامهٌ دلبری کنون دوخته ای این چندین عشوه ازکه آمو خته ای
*
تا پلورلي پرما دوه سوه نخرې دي دې صفت کې زړه نه پا تې دا ایرې دې
زړه را ښکونکې دې جامې کې دې اسرې دی چې له چا نه دې زده کړې څونخرې دي
* * *
اند ره عشق د لبران صادق کو عذ راست ، همه راویها وا مق کو
یکشهر همه طبیب شد حاذق کو گیتی همه نطقست یکی نا طق کو
*
دلبرانو مینې لارکې صادق چېرې راویان واړه عذرا دي وامق چېرې
ښارډک دی له طبیبه حاذق چېرې نړۍ ټوله ده وینا او نا طق چېرې
* * *
دل سوخته شد درتف اند یشهٌٌٌٌٌٌٌٌٌ تو بفکند سپر در صف اند یشه تو
دل خود چه کند که سنگ خاره وسنگ چون موم شود در کف اند یشه تو
*
اندیښنې تاو کې دې زړه وریت وکباب شو اندیښنې لیکه کې دې ډال هم بېتاب شو
زړه لا څه چې اوسپنه و توره ډبره اندېښنې ورغوې کې دې موم خطاب شو

ای بردل من نهاده ازغم باری وزبد خویی گزیده کــــــــــاروباری
ازتنگ دلی که هست چاکر باری خود جنگ کند خود آشتی هرباری
*
چې زما پرزړه یې ایښی دغم باردﺉ لدې وران روږ سره یۍ تل کار وباردﺉ
زړه مې تنګ او نوکري مې له ناچاردﺉ هم جګړه کړي او هم سوله دایې کاردٍﺉ
* * *
بیهوده نهــــــا ده ایم بر خود نامی بی با ده گرفته ا یم بر کف جا می
بریا د کسی همی گذ اریم ایـــــا م کز ما نکــند یا د به هــــــر ایامی
*
چې مو ایښی پرخپل ځان بې ځایه نوم دﺉ په ورغوي کیم تش جام هسې په نو م دﺉ
اړوو دچا په یا د دا شپې ا و ور ځــــــې چې موږ هیڅ نه یا د وی پا تې تش نوم دﺉ
* * *
اندر دریا نهنــــــــــگ با ید بود ن وا ند رصجرا پلنگ با ید بو دن
مردانه ومــــرد رنگ با ید بود ن ورنه به هزار رنگ باید بو د ن
*
ښایی سیند کې پاتی شو لکه نهنګ او سا را کې لکه پړانګ غورځنګ غورځنګ
وپایــــــو تل مېړنې مېړ انی رنګ ګنې وبه مو زمــــــــــــــو لی زر ډ و له رنګ
* * *
تا ظن نبری که ا زتو آگاه تر یم ما از تو بصد دقیقه گمراه تر یم
هرچند به کار خویش روباه تریم از دامن دست دوست کوتاه تریم
*
ګومان مکړه چې ترتا پوه یو دلارې ېو له تا ځنې سل سل ځلې بې لا رې
یو ګید ړنه خپلو کړوکې لا بې لاری دوست لمن ته لاس نه رسي ورانې چارې
* * *
چون گل صنما جامه بصد جا چا کم چون لاله بروزباد سر بر خا کــــــم
چون شاخ بنفشه کوژواندوه نا کم درغم خوردن چون یا سمین چا لاکم
*
لکه ګل صنمه یم جامه څیر لی لاله غوندې با د یم خا ورو کې پوښلی
بنفشې ښاخ غوندې کوږماتم ځپلی یا سمین غوندې چالا ک غـــم لوبېدلی
*
گربا فلکم کنی برابر بیشـــــــــم عا لم همه یکذ ره نیرزد پیشـــــــــــم
هرگز نمیرم زمرگ ازآن نندیشم کز گوهرخود ملایکت را خویــــشـــم
*
که فلک مې انډول ګڼې تر ی لوړشان یم ټول عا لم ذره نه ګڼمه پرتوان یــــــم
مرګ نه،نه مرمه هیڅکله نه پریشان یم خپل ګوهر نه،ستا ملکوته خپلوان یم
* * *

پرشد زشراب عشــق جا نا جا مم چون زلف تو درهم زده شد ایا مم
ازعشق تو این نه بس مراد وکامم کز جمله بندگان نویسی نا مــــــم
*
عشق له میونه مې ډک شویاره جام پریشان زلفو پشان دې ژوند مې تمام
ستا له مینې مرا د نه مو می انجــام بنده ګانو ډله کې دې لره پــــــــــــــام
* * *
چون آمد وشد بریدم ازکوی تو من دانم نرهــــــــم زگفت بد گـــوی تو من
برخیره چرا کــنم نظرسوی تو من برعشق عاشقــــــم نه برروی تو من
*
لکه تلل را تلل له تا شوم پښه نیولی له غلیم دې نه شومه زه خلاصېدلی
تا ته نه شو مه په ورانـــــه زه کتلی ّ ّّّ ستا پرمینه یـــم مین نه پر مخ ښکلی
* * *
طبعی نه که با دوست در آمیزم من عقلی نه از عشق بپرهیـــــــــزم مـــن
دستی نه که با قضا درآویـــــزم من پا یی نه که از میانه بگریــــــز م من
*
نه مې طبعه دوست سره د جو ړید و پوهه چېرې مینۍ نه د څنګ کېـــــــد و
پر کو م لاس قضا سره د جنـــــګېدو نه هم پښه چې را کړي وس د تښتېـــد و
* * *
درحسن چو عشق نا درست آمده ای دروعده چوعهد خویش سست آمـــده ای
دردلبری ارچـــند نخســت آمـــده ای رو هیچ مگو که سخــــت چست آمده ای
*
په ښکلا کې مینې غوندې نا د رسته د خپل عهد غوندې وعده کې ډیره سسته
دلبرۍ کې لومړنۍ یې ا ودرستــــه لاړه شه مه وایه هیڅ ، یی سخته چستـــه
* * *
ای آنکه تو رحمت خدا یی شد ه ا ی در چشم بجای روشنــــا یی شـــده ای
از رندی سو ی پا رسا یی شده ا ی اند رصحبت ســـــــــنا یی شــــــده ای
*
ای چې ته شو لې رحمت ا لهې شولې سترګو کې پرځا ی د روښـــنا یی
له رند یه واوښتې په پا ر سا یی وړ خبـــــــرو ته شو لـــــــې دســــــنایی
* * *
هرچند شدم زعشق تو خوا روخجل درعشق بجز درد ند ارم حــــــــا صل
ازتو نکنم شکا یت ا ی شمع چکل کین رنج مرا هــــــــــــــم از دل بردل
*
که هرڅه له مینې شو م خواروخجل مینې نه،له درده نورمې څه حا صل
له تا ښکلی شمعې څه ګیله کــــــول زړه نه زړه ته دغه رنځ مې و، ګټل

