خودکشی یا قتل؟ اسرار مرګ میوندوال

آقای نصیر مهرین بعد ازانهمه پژوهش و تحقیق کذائی، به این نتیجه میرسد که کودتایی در کار نبوده واین یک توطئه از جانب دولت داؤد خان و شرکای آن دولت برای از میان برداشتن یکعده عناصر بوده است. وی انگیزه و علت اصلی این توطئه را در خصلت ذاتی استبدادی داؤد خان- الهام گرفته از نادرخان و برادرش هاشم خان دانسته، نتیجه می گیرد که به علت ترسی که در مورد رژیم ضعیف و نوپای 26 سرطان داشته مانند نادرخان به سیاست ایجاد رعب و ترس متوسل شده است. اما آقای مهرین نمیتواند دلیل اساسی دست یازیدن به این نوشته اش را که دشمنی با پرچم است، از یاد ببرد و فوراً نام پرچم و همچنان اتحادشوروی را بران می افزاید.

در حالیکه با برداشت نویسنده از خصوصیت های ذاتی رژیم های نادرخانی، هاشم خانی و داؤد خانی، کاملاً موافقم؛ همسویی پرچم را با آن خصوصیت ها و سیاست ها از بیخ و ریشه رد میکنم.

نه تنها بخش پرچم، بلکه حزب دموکراتیک خلق افغانستان در مجموع و کافۀ روشنفکران روشن ضمیرترقی پسند، از پروگرام های ترقی خواهانۀ داؤد خان، پشتیبانی میکردند. اما این به آن معنی بوده نه میتواند که این نیرو ها با آن خصوصیت های ذاتی و اجراآت استبدادی و ضد دموکراتیک داؤدخان، نیز همراه بودند.

چنین موضعگیری ها در جهان سیاست، کاملاً عادی و مروج است. احزاب وسازمان های سیاسیی که تفاوت های نظری و عقیدتی نیز دارند، روی نقاطی که اتفاق یا نزدیکی نظر دارند، باهم می آیند، ائتلاف می کنند و در راه براورده ساختن مأمول مشترک شان، همکاری میکنند. این نوع ائتلاف ها یا همکاری هایی که بدون پروتوکول هم بوده میتوانند، به هیچ وجه به معنی قبول مسئولیت یکی ازان ها از اعمال واجراآت آن دگر، یا بر دوش گرفتن تمام محاسن و معایب طرف دگر، نه میباشد.

تائید و پشتیبانی پلان ها و اقدامات مفید و مترقی، وجیبۀ هر انسان شریف وطن دوست، ترقی خواه و تحول طلب است و به خاطر این امر به پروتوکول و قراردادی هم ضرورت نیست.  صرفاً عناصر ونیروهای عقب گرای مذهبی افراطی که متأسفانه تا مرحلۀ طا لب و القاعده نیز استحاله کردند، چپی های افراطی که پسانترحتی به مواضع بنیادگرایان افراطی غلطیدند، و سیاست بازان وابسته با منافع بیگانه؛ با آن پروگرام انکشافی اقتصادی- اجتماعی در مخالفت قرار داشتند. همان ها بودند که در ضدیت با ترقی در خدمت دشمنان کشور قرار گرفته به انواع خصومت ورزی، به شمول حملات مسلحانه، توسل جستند.

این بخش نوشتۀ آقای مهرین، مانند تمام بخش های دیگر به صورت عریان و نمایان یک بخشنامۀ تبلیغاتی – سیاسی است تا تاریخ.

مکرر میکنم که در صدد برائت و دفاع از رژیم نیستم. اما چون در لابلای این نوشته ها بصورت عمدی نام پرچم وشخص خودم در جمع کسانی که دسیسه سازیا توطئه گر قلمداد گردیده اند، پیچانیده میشود، مجبورم به بی پایه گی همه استدلال های نویسنده اشاره کنم.

وی می نویسد:

