جبهۀ وحدت ملی و مخالفت با پايگاه هاي خارجي :د بهرنیو اډو پر ضد د ملي يووالي جبهه

کله چې داود خان وغوښتل له اسلامي نهضت سره خپله ستونزه حل کړي، د شوروي پلویانو يې مخه ونیوله، کمونسټانو کودتا وکړه او د سولې خبره عملا د کمونسټانو، شورویانو او اسلامي ګوندونو ترمنځ جګړې ته ولاړه.
کله چې په وروستي وخت کې کمونسټ پلوه وروستني د کابل ادارې مشر ډاکټر نجیب الله لومړی له مجاهدینو سره د ګډ حکومت، بیا په حکومت کې کمونسټانو ته د مناسبې ونډې ورکولو وړاندیز او بلاخره يې وغوښتل چې واک په ټولیز ډول سره مجاهدینو ته تسلیم کړي، د ملګرو ملتونو په وساطت د واک سوله ییز انتقال د مجاهدینو مشرانو ته طرحه هم ترتیب او مجاهدینو پرې توافق وکړ. د سولې د طرحې په وروستیو شیبو کې سوله يوځل بیا د واک غوښتونکو ډلو له خوا سبوتاژ اوپه نتجیه کې  د کابل په ښار کې د مجاهدینو تر منځ جګړه پېل شوه.
له دې مخکې په مجاهدینو پورې تړلو اسلامي ګوندونو ترمنځ هر وخت په پاکستان او کور دننه اختلافات وو او دغه اختلافات د جګړې تر سرحده رسیدلي و. د ا ډول د شورویانو په مټ ولاړ په افغانستان کمونسټې دولت د خلق او پرچم ترمنځ هم ژور اختلافات موجود و، چې همدغو اختلافاتو ته په هغه وخت کې د کرملین پاتي شونو هم زړه خوړ.
د مجاهدینو د وخت د لومړي ولسمشر حضرت صبغت الله دوه مياشتې موده کې کابل د جنګ ډګر و، د سولې له پاره د سولې هئتونه ګرځیدل مګر نتیجه يې ورنه کړه، له دي وروسته چې کله استاد برهان الدین رباني ولسمشر او انجنیر احمدشاه مسعود دفاع وزارت کې و ستونزه نوره هم پېچلي شوه، د واک د انحصار له امله د اسلامي ګوندونو ترمنځ درنې جګړې وشوې، هر ډول ظلمونه او بې عزتۍ افغان ولس ولیدلي.
د استاد رباني او احمدشاه مسعود د حکومت پر مهال د سولې استازو ډیره زیاته هڅه وکړه چې د اسلامي ګوندونو مشران په يوه حکومت کې سره ګډ کار وکړي، مګر پرته له نتیجې يې هڅې هر ځل له ناکامۍ سره مخ کيدلي.
د طالبانو او اسلامي ګوندونو ته اړوند وسله والو ترمنځ هم خونړۍ جګړې وشوې، د طالبانو او د مجاهدینو د ګوندونو د استازو ترمنځ څو ځله په کور دننه او بهر د سولې اړوند مجلسونه وشول، دغه هڅې دومره ګډ تفاهم ته نږدې وي چې د اعلانیدو په درشل کې به وي، مګر بیا به د کورنیو او بهرنیو کړیو په لاسوهنه د سولې هره پروسه ناکامه شوه.
کله چې طالبانو کابل ونیو، بیا هم هڅه وشوه چې د استاد رباني په مشري له شړل شوې حکومت سره د مفاهمې له لاري ستونزه حل کړي، ولي پرته له نتیجې هره هڅه ناکامیدله او جګړه روانه وه.
کله چې د امریکا په مټ په افغانستان کې د بن اول حکومت نصب شو، طالبانو او اسلامي حزب (حکمتیار) په کې نالیدلي وګڼل شول، د کرزي شپږمیاشتنۍ او دوه کلنه د حکومت لنډ مهاله دوره نسبتا د حکومت کسانو له پاره ارامه او د طالبانو له پاره ډیره ځوروونکي دوره وه، له هغه وروسته چې کله کرزی د پنځو کلونو له پاره منتخب ولسمشر وټاکل شو، کال دوه وروسته بیا جګړې عملا پېل شوې او له افغان حکومت سره د جګړو له پاره طالبان بیا ځل منظم او په سېمو کې ناامني ورځ تر بلې زیاتیدلي.