با خوی بد تو گرچه درپرخا شیم باری بغمــــــت بگرد عا لم فا شیم
چون نزد تو ما زجملهء اوباشیم سودای تو می پزیم وخوش میبا شیم
*
ورانو کړو سره دې که څه هم په جنګ یو په جهان کې دې دغم په خم کې رنګ یو
ستا له پامه موږ ه ټو ل خوارو بد رنګ یو پخووستا سودا،نه چي ترې په څنګ یو
* * *
تا بند زمانه را اجل نگشاید دانم که وصال ما فراهم ناید
درعشق توام هزاردل می باید تا غمزه تو همه زمن بربایذ
*
زما نې بند ترڅو خلا ص نکړی اجل دوصا ل ستونزه زموږه نه شی حل
ستا په مینه کې ښایی زرزړه لر ل چې غمزه کې دې هرڅه مې وې با یلل
* * *
شب گشت زهجران دلفروزم روز شب نیز شد ازآه جها ن سوزم روز
شد روشنی وتیره گی از روزوشبم اکنون نه شبم شب است ونه روزم روز
*
ددلبرله هجره شپه را با ندې ورځ شوه نړۍ سوز آه نه مې شپې غوندې هم ورځ شوه
رڼایي تیاره له ورځې او له شپې مــې نه مې شپه اوس شپه نه ورځ غوندې مې ورځ شوه
* * *
تا هوشیاری بطعم مستـــــــی نــــرسی تا تن ند هـــــی بجــــان پرستـــــی نر سی
تا درره عشق دوســت چون آتش وآب ا زخود نشوی نیست به هســــــتی نر سی
*
د مستی به څه خو ند وي څویې هوښیار ځان پرسته نه شې څو تن نکړې خوار
څو ددوست مینه کې اور اوبوپشانې محوه نکړې ځان هستې ته نشته لا ر
* * *
ای من بتو همچو مردم به نفــــــس د رکار تو کرده دین ودنیــــــــا بهــــوس
گرمت بینم چو بنگرم با همه کــس سردی همه ا زبرا ی مـــــن داری بــــس
*
خلک پرساه با ندی زه تا باندې ژوندﺉ دین دنیا هو س، کارتا با نــــــدی ژوندﺉ
ستا تودوخـــــه پر هرچا با ندی ژوندﺉ خو سړښــــت دې تل پر ما باندې ژوندﺉ
* * *
گردی که زدیوار تو بربـــــا ید با د جزدرچشمم ازآن نشان نتـــوا ن دا د
ای درغــــــم توطبع خرد مندان شاد هرکو بتوشاد نیست شـــــاد یش مباد
*
چې کړي ستا له دیواله د وړې با د بې له سترګې مې بل ځای ته یې نه وړي باد
ستا په غم کې دهوښیا رو حالت ښاد چې ښاد نه وي تا سره وې دې نـــا ښــــا د
* * *

کاری که نه کار تست نا سا خته با د درکوی تو ما ل وملک در با خته با د
گرچهره من جز ازغم تست چــو زر د ر بوته فرقـــــــت تو بگداخــــته باد
*
چې کوم کارنه وي ستا کاروي شړېدلې ستا په لارکې مال وملک یې وي با یللی
که څېره مې ستــــا له غمه ژېړه نه وي د بېلتون بوټې کې دې وي ســـــوزېد لې
* * *
دردام تو هرکس که گرفتا رتر است درچشم تو ای جان جهـــــــا ن خوار تراست
واندل که ترا بجان خریدارتر است ای دوســــــت با تفــــا ق غمــــــخوار تراست
*
ستا په دام کې چې کوم ّڅوک ډېرګرفتاردﺉ ستا له پامه دجهان ژنده ډېر خـــــوار دﺉ
هغه زړه چې پرخپل ژوند ستا خریداردﺉ واوره دوسته چې تر ټولو ډېر غمخواردﺉ

