طرح جنرال دیوید پتریوس در افغانستان، برای این‌که به مردم دهات مختلف افغانستان ه کمک شود تا خودشان علیه طالبان بجنگند، با مقاومت شدید حامد کرزی رییس جمهور افغانستان مواجه شده است
جنرال پتریوس درهفته گذشته هنگامی رسما امور فرماندهی کل نیروهای بین‌المللی در افغانستان را در دست گرفت که جنرال استنلی مک کریستال قومندان
باراک اوباما، رییس جمهور امریکا درماه دسامبر سال گذشته اعلام کرد که سی هزار سرباز بیشتر به افغانستان می فرستند تا در تلاش‌ها علیه شورشگری، نیروهای بین‌المللی بتوانند دست برتر علیه طالبان بیابند.
با وجود اطمینانی که شخص اوباما داده است، به روز یکشنبه گذشته، جنرال دیوید پتریوس مجددا تاکید کرد که تغییر قومندانی در افغانستان به معنای تغییر استراتژی نیست.
با گذشت نه سال از حضور نیروهای بین المللی، تا هنوز نشانه هایی از موفقیت در این جنگ به چشم نمی خورد. به نظر می رسد که متحدین غربی افغانستان اکنون دچار یک بن بست سیاسی ـ نظامی در قضیه افغانستان شده اند. اکنون بسیاری از کشورهای غربی آهنگ خروج سربازان شان را از سال 2011 به صدا در آورده اند. این حضور در کشورهای غربی نیز حمایت های خود را از دست می دهد.
افزایش در تلفات سربازان بین المللی، با حد اوسط هر ماه 100 نفر، اختلاف نظر در شیوه های جنگ، تغییرات در فرماندهی نیروهای بین المللی، اختلاف نظر در مورد مصالحه با طالبان، موفقیت لابی های پاکستانی به نفع طالبان و نبود حکومت داری سالم سبب شده تا جامعه جهانی ابتکار عمل را از دست داده و به نحوی دچار سردرگمی سیاسی شده اند.
اکنون غرب برای رهایی از وضعیت موجود به راهبردهای جدیدی فکر می کنند. یکی از این راهبردها مسلح سازی مردم محلی در افغانستان می باشد. جنرال پتریوس که با این ابتکار در عراق بار جنگ را بر دوش عراقی ها واگذار کرد، اکنون در صدد است تا این سیاست را در افغانستان به تجربه گیرد. هر چند به نقل از واشنگتن پست این سیاست با واکنش جدی حامد کرزی همراه شده است، اما به نظر می رسد جنرال 4 ستاره امریکایی در تلاش است تا این سیاست را در 20 منطقه افغانستان عملی سازد. مسلح سازی اقوام در افغانستان در زمان داکتر نجیب الله نیز به عنوان یک گزینه دفاعی به کار گرفته شد. این سیاست پیامدهای زیادی را به همراه داشت به طوری که تا هنوز هم جامعه جهانی برای قهرمانان همان دوره تا اکنون باج می دهد. به نظر می رسد که 130 هزار نیروی پولیس و نیروهای امنیتی و کمپنی های خصوصی برای تامین امنیت افغانستان، کافی خواهد بود. اما این که چرا این همه نیرو تاکنون در برابر تعداد اندک طالبان که حتا جبهه معینی ندارند، پیروز نشده‌اند، خود به یک معما بدل شده است.
یکی از طرح های دیگری که به عنوان راه حل مطرح شده است، طرح تجزیه افغانستان می باشد. گفته می شود که این طرح از سوی سفیر سابق امریکا رابرت ده بلک ویل در هندوستان مطرح گردیده است. به نظر می رسد که جامعه جهانی اکنون برای خروج آبرومندانه خود به هر گزینه ای فکر می کند، اما گزینه ای که به ناامنی های بیشتر و تجزیه افغانستان منجر شود، هرگز از سوی مردم افغانستان قابل قبول نخواهد بود. هر چند که متاسفانه روند موجود به سمتی می رود که زیاد خوشایند نمی باشد.
مردم افغانستان انتظار دارند که جامعه جهانی اگر با بن بست مواجهه شده است و کاری انجام داده نمی تواند، حداقل بر ادامه بحران نیفزاید. طرح مسلح سازی و یا تجزیه افغانستان از طرح هایی است که می شود از آن به عنوان میراث شوم یک حضور یاد کرد.
شورای امنیت سازمان ملل متحد از کشورهای عضو پیمان اتلانتیک شمالی، ناتو، خواسته است تا نیروهای بیشتری برای مبارزه با طالبان و القاعده در افغانستان بفرستند.
این درخواست در حالی صورت می گیرد که با افزایش تعداد نیروهای امنیتی داخلی و خارجی طی چند سال اخیر در کشور، خشونت ها و ناامنی ها نیز گسترش یافته است. برخی از کارشناسان نظامی به این باورند که مشکل اصلی در مبارزه با تروریزم و طالبان در افغانستان، کمبود نیروی نظامی نیست، بلکه نبود اداره سالم و عدم فشار بالای تمویل کنندگان گروه های شورشی در خارج از کشور، باعث شده اند تا این مبارزه دشوارتر شود.
نورالحق علومی، یک تن از کارشناسان نظامی و عضو مجلس نمایندگان در این مورد می گوید در حال حاضر دولت افغانستان و کشورهایی که در اینجا نیروی نظامی دارند، فکر می کنند که با افزایش نیروی نظامی می توانند در این مبارزه پیروز شوند. اما وی تاکید می کند که جامعه جهانی در قدم اول باید روی ایجاد یک اداره سالم توجه کند تا حمایت مردم را به خود جلب کرده بتواند. آقای علومی می افزاید: «دنیا باید توجه خود را به این مبذول کند تا ما یک حکومت داری خوب را در داخل افغانستان ایجاد کنیم تا از ظرفیت های ایجاد شده و پیروزی های به دست آمده، حکومت بتواند درست استفاده کند. دنیا توجه به این داشته باشد که نیروهای امنیتی افغانستان را به پای ایستاده کند و اگر اینجا یک اداره سالم را ایجاد می کنند، کلید موفقیت همین خواهد بود. اداره سالم طوری باشد که همکاری مردم را جلب کرده بتواند و در خدمت مردم باشد. هرگاه مردم از حکومت حمایت کردند، مساله ثبات در افغانستان حل می شود و در غیر این صورت، افزایش نیروی جامعه جهانی راه حل نخواهد بود.»
جنرال علومی تاکید می کند تا کنون جلوی فساد اداری در افغانستان گرفته نشده است، از حاکمیت قانون کسی حمایت نمی کند، دولت مردان در قاچاق مواد مخدر و اختلاس دست وسیع دارند. به گفته ی او، باوجود این همه نارسایی ها، زحمتی را که جامعه جهانی و مردم افغانستان برای تامین ثبات در کشور می کشند، به هدر می رود. نورالحق علومی ابراز داشت که جامعه جهانی به جای افزایش نیرو در افغانستان، توجه خود را برای ایجاد یک اداره سالم و پاسخگو متمرکز بسازد. او گفت: «من امیدوار هستم که جامعه جهانی تمام قدرت خود را به این متمرکز بسازد که در داخل افغانستان یک اداره سالم که واقعا جوابگوی خواست های فعلی مردم افغانستان و جهان باشد. که نه مردم این کشور و جهان قربانی بدهند و نه میلیون ها دالری که داخل افغانستان می آید، ضایع شود. در غیر آن، نه این شکل مصالحه ای که این ها در پیش گرفته و نه افزایش نیرو، راه حل اساسی هستند.پای (ر،ن).»