افغان حکومت او بهرنیانو د حضرت صبغت الله په مشرۍ د سولې او بیا پخلاینې پروسه او له هغه وروسته د سولې عالې شورا په نوم د سولې له پاره يو طرفه هڅې پېل کړي، ولي د سولې په دغه پروسه کې د حکومت له خوا ډیری هغه کسان يې مهم غړي وو چې له طالبانو سره يې عملا جګړه کړي وه.
نږدې ۳۶ کلونه کیږي افغان ولس د جګړې په اور کې سوځي او د سولې له پاره ولس بیحده زیات تږی دی. مګر په هر وخت کې د ښکیلو او درګیره لوریو له خوا د ريښتونې سولې له پاره کوم عملي اقدام نه دی لیدل شوی. هر لوری د سولې د خنډ له پاره خپل دلایل لري، ولي کله چې د طالبانو له پاره د قطر دفتر د پرانستلو خبره وه، ولس ته د سولې تمه پيدا شوه، مګر ډیر ژر دغه هیله او هڅه هم ناکامه شوه.
د اوسني ګډ حکومت مشر ډیر ځله په خپلو خبرو کې د سولې پر راوستلو او کیدلو ټینګار کړي، په دي اړه يې سعودي عربستان، چین ، پاکستان او اماراتو ته سفرونه وکړل. ولي هیڅکله يې هڅه ونه کړه چې د سولې اصلې ريښې چې دوی ته معلومي دي، د هغو په نظر کې نیولو سره هغو لورو ته مخامخ د سولې د خبرو وړاندیز وکړي، د سولې له پاره تر بل هرچا ډیر زیات امریکا او طالبانو ته په کار ده چې يوه توافق ته ورسيږي او له هغه وروسته افغان حکومت او طالبان مخامخ د سولې خبرې وکړي، او که چیرته امریکا غواړي چې نور د افغانستان له مسئلې ځان په شا کړي، نو بیا په کار ده چې د ګډ  حکومت مشران د امریکا د نظامي، پوځي او هر ډول یرغلیز شتون پای اعلان کړي، د بهرنیانو د اډو د تړلو اعلان وکړي  او کله چې بهرنیان له هیواده په ټولیز ډول وتل پېل کړي، د سولې خبرې د طالبانو او حکومت ترمنځ عملا پېل شي.
ترڅو چې د ستونزې اړوند امریکا، طالب او افغان حکومت ترمنځ مخامخ خبرې نه وي شوې، ګاونډیان او یا بل هرڅوک او هر هیواد چې وي رول به يې کومه نتیجه ورنه کړي.
که دغه ډول د سولې د اصلي لارو چارو پر ځای د سولې له پاره پر فرعي لارو تګ کیږي، ممکن افغانستان کې سوله د څو نورو کلونو له پاره هم رانه شي او جګړه به دوام لري، او که چېرته د سولې له پاره په غلطو لارو تګ ته دوام ورکول شي، نو افغان ولس به په ګډ حکومت نور هم بې باوره شي. متاسفانه افغان حکومت د حامد کرزي د واکمنۍ پر مهال تل پر منفي تبلیغاتو ټینګار کړی او مخالفین یې د دې پر ځای چې سولې ته رابللي وای په ناسمو نومونو تورن کړي دي. که څه هم دا څرنګه ده چې دغسې تورنو کې تر ډېره د مجهولو او مبهمو رسنیو رول مهم و؛ خو د افغان حکومت ستونزه دا وه چې پر یادو تبلیغاتو یې باور کړی او پر ناسمې لارې یې تګ ته دوام ورکړی. د ګډ حکومت مشر اشرف غني هم داسې ښکاري چې د پخواني حکومت پر پلونو پل ږدي. د سیمې هېوادونه دومره مهم ګڼي او دومره امتیاز ورکوي چې هغوی دومره ارزښت نه لري. د دې پر ځای چې اصلي افغان لوري سره د خبرو تار وغځوي، ناسمو ادرسونو ته د هیلي سترګې واړوي. دغو ادرسونو د حامد کرزي دیارلس کلنه واکمني وخوړه خو هېڅ نتیجه یې نه لرله. که اشرف غني د حامد کرزي له تېروتنو د عبرت درس واخلي نو تګلاره به یې بدله کړي. سوله په فشارونو نه شي راتللای، که داسې کېدای نو د امریکا په مشرۍ نړیوال ایتلاف به سوله راوړې وای.
