زبان راترجمان دل خوانده اند
وقلم را بیانگرزبان.
پس:
گفتار،آوازدل است
ونوشتارپیک آواز
.
گویند:
جهان امروزبه دهکده یی کوچک می ماند.
اما:
نه فرموده اند:
دهخدای آن که؟وکدبانویش کیست؟
و:
برای یک دوکلمه پاسخ این پرسش،سکوت مطلق ومرگبارحکمفرما است.
مگر.
آوازهای گوشخراش وآوازهای دلخراش دیگرهمه رادیوانه ساخته است.
وها رن های بیشما روغرغررفتارموترهای کوچک وکلان ودود پترول ود یزل آن مزید برعلتند.
آوازهای راد یووتلویزیون های نوکران سیاست مداریهای، مداریهای سیاست،که از"دل" نه بلکه ازراه شکم برمی خیزد،گوش هاراکرنموده وبا دهای شکم شکمبوهایی که "دل"های شان راچربوگرفته،پیرامون را بد بووبد خورگردانیده است.
درهمین احوال واهوال جانکا ه،مردمان بی آزاروبی نواآواز"دل"همدیگرشان را شنفته نه می توانند وگوش به آوازسروده های شاعران شان هستند.
این مردما ن بی آلایش دهکدهء کوچک به پنداردیگران ویاجهان بزرگ ازنظرما همه حرف د ل شان را به"یک زبان" گفته نه می توانند.
پس ترجمهءشعرشاعرازیک زبان به زبان دیگراین دشواری راتاجایی آسان می سازد.شاید باهمین گونه د رک واحساس،جناب نجم الرحمن مواج،کمرهمت بربست وآستین غیرت برزده،شماری ازترجمه های شعرد ری را به پشتووبا لعکس روی دست دارد.
دراین جاخواسته است قله های شامخ کوهها وکوتل های رباعیات ابوالمعانی میرزاعبدالقادربیدل رابالارفته که ضربان د ل بیدل صاحبد ل را،به زبان پشتو به گوش هوش میرساند تاشاید مرهمی برای د رمان زخمهای خونین دل های خسته وشکسته ما گردد.
نگارندهءاین سطورکه نی بیدل بوده نه صاحبدل،به جای آنکه درین باره قضاوتی بجا ویابیجابنماید،ازته دل جزاین گفتیی ندارد:
آفرین برهمت والای ارجمند نجم الرحمن مواج!
زنده باد امواج شعروادب!
والسلام.خدمتگارشما
عبدالله بختانی
کابل_خیرخانه_۲۰میزا ن ۱۳۹۲
