د ښځی په هکله يوه لطيفه

يې له کارغه، زاري يې له کوترې، دوه مخي يې له زاڼې او وفا يې له هېلۍ څخه راواخيستله او دا ټول يې سره ګډ کړل او ښځه يې تري جوړه کړه او نارينه ته يې وسپارله.
يوه اونۍ وروسته نرينه خداي ته راغی او ويې ويل: لويه خدايه! داچې دی ماته راکړی ده پر ما يې ژوند حرام کړې دي، بې پرچوه خبری کوې. يوه شيبه مې آرام ته نه پريږدي، زوروی مې، تل غواړې چې پالنه يې وکړم اومشغوله يې وساتم، بې ځايه ژاړي، يواځنې کار يې بې کاري ده. راغلې يم چې بيرته يې در وسپارم. ده سره ژوند کيداي نه شې. بيرته يې واخله.
خداي ويل سمه ده او ښځه يې بيرته تري واخيستله.
يوه اونۍ وروسته سړي بيا خداي ته ورغې او ويل يې: لويه خدايه يوازی او ځانته پاتې يم . هغه شېبې راياديږي چې ده په څومره خواږه او مېنه ناکه ژبه ما سره خبري کولې ، خوږي سندري يې ويلې، ګډيدله، د سترګو له کنجه به يې ماته کتل ، ټينګ به يې په غيږه کې نيولم، دهغې په خوږه خندا به زما زړه باغ باغ کيده، بدن او کتل يې زړه راښکونکې ؤؤ.
هغه بيرته راکړه.
خداي ويل سمه ده او هغه يې بيرته ورکړه.
دري ورځې وروسته سړې بيا خداي ته ورغې او ويل يې أي لويه خدايه! نه پوهيږم چې څنګه ده! خو دومره پوهيږم چې زحمت يې له رحمته زيات دې.
يو ځل بيا کرم وکړه او هغه بيرته له مانه واخله.
خداي ويل ځه لاړه شه! بس دي هر څه دي وويل. ځه او له هغې سره جوړ راشه.