زبیح الله

{slide=د پلار مینه محبت}
غرق فرق به وی
د خپل کور اولادنو
په مینه محبت کی
شپه ورځ به ورک وی
خواری مزدوری په سی
خپل ژوند ځان
به ورنه هیر وی
چی شرمینده نه شی چاته
د خپل کور سیالی
برابره کړی له نورو سره
زما خوږه پلاره
یو اختر بل اختر
به کورته راتلی
له ټولو څخه اول به
د ماته هر څه راکړل
زما یوه مچکه
په غیږ کی ټینګول
ستا به یی هر څه
درنه هیر کړل
ستا د ټولو دردنو
غمونو درمان به شوم
څه په ناز نخرو د لوی کړم
هر څه به د راته راوړل
ما به لا ویل
دا شی می خوښ نه ده
نه به پوهیدم
چی تا به په سومره
زحمت کار کاوه
بیا به د هم
زما د خوشحالیو خوښیو
له لپاره هر څه راوړل
هیڅ کله به د زه نه هیرولم
ستا چاودی لاسونه پیښی
به می هم نه لیدل
ما به لا غوصه هم
درباندی کوله مرور به وم
چی زما دا شی خوښ نه ده
تا به بیا هم په ډیر
ناز نه خرو لاسا کولم
راته ویل به دی
زوی جانه مه خپه کیږی
بل واری یی درته راوړم
هیڅ کله د ماته ته د خپل زړه
د درد شکایت نوه کړی
که په تا به هر څومره
څختی تیریدلی
زه به د نه په پوهولم
هر وخت به دی خوشحاله ولم
ستا به سومره ارمانونه خیالونه
راته په زړکی ول
چی راباندی ښاد شی
ستا د لاس لکړه شم
ارمان ارمان
د بیلتون د جودا یی باد توفان
دومره لری سره والوزولو
چی ستا یی هم د ارمانونو
خیالونه کور در ړنګ بنګ
ویجاړ کړ زما یی هم د ژوند
پسرلی راته خزان وګرزاوه
خزان غورزولي پاڼی ګلان
هیڅ کله هم بیا نه دی تازه شوی
لاړ شی له خاورو سره
یو ځای حوار شی
یو وخت به ستا زه نه هیردلم
هر څومره به د هیر رولم
نه به د هیر ریدلیم
یادیدلم به دی
راپه سی به زوریدلی
زما یادونه به د نه هیریدل
هر وخت به ورک وی
اوس زما نه هیریږی
ډیر ډیر می یادیږی
هیڅ وخت له یو بل سره
په ډیرو دیدنونو ماړه نه شو
ستا هم پوره نه شول
د ښه ژوند د ارامولو ارمانونه
زما په زړه هم پاتی شول
درانده درانده ارمانونه
ستا د ډیری مینی محبت

{/slide}{slide=: د اندری حازیس په یاد}
د انسان ژوند چیشی ده
ډک له خیالونو له فکرونو
څوک د خوشحالی
په ټال کی زانګی
څوک د خپګیان
په ټال کی زانګی
خوشحالی خپګیان
لکه باد او باران ده
هر چا باندی راوری
که هر چیرته وی
که هر ځای کی وی
که بد ژوند وی
که ښه ژوند وی
که غریب وی
که شتمن وی
باد باران په وری
په چا کم په چا ډیر
په چا شین پسرلی وی
په چا خزان وی
څوک غرق وی
د وړی په سرو غرموکی
څوک زګرویږی د زمی
په یخو یخنیو کی
غم خوښی یی بیستر ده
څوک دغم بیستر کی
پروت وی دردیږی
څوک د خوښی په
بیستر کی پروت وی
مستی ساتیری کړی
ژوند لکه یو خوب ده
څوک له خوب څخه
نویی راجیږیږی
څوک وی له خوبه
راجیږ شوی
څوک د خوب په تمه وی
څوک خوب یی وړینه
څوک په خواږه
خوب ویده وی
څوک زر وړی
څوک ناوخته
هر څوک چی خوب وړی
خوب وړی خلک بیا بیرته
نه دی راجیګ شوی
د چا د ژوند سفر لنډ وی
د چا د ژوند سفر وګد وی
ورنه پاتی شی یادونه
له چا کم له چا ډیر
له چا خواګه له چا ترخه
یادونه پاتی شی
اندری حازیس څخه
شول پاتی ډیر ښکولی
شعرونه خواږه یادونه
ښه ورته وګوره ذبیح لله
دا د انسان د ژوند معنا ده

