بې له تمې ځان تېرېدنه

بوډا په سختۍ سره خپلې سترګې پرانیستلې په داسې حال کې چې د زړه د حملې له کبله سخت کړېدلو پر هغه ځوان يې سترګې و لګېدلې چې د اکسجن د بالون تر څنګ ولاړ ؤ او خپل لاس يې د هغه په لور اوږد کړ او سرتېري د هغه غونجې لاس  چې د زړه د درېدو حمله يې حس کړې وه په لاس کې و نیو  او   د مینې تودښت  يې په کې احساس کړ. ..
نرسې ورته یوه  څوکۍ راوړله او ويې ویل :دلته د تخت (کټ) تر څنګ کینه . سرتېری تر سهاره د تخت تر خوا کیناست  او په داسې حال کې چې کمزورې رڼا خوره وه د بوډا لاس يې نیولی ؤ  د مينې او زغم کیسې يې ورته کولې . لږ وروسته نرسې ورته وړانديز وکړ څو لږ آرام وکړي . خو هغه ونه منله. دغه سرتېري د نرسانو تلو راتلو، د روغتون شپه نیو غږونو، او د نورو ناروغانو ځګېرویو او کړیکو او د اکسیجن د بالون غږونو ته هيڅ پاملرنه نه کوله او په ټوله موده کې يې په آرامۍ سره خبرې کولې. د مړینې په حال کې بوډا بې له دې چې څه و وايې ټوله شپه يې د سرتېري لاس ټینګ نیولی ؤ ... په پای کې بوډا مړ شو او سرتېري د هغه  مړ لاس خوشی کړ  او لاړ څو نرسې ته خبر ور کړي . په تمه و درېده څو هغه خپل کارونه پای ته ورسوي . کله چې نرسه راغله او و يې لیدل چې بوډا مړ شوی دی سرتېري ته يې ډاډینه او تسلیت ور کړ خو سرتېري د هغې خبرې غوڅې کړې او ويې ویل: نه هغه زما پلار نه دی ما تر اوسه هغه هيڅکله هم پخوا نه ؤ لیدلی !!!

نرسې وویل : نو ولې کله چې ما ته هغې ته نژدې بوتلې تا هيڅ هم و نه ویل ؟
سر تېري وویل: پوهېږم چې تېروتنه شوې  خو دغه بوډا خپل زوی ته اړتیا درلوده  او زوی يې دلته نه ؤ او کله چې ما ولیدل هغه دومره سخت ناروغه دی چې ان نه شي کولی پوه شي چې زه د هغه زوی نه یم او زما شتون ته زیاته اړتیا لري نو پریکړه مې وکړه چې تر خوا يې پاتې شم زه نن شپه راغلی وم ښاغلی ګري پیدا کړم . د هغه زوی په عراق کې وژل شوی او ماته دنده سپارل شوې وه څو دغه خبر هغه ته ورسوم.

یو بې وزلی چې پاچا شو
یو پاچا چې د مړ ینې په حال کې ؤ او د خپل تخت وارث  او ځای ناستی يې نه درلود وصیت و کړ: چې د ده د مړیڼې پر لومړني سهار  هر هغه څوک چې لومړی د ښار له دروازې را دننه شي د پاچاهۍ تاج د هغه پر سر کېږدۍ  او د هیواد ټول واکونه هغه ته وسپارئ.

د تصادف له مخې د هغې ورځې پر سبا هغه لومړی سړی چې ښار ته ننوت یو ګدا ؤ چې په ټول ژوند کې يې خیرات ټولوه او شلېدلي او پیوندي جامې يې پر ځان وې.
د دولت واکمنانو او مشرانو د پاچا وصیت پر ځای کړ او ټولې خزانې او زېرمتونونه يې هغه ته وسپارل او هغه يې د ذلت څخه د د واک او عزت پر تخت کینو لو. څه موده وروسته کله چې ګدا د هیواد پر چارو بوخت ؤ . ورو ورو د هیواد ځینو واک دارانو او مشرانو د هغه له امرونو په سرغړونه لاس پورې کړ او د ګاونډیو هیوادونو پاچا یانو له هرې خوا د هغه پر پاچاهئ بریدونه پیل کړل.  ګدا په مقاومت لاس پورې کړ خو څرنګه چې د دښمنانو شمېر زیات او غښتلي  ول ماتې يې وخوړله او د خپلې واکمنۍ ځنې سیمې او ښارونه يې له لاسه ورکړل. ددې له کبله ګدا ډېر ستومانه او زړه ماتی ؤ.
په دې وخت کې د هغه  د ګدايۍ د وخت یو ملګری چې  تل به په ګدايۍ کې ور سره ملګری ؤ دغه ښار ته راغی او کله چې يې د خپل ملګري دغه شان او دبدبه ولیدله ، لیدو ته يې ورغی او د درناوي او مبارکۍ وروسته يې سلام ورکړ او ويې ویل ای مهربان ملګریه دا د شکر ځای دی چې په اغزو کې دې ګل وغوړېده او له پښو دې اغزي وو تل . طالع دې و غوړېدې او تر دې کچې د رهبرې ویاړ او نېمکرغي دې په برخه شوه!  
پاچا شوی ګدا وویل : ای ګرانه ملګریه د مبارکۍ پر ځای  تسلیت  راته و وایه هغه وخت چې تا لیدلی وم د یوې ډوډۍ د پیداکولو اندېښنه مې درلوده او نن نړیواله اندېښنه لرم ! په دغه مقام او دریځ کې زما غم او غصه د هغه وخت په پرتله چې سره یو ځای وو او ګدايي به مو کوله سل ځله زیاته شوې ده !