* * *
زین روی که راه عشق راهی تنگ است نه با کسمان صلح ونه با کس جنگ است
می باید چه جــــــــــــای نام وننگ است کاندر ره عشق کفــرودین هم رنگ است
*
څرنګه چې تنـــــــــــــګه ده دمینې لاره سوله جنګ له چـــــــــــــا سره دڅه لپاره
ښایې مۍ وي نام وننـــــــګ ته بنده لازه کفــــــــــرودین دي ســره یو مينې په لاره
* * *
با یا د تو زهر چـــــــــــون نوش کنند از کوی تو عا شقان بیهــــــــــوش کننــــــد
بنمای بزاهدان جـــــــما ل رخ خویش تا غا شیهء مهر تـــو برد وش کشــــــــــــند
*
ستا ّّپه یا د چې تشوي د زهرو جــــام ستا د سیمـــــــې پربیهوش مین څــــــــه پام
زاهدانو ته دې خپل جما ل څرګند کړه چې تابع دې شـــــي د مينې وي غــــــــــلام
* * *
درخاک بجستمت چو خوریافتمـــــت بسیار عزیز ترززر یافتمــــــــــت
جایی اگرامروز خبــــــــریافتمـــــت جان تو که نیک عشـوه گریافتمـــت
*
خاوره کې مې لټولې لکـــــــه لمریې راته ډېره ګران جانا نه له سره زریې
که خبرشومه چې چېرته یېُ، خبریې پرتا خورم سوګنـد چې څومره نخره ګریې
* * *
ای دیدهء روشن ســـــــنا یی زغمت تاریک شد ای دو روشنــــــایی زغمت
با این همه یک ساعت ویک لحظه مباد این جان ودل مــــــرا جـــــدایی زغمت
*
سنایی ،ده رڼا سترګه ســــتا له غمه شوې تیا رې دوه رڼا یې داستا له غمه
یوه شېبه یوه ګړۍ دې خدای ونکړي چې ژوند،زړه وي جد ایی داستا له غمه

گیرم زغمت جان ود لم پیر کــــــنم خودرا زهوس نا وک تقد یر کــــــــنم
برهردو جهـــــان چهار تکبیرکنـــم شا یسته تو نـــــیم چه تدبیر کــــــــنم
*
که له غم دې پوهه اوژوند مې زهیرکړم له هوسه مې ځان نښه د تقدیرکــــــړم
دنیا دواړولره هم څلور تکـــــــبری کړم ستا وړ نه یمه ووایه څه تدبیرکـــــړم
* * *
مارا برخ دوست نیاز ست هــــــــــنوز گرد گل او خار مجــــا ز ست هنـــــوز
اوبا گل خود رو بر آبست هــــــــــنوز تا خط بد مد کـــار دراز ست هــنـــــوز
*
ددوست مخ ته لا لرو موږه اړتـــــیا دمجاز اغزی تاوشوی ګل تــــــرخـــــوا
هغه خپل ګل سره مخ او بوته بـــــیا ترڅو وټو کیږی خط ، کار پا تــــــې لا

* * *
خوش باش که پخته اند سودای تو دی فا رغ شده ارهمه تمنــــــــــــــای تو د ی
قصه چه کنی که بی تقا ضای تو دی دادند قرار کار فــــــــــــــــــردای تو دی
*
پخه کړې چې پرون دې ده سود ادوی اوسه خوښ فا رغ دي ستــــا له تمنا دوی
کیسه څه کړې پرون بې ستا تقا ضا دوی فرمان کارته دې ورکړې دســـــــبا د وی
* * *
با هرکه بد وستی بیـــــــا رامــــید یم چون ده دله بود ازو ببـــــــــــــرید یـــــم
گفتم که تو بهتـــــــــــــری ترابگزینم ای معنی؟ رو که تــــــــــرا هم دید یـــــم
*
د دوستی چي مو ورکړﺉ چا ته لا س ټکنی چې واخیستی مــــــــــــو ترې لاس
ما ویل تا به وستا یمه چې ډېر ښه یۍ معنا؟ ځه ومــــــــو لېد ی له تا یو خلاص
* * *
دل خســـــته وزار ونا توا نم زغمت خو نا به ز دیده می برا نــــــــــم ز غمت
هرچـــــند بلب رســـیده جانم زغمت غمگین مـــــانم چو باز مانـــــــم زغمت
*
ستا له غمه شوم زړه چا ودې اوناتوان ستا لــــــه غمــــــه وروم وینـــــې با ران
غم نه دې مـــرګ ته نژدې شوزما ځان شوم غمجن که دې له غم سا تمــــه ځا ن
* * *
برخا ک نهــم پیش تو گـــرسرخواهی وان خاک کنــــــم زدیده تر گـــرخو اهی
ای جان چو بیا تومــــرا کارنکوست جان نیز دل انگارو بــــــبر گـــر خواهی
* سرمې خا وره کې درږدمه که ته غواړې په ژړا یې لمد ومه که ته غــــــــــواړې
ګرانې ستا یاد کې مې نغښتې سوکالي ده لکه ساه زړه د ر کومه که ته غـــــواړې