{/slide}{slide=د خټک اجمل خان نصحت}
زمونږ ژوند تیرول په دنیا یو امهتان ده
دا امهتان ډک له خوشحالیو خبګیان ده

ژوند او دنیا ډکه له شخړو کړاونو ده
د جنګ جګړو کی هر څوک راګیر ده

څوک یی په پټه څوک یی ښکاره ده
دنیا او د هر چا ژوندی یی بندیوان ده

څوک د ښو څوک د بدو خواته ولاړ ده
دا د دنیا او ژوند د سفر ګزران ده

زمونږ هر کړنه کیردار یی وسله ده
دا بده او ښه وسله په لاس د انسان ده

هر خوښی غم مو د دی وسلی نوم ده
زمونږ کامیابی ناکامۍ یی نوم نیشان ده

هر بده کړنه د دنیا او ژوند په زرر ده
مینه محبت کینه نفرت یی ګټنه تاوان ده

مینه محبت رڼا د دواړو جهانونو ده
بی مینیتوب د دنیا او ژوند نقصان ده

هر ښیږڼه له یوبل سره لار د ګټنو ده
بی ښیږڼو انسان په تیرو کی روان ده

ولی بعضی انسانانو ژوند او دنیا ده
روانه کړی په مرضنو او تاوان ده

هر اځارول دردول کله ښه کار ده
د دنیا د خپل د بل ژوند په نقصان ده

دا پورتنی نصحت ما ذبیح لله ته کړی ده
د دنیا د انسان مین خټک اجمل خان ده

{/slide}{slide=نسانیت چیشی ته وایئ !؟}

ښه ژوند چیشی ته وایې
ولی له هر څه نه ناخبر یئ
پوهیږی انسانیت چیشی ده
انسانه دومره څه له ناقرار یئ
ځان خبر د انسانیت په معنا کړه
ولی د چیشی لپاره وارختا یئ
په دی باندی ځان پوهه کړه
دنیا وپیژنه دنیا چیشی ده
هغه ورځ دی در په یاد کړه
دنیا ته څنګه وی راغلی
هغه ورځ دی در په یاد کړه
له د فانی دنیا نه به څنګه ځی
څه کولی شی ولی یئ دلته راغلی

ولی دردیږی خوار او ځار یئ
د ژوند کامیابی موفقت چیشی ده
انسانه دومره څه له ناقرار یئ
ځان خبر د انسانیت په معنا کړه

چا راوړي له ځان سره څه دي
چا د وړي له دنیا نه څه دي
هر څه دی درنه پاتې دي تنها به ځی
ولی د ژوند درولی په سرو لمبو
ولی د ژوند روان کړی په بدو لارو
دوه ورځی ژوند ده مه کوه ظلمونه
اخیر یوه ورځ هر څوک مری ځی

د څه له پاره دومره بی صبر یئ
معنا د مینی محبت چیشی ده
انسانه دومره څه له ناقرار یئ
ځان خبر د انسانیت په معنا کړه

روان شه د مین محبت په لار
غوره کړه درته د مین محبت لار
مینه محبت له یو بل سره د ژوند د سفر رڼا ده
مینه محبت لوی سمر ده هر څه درته راوړۍ
مینه محبت د انسانیت جامه ده رڼا ده
مینه محبت د عبادتونو لوی عبادت ده
مینه محبت لوی راز د ژوندانه ده
مینه محبت اول له خپل ځان سره شروع کړه
بی مینی محبته خلک لکه
بی خونده میوه ده لکه بی سمره ونه ده
ډیر خلک نفرتونو خوار او ځار کړل
ډیر خلک یې غورزولی له جګو فانډونه
ډیر خلک یې مختوری د دنیا او اخرت کړل
ډیر خلک یې بندیوان د تنها یی کړل
بی مینی محبته خلک روان په تورو تیرو کی دي
ځکه دوی هر وخت په چیغو نارو کی دي
د ژوند له هر درد هر غم سره په جنګ وی