" هنگام سرکوب های دهۀ سی خورشیدی، همکاران صدراعظم، دارندۀ مراکزمستقل وشبه قدرت درکناردربارسلطنتی نبودند. میرعبدالعزیزخان والی کابل، رسول جان رئیس ضبط احوالات ودیگران نارضایتی خویش را از اراکین دولت نمی توانستند چنان سازمان بدهند که دولت ناگزیر به اطاعت از آن شود. نارضایتی آن ها، در نهایت می توانست توطئه درباری راکمک نماید. در کنار آن ، در آن هنگام نیاز به سرکوب نیاز خارج کشوری نداشت. به سخن دیگر از نیازهای رهبردی شوروی ناشی نمی شد. رئیس ضبط احوالات ووزارت داخله وبقیه مراکز امنیتی در اختیار دربار سلطنتی بود. درحالی که در دهۀ چهل خورشیدی وبه ویژه پس از کودتای 26 سرطان، شوروی ،نه تنها دارندۀ چنان توان تأثیر گزاری بود؛ بلکه وابستگان از آن عقب گاه رهبردی شوروی نیزبهره مند بودند. در نتیجۀ همان توانمندی ها بود که کودتای 26 سرطان را با همکاری ونقش محوری سردار داؤود خان به پیروزی رسانیده بودند. از جمله پرچمی ها درپهلوی چنان شبکه های تشکیلاتی وتوان وقدرت، افسون مؤثری که برسردار داشتند ،دراختیار داشتن وزارت داخله، ممــد همه تصامیم سرکوبگرانه ومورد نیازآن ها بود".

نویسنده در سرکوب های دهۀ سی، همکاران صدراعظم- منجمله میرعبدالعزیز والی کابل و رسول جان رئیس   ضبط احوالات ( توجه کنید آن نازدانۀ خودرا با محبت رسول جان می خواند) را به این دلیل که گویا دارای مراکزمستقل و شبه قدرت در کنار دربار سلطنتی نبودند و ضبط احوالات و وزارت داخله و بقیه مراکز امنیتی، در اختیار دربار سلطنتی بود، تبرئه میکند. این نوع استدلال چیزی بیش از لفاظی در جهت تبرئۀ دوستان و همطریقان نویسنده نیست. چه نویسندۀ محترم خود بهتر میداند که وزارت داخله جزئی از کابینه بوده و هیچ ساحۀ امنیتی، به شمول ضبط احوالات ( یا پسانتر مصئونیت ملی ) که ریاستی بود در چوکات صدارت عظمی، نه در زمان شاهی مطلقه میتوانستند خارج صلاحیت صدراعظمان، آنهم آن سرداران کل اختیار، باشند؛ نه در دهۀ چهل( دهۀ دموکراسی ) و نه در جمهوریت داؤدخان که برهردومقام عالی دولتی – ریاست جمهوری و صدارت عظمی – تکیه زده بود. آیا والی کابل و رئیس مصئونیت ملی- این اخلاف میرعبدالعزیز و رسول جان- در زمان جمهوریت داؤدخان دارای مراکز مستقل و شبه قدرت در کنار داؤدخان بوده اند؟ واضح است که نه ! رئیس ادارۀ امنیتی (مثلاً ضبط احوالات ) وظیفه و مسئولیت داشت که اطلاعات را بعد از ارزیابی صحت و سقم آنها به شاه یا صدراعظم ویا هردو میرسانید. اگر کسی بنا بر اطلاعات غلط یا غیر موثق متضرر شده باشد، در درجۀ اول مسئولیت متوجه همین ارگان ها میگردد. اگرحق داریم آن مقامات بالای بالا را ملامت کنیم، این را هم باید بپرسیم که این مسئولین ادارات اطلاعاتی و امنیتی چرا ااطلاعات غیر مؤثق را به آن مقامات گزارش می دادند؟ همانگونه که قبلاً مورد بحث قرار گرفت، این خودِ همین مهره ها در چوکات اهرم استبداد بودند، که همانند وسایل کار، به مثابۀ ادامۀ دست های مستبدین دربار، اجراآت میکردند. برای آنکه من نیزادعای غیر مدلل نه کرده باشم، همین قدر یادآور می شوم که کافی است در بارۀ چگونگی شهرت "رسول جان" در میان مردم تحقیق کنید.

داؤدخان، برای هیچ ارگانی استقلال و صلاحیت قایل نبود و در امور کوچک مربوط به صلاحیت قانونی ادارات، مداخله میکرد. روایتی که مهرین از عبدالحمید مبارزدر مورد مطالبۀ احضار مولوی نبی محمدی یا جنرال عبدالستار، نقل قول کرده، مؤید این حقیقت است. ببینید رئیس دولت به خود حق میداد که در خصوص احضار اشخاصی که در قضیه ای مشتبه فیه واقع میگردیدند، وبه غرض استجواب خواسته می شدند، دخالت نماید. وقتی آقای مبارز(والی لوگر) موضوع احضار مولوی نبی محمدی را با نظریۀ بی تقصیر بودن او، وسیلۀ قوماندان امنیه اش به داؤد خان میرساند، بنا به همین نقل قول " محمد داؤود درجواب اظهار تعجب می کند و می گوید قطعاً ازین که باید مولوی محمدی گرفتار شود، خبر ندارد" و امر رهایی میدهد ( منظور نویسنده از رهایی، حتماً انصراف از دستگیری است بخاطری که مولوی هنوز دستگیر نشده بود ). این حکایت ثابت می سازد که در امر گرفتاری هر شخصی حتی به منظور استجواب، شخصا ً دخیل بوده ورنه نمی گفت که " قطعاً ازین که باید مولوی محمدی گرفتار شود، خبر ندارد". باید بنا به شکایتی که برایش رسیده بود، از ادارات ذیدخل دلیل این احضار یا دستگیری را می پرسید و بعد ازان تصمیم میگرفت. رئیس دولت را نشایدکه هر احضار امنیتی را هم شخصاً تصمیم بگیرد.