د بهرنیو اډو پر ضد دملي يووالي جبهه د سولې په مخ کې تر ټولو غټ خنډ په هیواد کې د بهرنیو اډو شتون او له امریکا او ناټو سره د افغان حکومت امنيتي تړون ګڼي، دا ډول د ګډ حکومت اوسنۍ هڅې د سولې له پاره کافي نه ګڼي او په جګړه کې ښکېلو لورو ته وړاندیز کوي چې د سولې له پاره د ناسمو لارو په نښه کولو پرځای سمې لاري وکاروي، په حقيقي کې ډول د سولې له پاره ژمنیتا په عمل کې وښيي.
د بهرنیو اډو پر ضد د ملي يووالي جبهې غړي که  په دي پوه شي چې د  حقیقي سولې له پاره ښکیل لوري ژمنیتا لري او غواړي چې په هیواد کې سوله تامین شي، دا ډول د بهرنیانو وتل شوني وګڼل شې، دوی به په ډیر افتخار په دغه لاره کې که ورڅخه وغوښتل شي وساطت او د جهتونو د سولې پېغامونه مخامخ یو  او بل لوري ته په امانت او رغنده ډول ورسوي او د سولې په لاره کې به خپلې ټولي هڅې وکړي.
د يوه هوسا، بسیا او سوله ییز افغانستان په تمه
د بهرنيو اډو پر ضد د ملي یووالي جبهه

۲۹ جدي ۱۳۹۳
۱۹ جنوري ۲۰۱۵

بسم الله الرحمن الرحیم
جبهۀ وحدت ملی و مخالفت با پايگاه هاي خارجي
اعلامیه
از مدت ها به اينسو تلاش ها به منظور آشتي، برقراري صلح و فراهم آوري رضايت همه گروه هاي مذهبي و سياسي بر يك نظام خاص در درون و بيرون از كشور همواره با مشكلاتي رو به رو شده است.  
زماني كه داوود خان خواست مشكل اش را با نهضت اسلامي حل كند، هواداران شوروي از اين كار جلوگيري كردند، كمونيست ها كودتايي را راه اندازي كردند كه به تبع آن مذاكرات صلح ميان كمونيست ها و گروه هاي اسلامي عملا به يك جنگ تبديل شد.
زماني كه اخرين رييس اداره کمونستي داكتر نجيب الله در قدم نخست با مجاهدين پيرامون يك حكومت ايتلافي، بعدا حكومتي كه كمونستان در آن سهم مناسب داشته باشند و اخيرا با ميانجيگري ملل متحد طرح تسليم حكومت از طريق مسالمت آميز را به رهبران مجاهدين ترتيب و رهبران مجاهدين بر آن نيز موافقه نمودند، ‌اين طرح صلح نيز در دقايق آخر از سوي گروه هاي قدرت طلب سبوتاژ  ودرنتیجه  آن در شهر كابل بين گروه هاي مجاهدين جنگ آغاز گرديد.
قبل از اين، در بين گروه هاي اسلامي وابسته به مجاهدين هم در پاكستان و هم در داخل كشور اختلافاتي وجود داشت او اين اختلافات تا سرحد آغاز درگيري ها نيز رسيده بود. همچنان در دولت كمونيستي تحت الحمايه شوروي ها در افغانستان در ميان گروه هاي خلق و پرچم نيز اختلافاتي عميقي وجود داشت.
در دورۀ رياست جمهوري دوماهۀ نخستين رييس جمهور مجاهدين حضرت صبغت الله  شهر كابل ميدان جنگ بود، هيات هاي صلح به تلاش هاي شان ادامه مي دادند، اما به نتيجه يي منجر نشد. بعد از آن، هنگامي كه استاد برهان الدين رباني رييس جمهور و احمدشاه مسعود به صفت وزير دفاع به كارش آغاز كرد، مشكلات پيچيده تر گرديد، در ميان گروه هاي اسلامي به خاطر انحصار قدرت، درگيري هاي شديدي آغاز و در پيامد آن آسيب هاي جدي به ملت افغان وارد گرديد.