د ژوند د سفر هر دروند بار ورباندی بار یې
د دی ناکامی حیلت چیشی ده
انسانه دومره څه له ناقرار یئ
ځان خبر د انسانیت په معنا کړه

ځان خبر په خپل ګټه او تاوان کړه
ځان خبر په خپل خوښی او خوشحالی کړه
که چاته د ښه نه ورسیږی بد مه رسوه
که چاسره مرسته نه شی کولی بد مه کوه
که چاسره مینه محبت نه شی کولی
له هی چا څخه نفرت مه کوه
له هی چاسره کینه دښمنی مه کوه
له خپل ژوند او ځان سره
نفرت کینه دښمنی مه کړه
د خپلی اسانی اسودګی لاره پیدا کړه
د مینی محبت د ژوند لاره پیدا کړه
د حپل ژوند د مقصد لاره پیداکړه
د خپل ژوند د ښه کیدلو لاره پیدا کړه
ځان خبر له خپل ژوند نه کړه
د نورماله ښه ژوند لاره پیدا کړه
ښه او بد ژوند نورماله ژوند څه ته وایې
څه کولی شی څه غواړی
ولی وایی هیڅ شی کولی نه شی
که له بل سره مرسته نه شی کولی
له خپل ژوند او ځان سره خو دی
هره مرسته کولی شی هر څه کولی شی

ولی ځان ته وایی چی بیکار یئ
د انسان ښه او بد عدت چیشی ده
انسانه دومره څه له ناقرار یئ
ځان خبر د انسانیت په معنا کړه

ښه وګوره ونو او ګلونو ته
چی ځی او راځی
دوی څنګه راځی څنګه غټیږی
دوی څنګه زړیږی مړه کیږی
ښه فکر ورباندی وکړه
د انسان او دوۍ له منځه فرق دا ده
چی دوۍ څه نه وایې پټه خوله دي
انسان هر څه وینو خبری کولی شی
انسان هم په اخیرت کی راژوندی کیږی
انسان دنیا ته یو زلی راځی بیا ځی
دا ستا لپاره یو ښه امتهان ده
ژوند او دنیا ټوله یو امتهان ده
ولی د څه لپاره د چیشی لپاره

له خپل ژوند نه بی زار یئ
ویښ شه عبرت چیشی ده
انسانه دومره څه له ناقرار یئ
ځان خبر د انسانیت په معنا کړه

دا دومره لالوانتیا د څه لپاره کوی
دا دومره ظلم ستم د څه لپاره کړی
د انسان تر پیدا یښته تر اوسه پوری
څومره خلک راغلل او لاړل
بدرنګه او شایسته راغلل لاړل
ښه او بد خلک راغلل لاړل
امیر او باد شاه راغلل لاړل
غریب او ګدا راغلل لاړل
واړه او غټ خلک هم راغلل لاړل
زورو او کمزوری خلک هم راغلل لاړل
ټول بیرته تورو خاورو ته لاړل
هلته د ټولو منزل یو دې
لکه څنګه چی خالی راغلی وه
همغه شانته بیر ته خالی لاړل
هر څه ورنه پاتی شول
هی چا له ځانه سره چیشی وینه وړل
نو ستا ولی جنګ ده له ژوند سره
ژوند د ولی غمجن کړی دې
د ځان ښکلی دونیاګی دی
ولی تیاره کړی دی
ولی ژړیږی ولی دردیږی

ولی د څه لپاره دومره ناچار یې
د ښه او بد انسان خصلت چیشی ده
انسانه دومره څه له ناقرار یئ
ځان خبر د انسانیت په معنا کړه

{/slide}{slide=متن : هر څه روان دي}

توره شپه یی کړه ورکه سپینکی سحر په مستی کی

سپین سحرهم غرق شو په سیلاب د سری غرمی کی

سری غرمی ته ولاړلاس په تیره توره زړی مازدیګر

د شین لڼډی ماښام په دام کی راګیر شو زړی مازد یګر

لڼډی ماښام یئ هم وخوړ توری شپی پاس په اسمان کی

زه ذبیح الله هم بندیوان شوم د مسافری په تریخ زندان کی

{/slide}