مریضی سنگ کرده ورمضان

جمله مریضی ساده بشمار میرود . ولی  همین مریض ساده دارایی درد شدید ، طاقت فرسا  ووحشتناک  میباشد ، به اصطلاح  بعضی ها این درد چنان وحشتناک است ، که مقدار درد اش کمتر از درد زایمان در حین ولدت مادران میباشد ، بطور خلاصه درد سنگ کرده بی نهایت زجر دهنده  است  . این درد زمانی شدت می یابد وقتیکه سنگ از محل خویش بیجا ء شود ، ولی اگر سنگ دوباره در جای اش مستقر گردد درد دوباره ارام می یابد .يکی از  علائم سنگ کرده ، تغيير رنگ ادرار به صورت خونی يا رنگ چای میباشد .
هنوز دلیل قطعی شکل گیری سنگ کرده (کلیه  ) از نظر طبی  با قطعیت اثبات نشده. در حالت طبیعی کلیه ها مواد ضد رسوب ترشح می کنند که مانع از تجمع کریستالها و پیدایش سنگ کرده در داخل بدن میشوند. اما گاه این مواد کارایی خود را از دست می دهند.
برای جلوگیری از تشکیل سنگ کرده  باید این غلظت مواد را در بدن کم کنیم به عباره دیگر  بايد ادرار را تا می توانيم، رقيق کنيم. يعنی شخصیکه مبتلا به مرض  کليه سنگ ساز دارد، بايد آب و مايعات زيادی نوش جان کند .ویگانه  توصیه  دکتوران برای این مریضان  اینست که ازخوردن نمک باید پرهیز کنند . بخاطر انکه نمک عاملی است که به ساخته شدن سنگ های کلسيمی کمک می کند. نمکی که از روده جذب می شود، از طريق کليه بايد دفع شود. اما مشکل همين جاست چرا که وقتی نمک می خواهد از کليه را وارد ادرار شود، با خودش کلسيم را وارد ادرار می کند و به اين ترتيب غلظت کلسيم ادرار افزايش می يابد.
مریضان که مبتلا به مریضی سنگ کرده است   نباید هیچ وخت احساس تشنگی کنند وکوشش اعظمی بخرج دهد ،تا  قبل از تشنگی اب ومایعات  به اندازه کافی ودر اوقات مختلف ، نوش جان کند .
مریض سنگ کرده ورمضان :
شخصیکه مبتلا به مریضی سنگ کرده باشد، وروزه گرفتن برایش سخت تمام شود ، وروزه موجب افزایش درد و مریضی اش گردد ، وبه اصطلاح سلامتی کلی آن را بخطر مواجه سازد ، وداکتر معالج مسلمان  و مورد اعتماد مرض وسختی وخطر مرض را تشخیص داده باشد ، واطبا ء توصیه نموده باشند که معایات زیاد مصرف نماید ،  در اینحالت مریض که مبتلا به سنگ کرده  است، میتواند  به رخصت الله تعالی عمل کرده وروزه خویش را افطار نماید .و در مقابل هر روز به یک مسکین خوراک بدهد و قضای روزه بر وی لازم نمی باشد . چون قضای روزه برای همچو مریضان ممکن ومیسر  نیست؛ زیرا بعلت مریضی که دارد نمیتواند روزه بگیرد. اما برفرض در صورت
بر طرف شدن مریضی  و بازگشت سلامتی  دوباره ، شخص متذکره باید در سال  آینده  روزه بگیرید و قضای سالهای گذشته  که افطار کرده است  و کفاره ی آنها را پرداخت کرده ، بالای اش لازم نمی باشد .
پروردگار با عظمت ما میفرماید : « فَمَنْ کَانَ مِنْکُمْ مَرِیضًا أَوْ عَلَی سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِنْ أَیَّامٍ أُخَرَ»
 )سوره  البقرة آیه : 184  )( پس هرکسی از شما بیمار یا در سفر باشد، تعدادی از روزهای دیگر را روزه بگیرد.
ابن کثیر در تفسیر این آیه متبرکه مینویسد :
 «یعنی مریض و مسافر می توانند در هنگام مرض یا سفر روزه نگیرند، زیرا این امر موجب مشقت بر آنها خواهد شد، بلکه افطار کنند و بعدا در روزهای آتی آنرا قضاء نمایند».« تفسیر ابن کثیر» (1 /498) .
و لازم نیست که حتما انسان در سختی زیادی بیافتد تا از این رخصت استفاده کند، و پیامبر صلی الله علیه وسلم فرمودند: « إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ أَنْ تُؤْتَی رُخَصُهُ کَمَا یَکْرَهُ أَنْ تُؤْتَی مَعْصِیَتُهُ» روایت أحمد (5832) و ألبانی در "صحیح الجامع" (1886) .
یعنی: همانا خداوند متعال دوست دارد که از رخصت استفاده کنی همانطور که ناخوش می دارد که معصیت کنی.
اما بعد از رمضان؛ اگر مرض بیمار بهبودی یافت او بایستی آنروزها را قضاء کند، اما اگر بهبود نیافت و امید بهبودی هم وجود نداشت، نیازی به قضای آنروزها نیست و کافیست تا به ازای هر روز فدیه دهد، بدین صورت که به ازای هر روز مسکینی را طعام دهد.
علامه ابن عثیمین رحمه الله می گوید: « اهل علم مرض را به نسبت بیمار به دو قسم تقسیم کرده اند: قسمی که امید بهبودی می رود که چنین بیماری در وقت مرض افطار کند و بعد از بهبودی آنرا قضا می کند، و قسم دیگر که امید بهبودی بیمار نمی رود که به ازای هر روز یک مسکین را طعام می دهد، و این اطعام (فدیه) جایگزین روزه ای است که افطار کرده است». ( فتاوی نور علی الدرب) - لابن عثیمین (216 /48)  ختم