کوتاه سخن اینکه تمام ادارات خاصة ً ادارات امنیتی فاقد صلاحیت  بوده اند. لذا این ادعا که درین دوره ادارات استقلال داشتند یا "مراکز شبه قدرت" بودند، از بنیاد نادرست ا ست.

در جملۀ دیگری در همین پاراگراف می نویسد:

" درآن هنگام (مقصود نویسنده دهۀ سی است) نیاز به سرکوب نیاز خارج کشوری نداشت. به سخن دیگر از " نیازهای رهبردی شوروی ناشی نمی شد."

این برداشت نویسنده عجیب و قابل مکث است. آیا این بدین معنی نیست که اگر آن سرکوب ها ناشی از نیازهای رهبردی کشورهای دیگر که مخالف جنبش های رهایی بخش بوده اند ( مثلاً انگلیس که بادار و ولی نعمت خاندان سلطنتی دانسته می شد و خاصة ً درسالهای سی هنوز ادعای داشتن منافع حیاتی در حوزۀ امپراطوری سابق آسیاییش از تازه گی نیفتاده بود، و یا قدرت های مماثل آن) ناشی شده باشد، عمل جایز شمرده میشود؟ درین جای شکی نیست که قدرت های بزرگ و همچنان دولت های همجوار، دلچسپی های زود گذر و دراز مدت میداشته باشند که نه اتحاد شوروی، نه ایالات متحدۀ امریکا، نه انگلیس، فرانسه، المان، چین، ایران، پاکستان، کشورهای عربی و ترکیه استثنا شده میتوانند. احتمالاً خوشبینی ها و بدبینی هایی هم خواهند داشت. اینهمه به جایش؛ ولی این کشورها نمیتوانند توقع داشته باشند تمام مردم کشور دیگری دوستان شان باشند و نه در پی آن خواهند بود که هرکه با ایشان نیست باید نابود شود.  در حالات خاصی شاید دولتی بنا بربه اصطلاح ایجابات خاص حیاتی یا امنیتی (؟)، یا از طریق سازمان جاسوسیش، آنطوری که اسرائیل عمل میکند، به ترور یا اختطاف اشخاصی که برای شان خطرناک تصور میشوند بپردازد؛ یا با عملیات کوماندویی ویا یورش نظامی – آنگونه که اتحادشوروی در براندازی ژانوس کاداردر مجارستان، دوپچک در چکوسلواکیه واز میان بردن حفیظ الله امین در افغانستان اقدام کرد؛ وآنچنان که امریکا علیه موریس بیشاپ صدراعظم انقلابی گرینادا وعلیه جنرال نورییگا رئیس جمهور پانامه عمل نمود، که اولی را کُشت و دومی را به ذلیل ترین شکلی محا کمه و مدت هجده سال محبوس نمود و تازه اکنون باختم دورۀ حبسش او را برای یک محا کمۀ دومی در چنگ فرانسه قرار داده است؛ و یا آنچنانکه علیه سلوادور النده در چیلی به راه اندازی کودتا وحمایت از رژیم خون آشام پنوچت پرداخت ؛ د ست به اقداماتی بزند. اما نه میوندوال ونه یارانش در چنان مقام و یا قدرتی قرار داشتند و نه گاهی چون کادار، دوپچک، امین، بیشاپ، نورییگا و النده به اصطلاح امنیت و سلامت سیستم یا" منافع حیاتی" کشوری را مورد تهدید قرار داده بودند که مستوجب از میان برداشتن شان میگردید. در صورتی که ضرورت جدی پیش می آمد، همان طوری که گفتم راه های دگری در اختیار این قدرت های بزرگ وجود دارند که میتوانند ازانها استفاده کنند. درانصورت چنان هم میکنند که امریکا برای از میان برداشتن جنرال ضیاء الحق و گروپ رهبری نظامیش – گروپی که بعد از ختم وظایف شان با سیاست بعدی امریکا سازگاری نداشت و بیشتر ازان به دردش نمی خورد- با قربان نمودن سفیرش در یک سانحۀ هوایی عمل نمود.

