دروغجن (ادبي ټوټه)

رفيع الله روشن
ورځ شپې ته دخداى پا مان وويل،تياره خوره شوه ،دځمکې په سر ټول موجودات يې ورته وسپارل ،ترڅو يې په خپله غېږه کې لکه ددې پشان خوښ او اسوده وساتي،ډېره ناوخته وه ،ټول ويده شول،يواځې زه د تورې او ارتې کېږدۍ په غېږه کې ستا له خيالونو سره ويښ پاتې وم،باور لرم ،چې ته به هم دمعمول پشان لکه دهرې شپې په خواږه خوب ويده شوې اوسې،

مګر زه دې خپلو فکرونو ته يواځې پرې ايښى وم،ماستاله زورو خيالونوسره ډېرې خبرې وکړې ،هغوى به راته ستاپه مينه لماسره اقرار وکړ،يونيم قسم به يې هم يادوه چې ګنې ته لماسره واقعي مينه کوې،اماکله به چې زمافکر ستاله خيال څخه دمينې د سرته رسولو ثبوت وغوښت نو پوهېږې !چې ستا هوښيارو خيالونوبه  ناپوهه بلل ، ويل به يې چې په مينه کې ثبوت ته اړتيا نه وي ،که باور دې نه شي يو ځل له خپل زړه نه وپوښته،شپه  په همدې کرلو ،رېبلوکې راباندې تېره شوه،آن نږدې وو چې دسهار لمونځ هم رانه قضاشي،خوداسې يو قانع کوونکى ځواب مې بياهم ځانته ونه موند ،سره له دې هم ډېر خوښ وم ،چې که نور هېڅ هم نه وي نو کم ترکمه يادونه خودې ،راسره په تنهايۍ کې ملتياکوي.
خوزه په خپله سپېڅلې مينې چې لتاسره يې لرم سوګند يادوم چې ماکله هم له ځان سره دانه وه پتېيلې چې يوه ورځ به داسې هم راشي چې زه تاته دخپلو شپو درڼو تېرولو ووايم ،ستاپه يادونوکې اوته دې راته  لکه د نن پشان ووايې چې ته روغ وايي!!
پوهېږم چې ددې خبرې کول تاته ډېر ساده او اسانه وو،ځکه چې د کولو په وخت کې دې پرې هېڅ ونکړ،خو زمالپاره يې زغمل او پرې چپ پاتې کېدل دومره،مشکل دي لکه يوبې وزله فقير چې په ناحقه دقتل دعوه وشي.