غم خوردن این جهان فا نی هو سست ازهســـــــــتی ما به نیستی یک نفسست
نیکویی کن اگر تــــــرا دست رسست کا ین عــــــــــا لم یا د گار بسیارکسست
*
غم خوړل ددې فــاني نړﺉ هوس دﺉ له هستیه تر نیستیه یــــــو نفــــــــس دﺉ
کړه ښېګڼه که دې چېرې پوره وس دﺉ دا جهان ډېرویا د ګار نه دیو کـــــس دﺉ
* * *
تا این دل من همیشه عشق اندیش است هرروزمرا تا زه بلایی پیــــــــش است
عیبم مکنید اگر دل مــــــن ریش است کز عشق مرا زخــانه ویران بیش است
*
ترهغه چې مې دا زړه په مينه سردﺉ هره ورځ نوې بلا یې سره یې په سر دﺉ
عیب مې مه وایې که د ازړه مې ابتردﺉ چې له مینې مې ترهرچـا ورک ګود ردﺉ
* * *
نوربصرم خاک قــــــــدم های تو با د آ را م دلم زلف بخمـــــــهای تــــــــو باد
در عشق تو داد من ستـــــمها ی توباد جانی د ارم فــــــــدای غمــــــهای توباد
*
دپښو خاورې دې رانجه مې شه صنم زلفو ول کې دې مې زړه آ رام هـــــــردم
ستا په مینه کې مې برخه تـــــــل ستم دغه ژوند مې قربانی شه ستــــــا لـــه غم
*
چون مید انی همه زخاک وآ بـــــــــیم وامروز همه اسیر خورد وخــــــوا بیـــــم
درتو نرســــــــیم ا گربسی بشتا بــــیم سرمایه تو ئی سود ز خود کی یــــا بیـــم
*
ښه پوهیږ ې ټول د خا ورې او اوبو یو ټول اســــــــــیر نن دخوړو او وید ید و یو
تا ته نه رسو که هــــرڅو په در تلو یو پانګه ته نه چې دځا ن ګټی لیــــــــــدو یو
* * *
غم کی خورد آنکه شاد مانیش تویی یا کی مــــــــــــــرد آنکه زند گانیش تویی
درنســـیه آن جهـــــان کجا بند د دل آنرا که بنـــــــــقد این جهـــــــــا نیش تو یی
*
چې ښادی یې ته یې کله به خوری غم کله مرٍي چې ورکوې تـــــه ژوند هـــــردم
کله رړه تړي وپور د بل جها ن تــــــه چې یې ددې جهـــان یې نخــــــده شاه صنم
* * *
بیداد تـــو بر جان ســــــــنا یی تا کی وین باختن عشـــــــــق ریا یـــــــــی تا کی
ازهـــرچه مرا بود ببردی همه ّّّّّّپا ک آخــــر بنـــــــگویی این دغــــــــــــــا تاکی
*
ظلم کړې به تر کومــــــه پر سنا یی وي به تر کــــــــله دې مينه ریـــــــــا یی
هر ّڅه ما سـره چې وتا دﺉ پاک وړﺉ آ خر ترکـــــــو مه به د رواغ دې وپــا یی

راحت زهمه غمــــت برانداخــــــته ایم د ربوته روزگـــار بگـــــد اخــــــــته ایم
کاری نه چو کار عا قلان سا ختـــه ایم نقد ی با مید نســـــیه در با ختـــــــــه ایم
*
ستا له غمه آرامتــــــیا ّپر ما حــــرام دروزګار بوټې کې ســــــــــوزم شا مدام
عا قلانو غوندې نه هـــــم کا رته پام پور په هـــــــیله نحـــــــده با یلمـــــه تمام
* * *
ایام فراق تو چنــــــان میـــــــگذ رد گویی که ســــــنا ن بر استـــخوان میگذرد
یزدان که به امر او جهـان میــگذرد دا ند که شب مـــــن به چه ســـان میگذرد
*
د بېلـــتون شېبې دې دا سې لروبرشي ته به وایی پرهډ و کو تېر خنـــجر شي
چې دخدای د امردا جـها ن مظهرشي پوهېږې چې پرما څنـګه شپه ســحرشي
* * *
در وصل شب وروز شمر د یم بهم دروصل بسی راه ســــــــــــــــــپردیم بهم
تقد یر بیک سا عت برداد بــــــبا د رنجی که بروز گـــــــار بر دیــــم بهــــم
*
ّپه وصال کې موشپه ورځ سر ه شمېرل په بېلتون کې ګ‌ډ ې لارې با ند ې تلـــل
سترګورپ کې بېلـتو ن هرڅه کړبربا د هغه رنځ چې مو په ژوند کې سر ه وړل
* * *
گفتم که مگردل زتــــو برداشته ایم معــــــلوم شد ای صنــــم که پندا شته ایم
امروز که بی روی تو بگذاشته ایم دل را به بهـــــا نه ها فرو دا شــــــته ایم
*
ما ویل زړه لکه ،له تا دی صبر کړُﺉ ای صنمه دا پوچ خیا ل یم تېر ایستـــــلی
بې له تا چې مو نن ورځ ده ترشا کړې په پلمو مودغه زړه هــــــسې ســـــا تلی
* * *
آ نی که فدای تو روا ن میــــــــبا ید ّپیش رخ تو نثــــــــــار جـــــان میـــــباید
من هـــــیچ ند انم که ُ،که را مانی تو ای د وست چـــــنا نی که چنا ن میـــــباید

*
ته هغه یې چې له تا ځنې روح ځا رکړو ستا ومخ ته د غه خپل ژوند ون نثا رکړو
نه پوهېږمه چـــــــــې چا ته به یې ورته د وسته هسې یې چې ښایې پرې شما رکړو
* * *
برد ل زغم فـــــــراق دا غی دارم د ریافتن کا م فرا غـــــــــی دارم
با این همه ّپرهـــوس دما غی دارم بررهگذ ر با د چراغــــــــی دارم
*
له فراقه مې پر زړه لرمـــــه د اغ له بری موند لو نه یمـــــــــه فراغ
له هوسه مې بیا هم د ﺉ ډ ک دماغ با د سره لــــــرمه لا ره کې څراََِغ