اگر این فرضیۀ عام درست باشد که دربار و سردار، همواره کسانی را که ازانها احتمال خطر متصور بود از میان بر میداشتند، پس این حکم همانگونه که در حوادث دهه های سابق صدق میکرد در دهۀ چهل نیز صدق داشته و ارتباطی با روس، انگلیس و امریکا نداشت.

در ارتباط به این اظهارعقیدۀ آقای مهرین که گویا از میان بردن مخالفین ا تحاد شوروی مطرح بود، باید تذکر داد که اولاً میوندوال بمثابۀ یک دپلومات و شخصیت سیاسی، با درک واقعیت های جغرافیایی کشور در مخالفت با آن قرار نداشت و چنانچه دیده شد آقای مهرین نیز به همین نظر است. ثانیاً افسران بلند پایه ای که با میوندوال دستگیر شدند، نه تنها مخالفین شوروی نبودند، بلکه در جریان همکاری های نظامی شوروی و تماس های دایمی به شمول مسافرت ها، تداوی و استراحت ها در استراحتگاه های آن کشور، روابط بسیار نزدیک میان آنها ایجاد و دوستان بالقوه و حتی بالفعل شوروی بودند. یک عده از زمرۀ دستگیر شده گان کسانی بودند که در دورۀ صدارت داؤد خان در قضیۀ پشتونستان بسیار فعال بودند که ماما زرغون شاه و کوهات خان نمونه های بارز آن میباشند. با در نظرداشت موضع تائیدی دولت اتحاد شوروی درمورد پشتونستان، این اشخاص در راستای سیاست شوروی قرار داشته اند. پس برای شوروی دوستان شمرده می شدند نه دشمنان.

تمام صدر اعظم های سابق کشور، با ادراک حساسیت موقعیت جیوپولتیک افغانستان، در مخالفت با اتحادشوروی قرار نداشتند. این هم واضح است که هیچکدام شان وابسته گیی نیز با آن کشور نداشتند. اگر قرار می بود هر صدراعظم غیر وابسته به شوروی از بین برده شود، باید چنان می شد که نشد.

هرگاه، آن جوری که مهرین ابراز نظر نموده، قرار می بود غیر از اعضای ح . د . خ . ا . ویا نا موافقین آن دستگیر شوند، دران صورت می بایست% 99.99 مردم به زندان می رفتند.

بازهم تاکید میکنم که ح د خ ا، و بالأخص شاخۀ پرچم آن، با آنکه در کودتا سهم نداشت، بنا بر پیش کشیدن برنامۀ مترقی کاری از طرف داؤدخان، اورا تائید نمود و به خاطر توفیق آن برنامه با وی در همکاری قرار گرفت. اما پرچم توطئه گر و دسیسه کار نبود و به همین دلیل نه در کودتای داؤد و نه پسانتر در کودتای ضد داؤد سهمی داشته است.

پاراگراف دیگری از نوشتۀ مهرین را از نظر می‌گذرانیم :

" تجمع عقده وکدورت محمد داؤود خان ونیاز پرچم را درنمونۀ پایان نیز می بینیم

دوتن ازقربانیان به نام های ماما زرغون شاه وکوهات خان، که مانند " مرستیال " ازعلاقمندان پیشین سردار داؤود خان بودند، همزمان با آن با افکار سیاسی و افراد حزبی خلقی – پرچمی مخالفت می نمودند . ماما زرغون شاه هنگام کودتای 26 سرطان مدیر تدریسی اکادمی تخنیک بود. از همکاری هایی که با سیاست محمد داؤود زمان صدارت او در سرحدات شرق کشور نموده بود، همواره با مباهات یاد می نمود. از جمله وی همراه با کوهات خان، در توزیع رادیو ها در بین مردم قبایل سرحدی داخل قلمرو پاکستان ، به منظور شنیدن برنامه های پشتو زحمات زیادی را متقبل شده بود. پس از استعفای داؤود خان، میانۀ خوبی با سردارعبدالولی داشت .چندی که از کودتای 26سرطان گذشت، او را به حیث قوماندان مکتب تخنیک که در واقع مکتب خورد ضابطان تخنیکی بود، گماردند. دلیل توقیف، شکنجه واعدام آن ها مخالفت حزبی ها،وعقده هایی می تواند باشد که برای(داؤد) " ازناحیه دوستی ماما زرغون شاه با سردار ولی دست داده بود."

از امکان بعید نیست که آن دو نفر با خلقی ها و پرچمی ها موافق نبوده باشند، اما هیچ موردی از تبارز این مخالفت و هیچ مدرکی درین بابت ارائه نشده است.