در زمان حكومت استاد رباني و احمدشاه مسعود، نماينده گان صلح بسيار تلاش به خرچ دادند تا رهبران گروه هاي مختلف اسلامي را به اين راضي سازند كه در چوكات حكومتي واحد با هم كار نمايند، اما اين تلاش ها بدون نتايج ملموسي هر بار با شكست مواجه مي شد.
در ميان  تحریک طالبان و حکومت مجاهدین نيز درگيري هاي شديدي به وقوع پيوست، در بين نماينده گان طالبان و گروه هاي مجاهدين چندين بار نشست هاي صلح برگزار شد، اين تلاش ها به حدي به تفاهم مشترك نزديك شده بود كه در آستانۀ‌ اعلان رسمي قرار داشت، اما بازهم با مداخلۀ حلقات داخلي و خارجي هر پروسه و تلاش در راستاي صلح به شكست انجاميد.
زماني كه طالبان كابل را تسخير كردند البته بازهم تلاش هايي به منظور حل مشكلات از طريق مفاهمه با حكومت بركنار شدۀ استاد رباني صورت گرفت، اما دستاوردي به همراه نداشت و جنگ ادامه يافت..
هنگامي كه حكومت بن اول به وسيلۀ امريكا روي صحنه آورده شد، طالبان و حزب اسلامي (حكمتيار) در آن ناديده گرفته شد. دوران شش ماهه حكومت انتقالي و دو سالۀ‌ موقت كرزي هرچند از آرامشي نسبی براي افراد دولتي برخوردار بود، اما براي طالبان دورۀ رنج آوري بود. بعد از آنكه كرزي براي مدت پنج سال ديگر به عنوان رييس جمهور منتخب تعيين گرديد، دو سال بعد از آن درگيري ها عملا آغاز يافت و طالبان بارديگر به منظور آغاز درگيري ها و جنگ با حكومت افغانستان تنظيم او در مناطق اطراف ناامني با گذشت هر روز افزايش يافت.
حكومت افغانستان و خارجي ها به رهبري حضرت صبغت الله پروسه صلح و آشتي زيرنام شوراي عالي صلح تلاش هاي يك طرفه خود را آغاز كردند، اما در اين پروسه از سوي حكومت بيشتر افرادي گماشته بودند كه با طالبان عملا سال ها جنگيده بودند.
تقريبا از 36 سال به اينسو، ملت افغانستان در آتش جنگ مي سوزند و اين ملت بيش از همه نياز به صلح دارد. اما در هر زمان به خاطر استقرار صلح واقعي، از سوي جناح هاي درگير گام هاي عملي برداشته نشده است. هر طرف براي مانع شدن صلح، از خود دلايلي دارند، اما زماني كه مسلۀ گشايش دفتر قطر براي طالبان مطرح بود، اميدي براي استقرار صلح نزد ملت پديدار گشت، اما اين اميدها نيز به زودي به نااميدي و تلاش هاي صورت گرفته در اين راستا به ناكامي انجاميد.
رييس جمهور حكومت فعلي ايتلافي، بارها در سخنراني هاي خود گفته كه به استقرار صلح در كشور تاكيد مي ورزد، به خاطر برآورده شدن اين مامول به عربستان سعودي، چين، پاكستان و امارات متحده عربي سفرهايي داشت. اما هيچگاه تلاش نكرد كه با ريشه هاي اصلي صلح كه به وي معلوم است به صورت مستقيم پيشنهاد گفتگوهاي صلح نمايد. به خاطر استقرار صلح بيش از همه نياز است كه امريكا و طالبان با هم به توافق برسند او سپس حكومت افغانستان و طالبان با هم به صورت مستقيم وارد مذكرات شوند، اگر امريكا مي خواهد كه ديگر از دخالت در مسايل افغانستان كنار مي رود، پس بر رهبران حكومت ايتلافي لازم است كه پايان هر گونه حضور نظامي و تجاوزكارانۀ امريكا را در افغانستان اعلام نمايند؛ مسدود كردن پايگاه هاي نظامي خارجي ها را اعلان و زماني كه از تمام مناطق كشور خروج كامل آنها آغاز شود، مذاكرات صلح بين دولت و طالبان به صورت عملي آغاز ګردد.