هر روز بد رد از تو نوید ی دارم برتهمت عـــــود خشک بید ی دارم
نومید مکن مرا ورخ بر مفـــروز کا خر بتو جزد رد امیــــــد ی دارم
*
هره ورځ پیغام لرمه ستا له درده عود تومت کې وچه وله درده درده
ټنډه مه تروه وه مه مې کړه نا هیلې آخرتا نه هیله من یم ُ،غـــیر له د رده
* * *
آ نی که عد و چوبرگ بید ست از تو درحسن زمانه را نوید است از تو
مه را بضیا هنــــوز امید ست ا ز تو این رسم سیه گری سپید ست ازتو
*
غلیم تا نه ولې پا ڼې شــــــان رپېږي زما نه ستا پر ښـــکلا با ند ې نا زېږي
توره لړه ستا رڼا ته هـــــــوســــېږې د توروالی د ود پر تا با ندې سپېنېږی
* * *
دل کیست که گوهری فشـــــا ند بیتو یا تن که بود که ملـــــــک را ند بیتو
حقا کــــه خـــرد را ه ندا نــــــد بیتو جا ن زهـــــــره ندا رد که بماند بیتو
*
زړه دﺉ څه چې بې له تا شیندل ګوهرکړي یا تن څه چې له تا پـــــرته به ژوند سرکړي
پو هه ورکه بې له تا لار د ســــــفر کړي ژوند بېتا به شی چې ورک نیا زبین دلبرکړي!
* *
زین عا لم بی پروا بپردا زی به خودرا زبرای حرص نگد ا زی به
عا لم چو بد ست ا بلها ن داد ستند با روی زما نه همچنان ســـازی به
*
ښــه ده چې له بیوفا عا لمه واوړې ښه ده چې د حرص لا رې کړې ویجا ړې
چې نړۍ یې نا پو ها نو ته ورکړې ښا یې چې شي زمـــــا نې سره همــــغاړې
* * *
کس را صفت عشق نه معلوم که چون بس قــــد الف را که او گـردد نـــــو ن
ره رفتن عشق را نه راهیســـت زبون یک راه به آ تش است ویک راه بخون
*
ډ یر شو ستړي عشق صفت کې په لټون ډ ېرالف قد ونه یـــــــې کړي لکه نو ن
مینې ته تلل ند ه څــــــه لاره زبــــــــون یوه لاره یې پراور،بله یې پروینـې تلون
* * *
جز گرد دلـــــــم گشت ند اند غـــــــم تو د ر بلعجبـــــــی هم بتو ما ند غــــــــم تو
هر چنــــد بر آ تشـــم نشــــاند غــــــم تو غمنــــــــا ک شوم گرم نما ند غــــــــم تو
*
بې له زړه مې غم دې نه بل سـره مل دﺉ عجب دا چې هم د ا ســـتا پر پل یې پل دﺉ
که هر څـومره ا وردغـم دې پرما بل د ﺉ شوم غمجـن که دې غم پټ رانه په چل دﺉ

تا چند ز سود ای جهـــــان آ ســودن وا ند بد ونیک جا ن وتن فـــــرسودن
چون رزق نخــواهد ت زرنج افزودن بگزین زجهـــــان نشستن وآ ســـودن
*
ترڅو یې به سو دایی کارد جهــان کې یې ستو ما نه ښه او بد د روح او ځان کې
نه ډ یریږ ي رزق د رنځ پراخه میدان کې خو ښ آرامه ژوند کړه غــوره په جهان کې
* * *
از نکته فا ضـــــــــلان با ا ندا م تری وزسیرت زاهــــــــــد ا ن نکو نا م تری
ا ز رود وسرود می وغم انجا م تری من سو ختـــم وتو هر زمــــان خام تری
*
د پو ها نو له وینـــــــــــا وډیر وتلی زاهـــــدانو له سیر ته ډېر لـــــــــوړ تللی
سا ز آ واز مې و غم لاره دې وهلې ته هر کله ډېر یې ا وم زه ســـــــوزېد لی
* * *
صد چشمه زچشم من براندی وشـد ی برآ تش فرقتــــــم نشــــــــــــا ند ی وشدی
چون با جهنــــده آ مدی تنگ بــــرم خا کم بد ودیده بر فشـــــــــــا ندی وشدی
*
سل چینې دې کړې له سترګو مې بها ندې بېلتون ا ورکې دې له تلــــــــــلو لا ندې با ندې
د سیلۍ پشان سینې ته شـــــوې د ننــــــــه شیند ې خـا ورې سترګو کې مې کړمه سا ندې
* * *
راهی که به اند یشه د ل می سپــــــــــری خوا هې که به هرد و عا لم ا ند ر نگــــــــــــری
د ر سرت همیشه ســـــپرت گرد و ن د ار کا نجـــــا که همی تر سی ازو می گــــــــــذ ری
*
چې دزړه پر پل پر کو مه لا ر سر ېږ ې غوا ړې چې دواړه عــــــا لم ته ور سېـــــــږ ې
د انړۍ دې پر خپــــــــل سر ولـــــــره ډال هغه ځـــــا ی کې چې کړې وېره ترې تېریږ ې
* * *
ازآ مد نـــــــــــــم فزود رنج بـــــــــــد نم ا زبود ن خو همیشــــــــه ا ند محــــــــــــنـــــــم
وز بیـــــــم شد ن با غم ودرد وحــــــزنم نه امـــــد ن ونه بــــــــو دن ونه شـــــــــــــــد نم
*
له را تلو نه مې شو ډېر د رد د بـــــــد ن همیــــــشه مې له ژوند ونه کـــــــــړ یـــــــــــد ن
د تګ وېـــرې د رد هـم ډېرکړمه غمجن نه را تلـــــل ، نه مې وای تلـــل نــــه تمـیــــد ن
* * *
با من بودی بنا ز د ر خــــــو اب شــــده همچون می وشیر روشــــــــن و نا ب شــــــــــده
ا مروز دلت چــــراست در تا ب شــــده ای شیر ومی تو روغــــــــــن و آ ب شــــــــــــده
*
ما سره وې ته د نا زپه خوب و یــــــــده لکه روڼ می ا و نګــــــــه شـــــــــا نې شـــــېد ه
نن دې زړه کــــړي ولې د ا سې ویلید ه شیـــــد ې می دې غـــــــوړ او بو پشـــــان کېد ه

