خبردار..! پاکستان بيا هم دام ايښی

لسيزو روانو جنګونو تر پوزې راغلی او د سولې څراغ ته لارې څاري. ټول ولس هميشه د سولې ناره اوچته کړېده او جنګ يي مردود بللی دی. کلونه کيږي چې افغان حکومتونو په هيواد کې د سرتاسري سولې هڅه کړې ده او د سولې پر وړاندې يي خپلې دروازې پرانيستې دي. تير حکومت هم ډیر کوښښونه وکړل چې ولس د سولې له نعمته برخمن کړي خو ونه توانيد. اوس د اشرف غني او عبدالله تر منځ ګډ د ملي يووالي حکومت هم ډيرې هڅې وکړې او لا هم دوام لري. دا چې ولې دا هڅې پايله نه ورکوي؟ آيا د سولې اراده موجوده نه ده او که د سولې راوستلو ميکانيزم او ستراتيژي غلطه ده؛ په دې نه غږيږو خو سوله له چا سره؟ څنګه سوله او په کوم قيمت؟
تيره ورځ په اسلام اباد کې د افغانستان د سولې د درېدلیو خبرو د بیا پیلولو د لارو چارو د پيدا کولو په څلور اړخيزه غونډه کې؛ د پاکستان د بهرنيو چارو سلاکار سرتاج عزيز داسې خبرې کړي؛ ته به وا چې د وسله والو طالبانو رسمي استازی وي. نوموړي ويلي چې د افغانستان د حکومت او وسله والو طالبانو ترمنځ د سولې خبرو ته باید مخکې تر مخکې شرط کښېنښودل شي.عزيز وايي : دا مهمه ده چې د پخلاینې له پروسې سره هیڅ راز وار مخکې شرط ونه تړل شي ځکه چې د مخکې تر مخکې شرط ټاکل به د سولې خبرو ته د طالبانو په راوستلو کې ستونزې جوړې کړي. سرتاج عزیز افغان دولت ته وړانديز کوي چې وسله والو طالبانو ته بايد امتياز ورکړل شي. نوموړی زياتوي : «پکار ده چې طالبانو ته هڅوونکي امتنیازونه وړاندې شي چې له جګړې لاس واخلي او له سیاسي لارې د هدفونو د ترلاسه کولو هلې ځلې وکړي.»
د سرتاج عزیز له دغو څرګندونو په ډاګه څرګنديږي چې نوموړی له یوې خوا د طالبانو رسمي استازيتوب کوي او له بلې خوا د پوځ او پنجاب له منافقته ډک سیاست مخې ته وړي. اصلاً طالب ته امتياز ورکولو ته څه اړتيا ليدل کيږي؟ که په امتياز ورکولو خبره حل کيدلای نو افغان دولت خو تل د سولې لپاره د طالبانو پر مخ دروازې پرانيستې دي؛ نو ولې طالب ټوپک په ځمکه کينښود؟ افغان دولت خو هيڅکله هم هغه طالب چې ټوپک په ځمکه ږدي او د مذاکرې مېز ته کيني؛ د دښمن په توګه نه دی پيژندلی. افغان حکومت خو وسله والو مخالفانو ته که د سياسي مخالف او کله د مرور ورو خطاب کړی دی او تل يي له دوی سره د خبرو اترو هرکلی کړی دی. طالبانو ته له دېنه بل لوی امتيازبه څه وي؟
اصلاً خبره دا ده چې پاکستان اوس لور په لوټه تيره کوي او د سولې د راوستلو لپاره هيڅ راز اراده نلري. دغه هيواد يوازې غواړي چې د خپل امتياز تر څنګ؛ وسله وال طالبان هم د افغان دولت له لوري په امتياز ونازوي. په اسلام اباد کې د افغانستان، پاکستان، چين او امریکا تر منځ څلور اړخيزې ناستې څخه هم هيله مندي نه ده په کار. مونږ يو ځل بيا وايو چې سوله په زارۍ او له پاکستانه په خيرات غوښتلو نه کيږي. سوله قوي ميکانيزم، پياوړې اراده او رښتونې اقدامات غواړي او يوازې په شعارونو او تکراري ژمنو نه کيږي.
له افغانستان سره د پاکستان تير سياست او د کابل ــ اسلام اباد تيرو اړيکو ته په کتو؛ په پاکستان بايد هيڅ ډول باور نه وای شوی او نه بايد وشي. اصلاً له پاکستانه د طالبانو سره دسولي په خبرو کي مرسته غوښتل دوخت ضایع کول دي ځکه دا نسخه په تير کې په وار وار تجربه شوې ده چې پايله يي د پاکستان يوازې تکراري ژمنې او ده مخی سياست دی. له کله نه چې د برتانوي هند څخه د پاکستان په نوم هیواد جلا شوی دی؛ پاکستان په سیمه کې د سترو قدرتونو د استخباراتي لوبو په مسیر تګ کوي. اصلا دغه هیواد هم د همدې شیطانت او رضالت، دوه په جنګ اچولو او په سیمه کې د لویدیځ د موخو ترلاسه کولو په هدف د انګریز استعمار له لوري رامنځته شوی دي. له هغه ځایه، چې پاکستان د نړیوالو لویو قدرتونو د ګټو د خوندیتوب له پاره رامنځته شوی، نو په سیاسي ډګر کې پرې باور یوه تېروتنه ده؛ ځکه طبیعي ده، چې دغه هېواد د هغوی د ګټو او موخو په مسیر حرکت کوي.
اوسنی ګډ حکومت که بیا هم پر پاکستان باندې په سياسي مسايلو کې باور کوي، په حقیقت کې خپل ځان دوکه کوي چې بیه به یې بیا هم ولس پرې کوي. ځکه په دغه هیواد باور کول هغه تېروتنه ده، چې له شلمې پېړۍ راوروسته تر ننه تکرارېږي.
لیکنه : خوشحال آصفي