تا زمانيکه پيرامون مشكل بين طالبان، امريكا و حكومت افغانتسان به صورت مستقيم مذاكراتي صورت نگيرد، نقش هيچ كشوري از همسايه گان و يا كدام كشور ديگري درین راستا مثمر ثمر نخواهد بود.
اگر به طرز كنوني به جاي راه هاي اصلي، راه هاي فرعي صلح جستجو شود، ممكن صلح در افغانستان براي ساليان دراز ديگري هم استقرار نيابد و جنگ ادامه يابد. اگر زير نام استقرار صلح به رويكردهاي نادرست و ناموثر اتكا صورت مي گيرد، مردم افغانستان بر حكومت ايتلافي موجود بيش از اين باور شان را از دست خواهند داد. متاسفانه در زمان زمامداري حامد كرزي حكومت افغانتسان همواره بر تبليغات منفي تاكيد ورزيده و بر جاي اينكه مخالفين را به صلح دعوت نمايد، آنها به عناوين مختلف متهم مي ساخت. هرچند معلوم است كه در امر اتهام بستن چنين اتهامات بيشتر رسانه اي مجهول و مبهم نقش داشته، اما مشكل حكومت افغانستان اين بود كه به چنين تبليغات باورمند بوده و بر راهكارهاي نادرست تحكيم صلح تاكيد مي ورزيد. رهبر حكومت ايتلافي هم چنين به نظر مي رسد كه مي خواهد به نقش قدم حكومت قبلي گام برمي دارد. كشورهاي منطقه را به اندازه يي مهم مي انگارد و به آنها امتياز قايل مي شود كه در حقيقت از چنين ارزشي برخوردار نيستند؛ به جاي اينكه با طرف اصلي افغاني تماش هايش را برقرار سازد، چشم اميد به ادرس هاي نادرست مي بندد. اين ادرس هاي نادرست در زمان زمامداري سيزده ساله كرزي ناكارآمد ثابت شد، هيچ پيامدي در پي نداشت. اگر اشرف غني از تجربه هاي دوره كرزي درس عبرت مي گيرد، پس به تغيير راهكاهاي شان در اين راستا بپردازد. صلح با وارد اوردن فشار ممكن نيست، اگر ممكن مي بود، ايتلاف جهاني به رهبري امريكا به آن دست مي يافت.
جبهۀ وحدت ملی و مخالفت با پايگاه هاي خارجي ، استقرار پايگاه هاي خارجي در كشور و امضاي سند امنيتي به وسيلۀ حكومت افغانستان با ناتو و امريكا را بزرگترين مانع در راستاي تحقق و استقرار صلح در كشور مي داند و همچنان تلاش هاي كنوني حكومت را در اين مورد كافي ندانسته و به طرف هاي درگير جنگ پيشنهاد مي كند كه به جاي توسل به مسيرهاي نادرست صلح، به راهكارهاي واقعي آن متمسك شوند و به صورت واقعي به خاطر تحكيم صلح در كشور تعهدات شان را ارايه نمايند.
اعضای جبهۀ وحدت ملی و مخالفت با پايگاه هاي خارجي اگر به اين امر آگاه شوند كه براي تحكيم صلح طرف هاي درگير متعهد هستند و مي خواهند كه صلح در كشور تامين شود، همچنان خروج نيروهاي خارجي از كشور ممكن شود، در اين صورت اگر از آنها دعوت شود، آنها با نهايت افتخار آماده اند كه در اين راستا در ميان جهت هاي درگير وساطت نموده و با امانتداري كامل پيام هاي هر دو طرف را به صورت مستقيم به همديگر برساند و به اين گونه در راستاي تحقق صلح در كشور از هيچ تلاشي دريغ ننمايد.
به آرزوي يك افغانستان آرام، مرفه وباثبات  
جبهۀ وحدت ملی و مخالفت با پايگاه هاي خارجي
۲۹ جدي ۱۳۹۳
۱۹ جنوري ۲۰۱۵