زبان

علما میګویند که از اسباب شقاوت و سعادت انسان، زبان است. اګر انسان  كنترل  زبان خویش را بدست نګیر د ،  انسان را به «اسفل السافلين» می کشاند و اگر زبان در كنترل انسان  باشد ، مقام ومنزلت انسان را به « اعلي عليين» مي‌رساند.
 زبان یګانه  عضوی  اساسی بدن است که منشأ بسیاری از گناهان و انحرافات شده میتواند.
از زبان می‏توان برای شهادت حق و ناحق، حفظ آبرو و بی‏آبرویی، دروغ و صداقت، غیبت و سکوت، تهمت و واقعیت استفاده کرد. انسان بدزبان در نظر دیگران متنفر است و همگان از نیش زبانش که چون شمشیری برنده و تیز است، فرار می‏کنند. با این وصف، سعادت انسان در گرو آن است که از شرّ زبان به خدا پناه ببرد و آن را به کنترل خود درآورد.
زبان وسیله ای  است كه اگر براي خيرونيكي استفاده گرددشخص راحفظ كرده به بهشت می رساند واگر همین زبان برای شروبدی استفاده گردد  ، انسان را به هلاكت ونابودی می كشاند . بنابر  اهمیت که زبان در شخصیت  انسان  دارد ، پروردګاربا عظمت در
( آیه ۳۳ سورهء  احزاب در خطاب  به همسران پيامبر اسلام محمد صلی الله علیه وسلم میفرماید : « باصدای نرم به گونه هوسانگيزسخن نگوييدكه بيماردلان درشما طمع كنند (بلكه)برخوبي وشايستگي سخن بگوييد »
در حدیثی پیامبر صلی الله علیه وسلم  درباره مؤمن مي‌فرمايند كه : «    المؤمن.... طويل الصُميت .... قليلُ الكلام.... و لاسبّاب» (مؤمن سكوت طولاني دارد  وقلیل سخن  است یعنی په اصطلاح کم سخن است، و بد زبان نيست. )
و همچنين پیامبر صلی الله علیه وسلم در مورد صفت مؤمن میفرماید : «ليس المؤمنُ بالطّعان و لا اللّعّان و لا الفاحش و لا البذيء» مؤمن طعنه‌زن و لعنت‌كننده و بدگو و بدزبان نيست. و باز میفرماید  « مؤمن  »  سخنش را مي‌سنجد وبعد ازسنجش آنر بزبان میاورد .   و ماعلینا الا البلاغ المبین