محرم دراني
کله چې ویرونکي بړبکۍ مې له ځانه چاپېره شي، د نهیلې تورې وریځې زما د خوار وطن د غرونو په لوړو څوکو تاو را تاوی شي، د ستومانه ناورین غمزموللې انګازې مې د زړه غوږو کې په زمزمو سر شې په زړه کې مې نا قراري او په ژبه مې غمجنې سندرې لکه څپه یوه پر بلې واوړي
.
له مودو راهیسې لکه په قفس کې بنديوانه ښارو ، د بد مرغه دودونو په زولنو تړلې یمه ، روح مې د بدن په پنجره کې مړ ژواندی اوړي رااوړي او مرګ ته شیبې شمیري...
د کوشنيوالي بیا تر نیمزالۍ او آن تر پیغلتوبه د نیمګړي عقل ، عاجزې، تورسرې د کور له انګړه بیا تر کلي، ښاره په هر ځای کې د همدغه آوازونو په اوریدو بدرګه شوې یم، نوره د تکراري لفظونو ستړې یم، دومره ستړې چې له دې مښلي چاپېریال د راټوکېدلو غږونو مې د غوږونو، زړه او هیلو په سر تڼاکې راختلې دي، له ځانه پوښتنه کوم الله ج څنګه هغه څوک چې په سپېڅلې لمنه کې یې د نړۍ مفکرین روزل شوي کیږي نیمګړې او نا پوهه وبلل شي؟
د ظلم پر وړاندې پرته له سر ټيټۍ نوره هیڅ وسه نه لرم نه چې د حیا پرده مې پورته شي او له نړۍ نا پېژاندې ولاړه شم!
اوس مې د ناوړه دودنو او کمزورو فرهنګونو پېټی چې له مودو مې په وړو نازکو اوږو بار دې او په نرۍ ملا مې ورځ تر بلې درنیږي ، نور یې د وړلو توان نلرم.
یه د شملې او غرور خاونده!
نور خپل عزت زما په ذلت کې مه لټوه، د ژوند قافله یوازې تر منزل نه رسیږي، هو که ستا شمله زما په غورزیدو هسکیږې نو له دې وروسته د ژوند د قافلې دروند بار دې په خپلو اوږو یوسه نوره دې د دې بې پته سفر ملګرې نه یم، ځم، هلته ځم، چېرې چې زړونه د زړونو ارزښت ولري او چېرې چې د سبا ناوکۍ د خپل سپېڅلې او روښانه سبا په هیله د ظلم او زور هتکړۍ ماتوي.