مــــردی که برا ی د ین سوا ر ست تویی شخصی که جما ل روز گـــــــــار ست تویی
چرخی که بـــــذ ا ت کا مـــــکارست تویی شمسی که ز نجــــم یاد گـــــــــا رست تو یی
*
چې ددین لا رې ســـــــرد ا ردﺉ هغه نریې دروز ګا ر ښکلا څــــرګــــنده شـــا نې سریې
ته پخــــپله څــــرخ لــره بــــریـــــمن وریۍ چې له نجـــمه کو م یا د ګـــــاردﺉ هغه لمریې
* * *
تا در ره پنـــــد ا رو گــــما ن خو یشـــــــیم آ سیمه سرا ن و گمــــــر هــــــــــــا ن خویشیم
چنــــــد ا نکه رویــم د رنهـا ن خویشــــــیم وز آ مـــــد ن خو یــــــش جهـــــــا ن خویشیم
*
څــــود خپلو کړو د لا رې په ګو ما ن یـــو یـــــو پخپـــــله به بې لا ری سرګرد ا ن یـــــو
که هرڅو مره ولاړشو خپل تل کې پنها ن یو له را تګ خـپلُ، به مــوږ ه د خپـل جها ن یـــو

* * *
تا بند اجل ز ما نــــــــــه را نگشـــــا یـــــد د انم که وصــــا ل ما فـــرا هـــــــــــم نا یـــــــد
د ر عشـــق تو ا م هـــزار د ل میــــبا یـــــد تا غمــــــزه تو همـــــــه زمـــــــن بر با یـــــــد
*
ز مـــا نې بنــــد تر څـــو نکړې اجـــــل وا پو هېــــــږ م چې زمو ږ وصـــا ل به نه شي را
ښا یي ســـــل زړونه مې وي مينې کې ستا څــــو ِغمــــزه دې له ما ټول یــــو سي په غــلا

* * *
مر دی که بر اه عشــــق جـــا ن فرســـا ید با ید که بد ون یــــــــا ر خــــــود نگـــــــرا ید
عــــا شـــــق بره عــــشق چــــنان می با ید کز د وزخ و ا ز بهشـــــــت یا د ش نـــــــا ید
*
کو م مېړه چــې ميـــنې لا رکې قربا نېږ ي ښـــــا یي پرته له یــــا ربل ته نه تـــــا و يږ ي
ښـا یي مينې لا رکــې د ا سې و پا یېــــږ ي چې د وزخ او هـــــم جنـــــت یـې نه یا دېږ ي
* * *
د رسر همـــــــه رنج هــــا ی مشکل د ارم د رد ل هـــــــمه د رد و رنج حـــــا صل د ا رم

دل هـــــا ی همـه جهــــا نیا ن خو ن گردد گر شرح د هــــــم هر آ نچــــــه د ر د ل د ا رم
*
زه ّپه سر کې لرم ستونزه د رنځـــــو نو هم په زړه کې رنځ حـــــا صل مې د د رد و نو
نړیوا لو زړو نه هـــم شی وینــې، وینی که څــــرګند کړ مه د زړه له کــــړ ا و و نـــــو

* * *
تا صحبت توچگونه ســـــــازد نفسم گرآ ب شوم به آ تــــــــش د ل نــــه بســــــــم
با این همــــه سود ند ا رد هـــــوسم گر با د شوم بخـــــــا ک کــــو یت نر ســـــــم
*
ستا جرګې ته ا یسـتی نه شو مه نفس که ا وبــه شوم ا ور،د زړه تـــــه نه یـــــم بس
له هـــرڅـــه سره بې ګټې مـــې هوس که با د شـــوم ،خــا ورې مـــا لت ته دې څه وس
دارد پشتم زوعده خام تو خــــــم با رد چشمم زبردن نام تـــــــــو نــــــم
تا کرد قضا حدیثم از کا رم کــم هرگز نزنــــــم بکا م د ردام تـــــــو دم
*
ستا اومه وعده ّچې کړمه کړوپ صنم چې دې نوم اخـــلم له سترګو مې ځي نم
چې وصا ل ته دې قضا کړوحدیث کم ستا وصا ل ته د بری نه وهـــــــــــم د م
* * *
با دی که بیاوری بمــــا جان چو نفس نا ری که د لم همی بسوزی بــــه هو س
آ بی که بتو زنده توان بــــود ن وبس خا کی که به تست با زگشت همــــه کس
(۱) *
هغه بادیې چې راوړې ژوند تم نفس هغه اور چې مې زړه سوزې پر هـــوس
آ اوبه یې چې پر تا شي ژوند اوبس هغه اور چې مې زړه سوزې پـــر هوس
* * *
تن در غم تو درآ ب منـــــزل د ا رد دل آ تش ســــــودای تــــــو در د ل د ارد
جا ن درطلب تو با د حـــا صل دارد ّّّّپس کیست که ا ونیـــــل تـــــــرا گل دارد
*
ستا له غمــــه په اوبو کې ځا ی د تن زړه داور سودا کې دې کــــــــړې کړېد ن
ځان غوښتو کې دې د با دکوې شمېرن نو! اوس څوک دﺉ چې ګڼي بد ستا ښه کړن
* * *
چون بلـــبــــل داری ام بـــرای با زی چـــون گل که ببو یی ام بــــــرون اند ازی
شمعم که چــــو برفروزی ام بگد ازی چنگم که زبـــــهرزد نم مــــــــی ســـا زی
*
بویولوته بلبل پشـــــــــان ســــاتې مې ګل پشـــــا نې تربوی وروسته غورځوې مې
لګوې مې، لکه شمعــــه سوزوې مې غږ ولــــــوته دې چنګ یـــــــم جوړ وې مې
* * *
چون آتــــــــش تیز بیـــــــقرارم بیــــتو چون خــــا ک زخـــود خبر ند ا رم بیتو
برآ ب همـــــی قــد م گــــــذ ار م بیـــتو از با د بپـــــــرس تا چـــــه د ا رم بیتو
*
بې له تا لکه تېز او ر یـــــــــم نا قـــراره بې خبـــرپروت یم له ځانه خا وره خاوره
بې له تا چې پر ا وبـــــو مـــوممـــه لاره بې له تا څـــه یــــم له بــــا ده ځنې واوره

