جیب الله پیرزاده

 

{slide=وطن ژاړم}
زه می وطن ژاړم ، ســـــــــتا خندا زما پر خـولی ده                                                
زه په ځنکـدن کی ته می شـــــــــــــماری لا ســــلګی                                               
مه خانده نور ماپوری او ترس د خدای ج له زور کړه
بس کــــړه دا ظـلمونه شــــه راکـــوز له فـــرعـــونئ
نن که زه یم پروت په خـــــــــاورو خړو او ګردو کی                                              
خـــوب می دی لیدلی چی را الــوځی ســــــــــــــــیلئ                                              
ســــــیل به دی خلک وکړی چی به څنګه ترینه تښتی
ســــــــتا په لــور درځـی دغـــــــــــه باران او دا ږلئ
روغــی جــــــــوړی ځمکی او باغونه دی خاره کړل                                              
تا په بمـــــــباریو ، د ټانګــونو په ســــــــــــــــــورلئ                                              
وګـــــــوری عــــالمه په مونږ ظلم او ســــــــــــتم ته
پـرون وار د آبـا وه، او نن وار شــــــــــــــــــو د آبـئ
سم ســــــــــــــوټی به وخوری کپری به دی شی ماته                                              
نور دی چی ټوټی کــړل په مکرو جــاســــــــــــوسئ                                              
لـــږ غـیرت پکار دی خـــــــــویندو وروڼو عزیزانو
ډلی نفاق پریږدی او راټول په خپل چـــــــــــــــــرګئ
خــــــــــــــپلو کی مو وژنی کړی خوښئ او خنداګانئ                                              
مه خـــــــوشـــحالـــــوی نور نمـــــــرودان ددی نړئ                                              
په عــــــــــزم و اراده د آبادئ اتفاق وکــــــــــــــــړی
تیر له نا اهـــــــــــــلو شــــــــی، راټول په ورورولئ
خپل ځوانان پکار دی چی په خپلو مټو یی جوړ کړی                                              
وی ســـــــــاتی همیش یی له اغــــیاره په خــــــوښئ                                              
سم کــــــــړی دا کاږه چی ورته ګـــوری له برجونو
سم پری ورایله کــــــــــــــړی د لاس غشی یا مرمئ
کــــــــــــوږ چی ورته ګوری په کږه لاره به سم شی                                             
په غــار کی د زمری چی څوک ښکارکړی د سیسئ                                              
داغـــــــــربی غوایان دی کله  لته کله ښکر وهی
مــــــونږ په لاره کــــــــړی ډیر غــــویونه په چوکئ
سم چی په لار نه ځی خـــــــــوری وهــــــل او ډبول                                              
ډیر مو ډبولی چـــــی راغــــــــــــــلی په مســــــــتئ                                              
دا د شــــــــــــــــنو زمرو وطن ، غر دی او که سمه
څنګه به لنګون کــــــــــــــــــــړی پدی خاوره پیشئ
دغـــــــه حمــــــــاقت او جهــالت له حـــــــــد وتلی                                               
ګــــــــزران نشی په  غار کی د زمری سر د سپئ                                               
دوی فکر کــــــــــــــوی ، چی مونږ ویده قـــــومونه
هغه چی روســــــانو کــــــــــــــړه را لاندی په تادئ
دا قــــــوم د افغان دی، فغانونه به دی باســـــــــــــی                                                
بس کـــــــــــــــړه او نور بس کړه دا ظلمونه یهودئ                                                
شـــــــــــــــپه که څومره خړه تکه توره او تیاره وی
لمــــــر پسی راخیژی او ورکـــــــــــــــیږی ترږمئ
مـــــــونږ په دی امید یو او ارزولــــــــــرو د لـــــمر                                              
لمــــــــر غـــــــــــــــوندی روښانه ده تاریخ د ملالئ                                              
مه کــــــــــــــــوی ګمان چی به شو تیر له خپل وطنه
څـــــــوګ به شی په شا له خـــــــــپل ایمان او ازادئ
ګل ددی وطن ته خـــــــپل بورا او خپل ملیار ښه دی                                              
نه به یی کـــــــــــــــړی جوړه په غربی وحشی نړئ                                              
ساز ته چی ګډیږی د پردیو، حماقت دی توقع دوی نه
هغه چی راوســــــــــــتی بهرنیو دا شاهان ډنګه ډولئ

نجیب الله پیرزاده                                                                                                        
۲۹ / ۱۱ / ۲۰۱۲

{/slide}