(1) ته مو

{/slide}{slide=غلیم ته دﺉاخطار}

پرخپل وطن هرګواښ باندې کولای شوګوزار غلیم ته دﺉ اخطار غلیم ته دﺉاخطار
افغان دﺉ پېژندلای سیمه یېزدښمن مکار غلیم ته دﺉ اخطارغلیم ته دﺉاخطار
په جنګ شو چې په تنګ شو
خوشحال دتورې شرنګ شو
مېرویس احمد په رنګ شو
یوې چیغې ته ناست افغان ټبردﺉ ټول تیار غلیم ته دﺉ اخطار غلیم ته دﺉ اخطار
وطن کــــې مرګ وژنه
داهره ورځ چــــــــاودنه
دچـــــــــاده لمســـــــــو نه
دښمن به پرځوو که وي غرنۍ اویادښار غلیم ته دﺉ اخطارغلیم ته دﺉ اخطار
هرګـــــــام اجل اجل دﺉ
دوستی کې څه چل ول دﺉ
جوړکړﺉ چـــــــاغوبل دﺉ
ناتارپرجوړونکوښایی راولوناتار غلیم ته دﺉ اخطار غلیم ته دﺉ اخطار
دښــــــــــن دلاس له اوره
دښـــــــــن له ستغو سپوره
دښــــــــــن له شرو شو ره
کسات ته له دښمنه تل مېړانه ده په کار غلیم ته دﺉ اخطارغلیم ته دﺉ اخطار
دالروبـــــــــــرمېړو نـــــه
یوبل دي ســــــــره ورونه
شریک تــــــــــکل هوډونه
تاریخ ډګرکې بېلګه لري هریودایثار غلیم ته دﺉ اخطار غلیم ته دﺉ اخطار
داډېره تېـــــــــــــــرېد نــــــه
لاډېره کــــــــــــــــړه ګواښنه
پرون ځنــــــــې تــــــــرننــــه
تاریخ دحق غوښتنې ته راغلی مودﺉ وار غلیم ته دﺉ اخطارغلیم ته دﺉ اخطار

داســــــــــــــیمه افغانی ده
غوښتنه انســـــــــــــانی ده
داهڅــــــــــــــه توپانـــی ده
عمل کې پلی کېږي دغیرت پښتوشعار غلیم ته دﺉ اخطارغلیم ته دﺉ اخطار

{/slide}{slide=.څلوریځې}
زه له بې ځایه شان سوچونونه هېر
دژونــد بهيــــــر مستو څپو ملګری
دخزان وچـــو پاڼو خیال ساتمـــــه
هـــــم دپسرلی بلبل نغمـــو ملګری

ګټمــــه
زه دغروستونزودرناوی کومه
خو!دپښوخاورې دوړې رټمه
چاته مې سردهمت نه ټيټیږی
چی یې په ننګه اوخوسا تمه

خلاصون
مادپيښو له زندانه غوښت خلاصون
خو!ګډنوم ددغوټولودې ژوندون
پېښې داسې شان ښکیل کړي دي وختونه
که سباده اوکــــــه نن دی که پـــــــرون

غــــواړم
توره شپه کې دارمان لمرختل غواړم
په خزان کې دمراد ګل اوڼل غواړم
مالیدلي دحـــــالاتو بدلــــونونه
په لمن دتجربو یی نغاړل غواړم

بزګر
بزګرهغه ساده زړۍ دروند انسان دی
چې دلاس ګټه یي څټلای تل هرخان دی
زیار ګاللو کې نغښتې سترې نښې
ترحاتــــم برکتـــــي ددي جهان دی

شـــــــــــنډ
شوتاریخ که مې خوړلو کې هـــم ټنـــــډ
پرځـــــولوکې مې شو هد ف یې شــــــنډ
چې یې ژوند کې مریۍ ونه لیدم خړ شو
لمبـــــــــوي مــې تل دخپلووینو ډنـــــډ

تضمــــین
تضمین شوی غل دورځې کوي غلا
نه پرتایې سترګې سوزی نه پرما
دقانون پرګدۍ ناست دوستان یې ډیردي
چی لري مټـــــوکې زوراوهم پرمــــــلا

سیاست
سیاست علــــم وهنـــــرلره تنــــــوردی
رڼاورځ کې یې له ستـــــرګووړی نوردی
بــــــې باوردباوروړ شــــــي ګرځـــــولای
دژوندون پرنوم پرژوند یې چپاو چورشي

وووري
چی مې پرفصل څه باران وووري
درمنددانه شي پردهقان وووري
دګاونډیانو سیاسي غوجل نــه
والوزي دلته ملخان وووري

ګـــــام
پرمختګ ته تلل په کاردئ ګام پرګام
چــــاله کومې ندئ خېزکـــــړئ پربام
هرتکل دژوند وبل ګام ته شي زیرئ
هوښیارئ کی له هوښیاره غواړي پام

زړۍ
زړۍ شي نیالګی اوبیا ونه بارداره
وغــوړېږي میوه ورکړي مزه داره
دظالم لاس دې شي مات چی تبراخلي
تانده ونه غوڅوي سېزي له واره

اختر
اخترته به خواران غریبان کلـــه هوسېږي
روژه کی پیداکیږي له روژې سره روږدېږي
یوي میاشتي روژي کې له ګناهه به پاکېږي
هغه چی دولس میاشت یې له ګناه سره تېرېږي

پیوند
دبل لاس کې مڼوباندې ترکومه وهي شخوند
کړه شاړي دي بڼونه اوبیاواخله ورنه خوند
نفاق اوتاوتریخوالی خپل وطن کی کړې پردئ
شه یومــــوټئ ملت او،شه شېبه شېبه پیوند

لېونتـــوب
ليونتوب مي هله پوهې لره غل شو
چی نه پوه په راز دژوند نه داجل شو
دګرداو کومې ته یې دنــــنـــه کړمه
رانه هېره یې څپـــــه اوهم یې تل شو

تکل
دسباهیله مــې نن هــــڅوي کار ته
سیخوي مې سم تکل وســـــمې لارته
که مې ګام دارزښت وړوي په چوپړکې
هم به ویاړیمه دزوی اوهم مې پلارته

مېړنتوب
دفلـــک له لاسه ونکړې کـــــوکارې
که دې سرې وینې هم چېرې وهي دارې
که سل خلاصې لارې هم پرتا شي بندې
لــــــټوه په مېړنتــــوب دې نوې لارې

توفانونه
پاروی مې هره څاڅکه توفانونه
هرتکل کی مې دي نغښتي یرغلونه
مات وزری مرغۍ نه یمه غلیمه
هره چیغه کې می پټ دي تندرونه

ترڅو
ترڅوبه ورک پوچوسوچونوکې یې
ترورخیالونو اووهمونوکې یې
آرام ساحل درځنې لېرې ښکاري
لا هـو په څپواوتوفانونن کې یې

اولس
د،اولس له واکه مه وباسی ځواک
په رښتیا که غواړئ پاتې شئ خپلواک
واکمني پراولســـــونو ټینګیدای شي
بی اولسه چېرې واک اوچېرې ځواک

ځیر
هرخپلواک شلوي د،وسپنې زنځیر
نه،شي ښکېل که وي کړیوهم ګیر
که هرڅوک ملي هندارې کې ځان وینې
برخلیک ته دهېواد ښایي شي ځیر

ملنګ
نن مې بیا بدن پرخپلووینو رنګ دئ
چې تپلې ګاونډیانوپرې تورجنګ دئ
تاریخی درویزګر،ګرځي کچکول لاس کې
پاکستان مې تل دسرووینو ملنګ دئ

پڅـــه
پڅه توره چې ونه باسې له تیکې
پام چی لېر نه شې له خپل هوډه اولیکي
هوښیاري کړه وسیله کسات له پاره
که شي ډېرې هم دزړه درزا،اوڅړیکې

انسان
نازل شوئ چی انسان پربل انسان دئ
دابلاده ځمکنې کــــه لـــه اسمان دئ
له لاسه تاوان نه رسي انسان ته
دانسان له لاسه ټول تاون تاوان دئ

پاتې
پاتې راغلی پاتې په کارونوکې یو
موږورک په ویاړودتاریخونوکې یو
نړې ده ویښه داســـمان په تکل
موږلاویده درانه خوبونوکې یو
نړۍ
نړۍ ډېره ده ناځوانه ناځواني کړي
له ښوکړواوسړیتوبه پښیماني کړي
خنداډکه خوله،له چاسره نه لګي
داپردي چی دزګیرویو ارزاني کړي

پیغام
دارمان پرلورې تګ لري پیغام
که یې تلونکئ نکړګیردلارې دام
پرخماریې دارمان تکیه پخه شي
لکه خم ته چی تکیه وهی خیام

دم په دم
ورومـــــه تودي اوښکې دم په دم
سړوئ نه شي دزړه درد به مې غم
خاطرې دې چې له ذهنه مې تېرېږي
ټپي زړه مـــــې راته کــــړي قلم قلم

دسترخوان
دنړۍواړه واړه اولوی پوهنتونونه
هـــــم ناچاپه اوچاپ شوي کتابونه
سړیتوب ته رسوۍ نشي انســــان
لکه کورکې غوړېدلای دسترخــــوان

تاریخ
نننۍ تاریخ ته ګورئ چې یې خپل پرون یادیږي
پرآتېرو تورولړونن په ســـــــروسترګوژړیږي
کومه نښه دسم کارکه په پرون کې دلیدو شي
دسباتجــــــربې پانګه پرهغي باندې ویاړیږي
ژبــــه
هریوکام پرخپله ژبه ښه ښکارېږي
ګلاب چا،ندئ ټومبلای په لاله کې
مورنــۍ ژبه ساتنــــــه هویت دئ
نه چي هېره شي پنجاب اوبنګاله کې

مورنۍ ژبه
مورنۍ ژبه ده هـــــرچالره ګرانه
وپوښتې که له ماشوم بوډاله ځوانه
مثالونه یي دوه وړ دقناعت دي
ښایی زده شي له قرآن وله آذانه

راز
شېبه تېره شي چی بیانه تکراریږي
اوبه ځي پرمخ اوبېرته نه ګرځیږي
چی دژوندشېبې په رازباندې پوهېږي
هغه درومي پرمخ هیڅ نه ترشاکېږي

ګوربت
دځوانۍ واک چی دزړښت کومې ته
یووارې ولوېد ترې وتلای نه شي
ګوربت پنجرې ته که له زالې نه شو
پنجره هیڅکله ما تولای نه شي

پرتـــله
چی دې وران کلي ته راغلئ اوترې ځئ
پرتـــله څــــــه دغالیـــو او پــــــوزئ
که ښېګڼه مـــــو کوم چاته نه رسېږي
خو!ورانۍ ته یې له ځایه مـــه خوځئ
لېــــونۍ
انګېــــرنې سروسکروټو سپېلنۍ کړم
هوښیاری مقام ملګرو لېونی کړم
دسباواک ته ماضي مې دئ سپارلای
ځکه!تاســـــوته آشنــایې پرونی کړم

نا ریــــنه
نارینه په ټيټه نه ګوري غلــــــیم ته
آسمان کاڼو ته سرنیسي که پرې ووري
له خپل هوډه یوه لوېشت هم پرشا نه شي
که پرې راشي توپانونه له شپږ لوري

هرانسان
دژوندون له پولې اوړي هرانسان
یاژرهېر شي یا اتل تلپاتې شان
یایې کړه نړیوال ستایي درناوئ کړي
یاکړي ویره له ګناه نه یې شیطان

{/slide}