در ارتباط مورد غضب قرار گرفتن ماما زرغون شاه و کوهات خان که براستی هم سابقۀ نزدیکی با داؤد خان داشتند، نویسنده خودش در اخیر پاراگراف مربوط به آنها، عقده هایی را میداند که برای سردار از ناحیۀ دوستی ماما زرغون شاه با سردار ولی دست داده بود. وی با تمام حواسش بر همین امر معتقد است. ولی نمیتواند پای حزبی ها (برای اولین بار ازخلقی ها نیز نام میبرد) را دران شامل نسازد. اما چرا این بارخلقی ها را بران افزوده است؟ به خاطری که نه دران زمان بلکه پسانترو عمدتاً بعد از7 ثور عده ای از افسران اکادمی تخنیک به جناح خلق پیوسته بودند و به مدارجی رسیدند و شناخته شدند. نویسنده تصور میکند که در آوان کودتای میوندوال نیز آنها خلقی بوده خواهند بود.

با در نظرداشت توضیحاتی که در مورد روابط افسران دستگیر شده، منجمله ماما زرغون شاه و کوهات خان   با اتحاد شوروی، در بالا نوشتم؛ خصومت آنها با شوروی و بالعکس بدبینی شوروی نسبت به آنها نیز منتفی   میگردد. ح د خ ا و داؤد نیز که مطابق تشخیص مهرین در خط سیاست شوروی حرکت میکردند، منطقا ً باید مخالفتی با این افسران نداشته بوده باشند.اما مهرین که پی در پی به بدبینی هاو خصومت های خودساخته نسبت به اشخاص اشاره میکند، درهیچ جا نمیگوید علایم غضب یا بد رفتاری با این اشخاص کدام ها بوده اند. اگر دستگیری به اتهام توطئۀ کودتا را علامت بد بینی و غضب می شمرد، این کاری است که هر دولتی با کشف  چنان جرمی انجام می دهد. اگر مرستیال را اجازه نداد که خودش خودرا وزیر دفاع تعیین کند، کاری است که اگر مهرین هم رئیس دولت می بود باید همین طور میکرد. ماما زرغون شاه را بر اساس نوشتۀ خود مهرین به مقام بالاتر قوماندانی مکتب تخنیک مقرر نموده بود، که دلالت بر خوشبینی میکند نه بدبینی.

آ قای مهرین خان محمد خان مرستیال را درینجا باز مطزح می‌سازد :

" " مرستیال "، درحالی که هیچ گامی به سوی کودتا نبرداشته بود، یک روز پیش از توقیف خویش همراه با دگروال مهرعلی خان زلال، به سوی ارگ رفته بود. آن ها هر یک به یکی از دو دروازۀ ارگ "جمهوری"یستاده شده بودند، تا در صورت عبور رئیس دولت،از یکی از آن دروازه ها، او را ببینند ومکنونات خویش را برایش بگویند.

همزمان با این تلاش برای دیدار با رئیس دولت، گزارش های متعددی حاکی از آن است که "مرستیال"از ابراز مخالفت با پرچمی ها،هیچ نوع امتناعی نکرده بود. افزون بر آن، میانۀ حیدر رسولی با خان محمد خان از هنگامی خوب نبود که خان محمد خان سمت نایب الحکومه وقوماندان قوای نظامی مشرقی را داشت . محمد حسن شرق نیزوقتی از اخراج خان محمد خان از کفالت وزارت دفاع ( 26 سرطان) طی مصاحبه یی یاد می کند، نشان دهندۀ آن است که دست یافتن چنان شخصیت ها برای ترکیب دولت نگرانی آفرین بوده است. مخالفت عاجل با گماردن خان محمد خان. مرستیال درسمت وزارت دفاع،ازآن نیازی برخاسته بود که نیروهای نا مطمین نباید تکیه گاه سردار شوند."

آقای مهرین قصدا ً آنقدر با کلمات بازی میکند که خواننده را سر در گم می نماید. مخالفت مرستیال با پرچمی ها زائیدۀ فکر و قلم مهرین است . همانطوریکه مکرر گفته ام آنها یی را که شما پسانها پرچمی دیدید، در زمانیکه با داؤد کودتا کرده بودند، پرچمی نبودند. صرف یک نفر در کودتا پرچمی بود (شهید فیض محمد) . هم فیض محمد وهم آن افسران دیگری که درارتش و پولیس در ارتباط به پرچم سازماندهی شده بودند، هویت سازمانی همۀ شان مخفی بود و جز شخص مسئول کسی نمیدانست آنها در سازمان سیاسیی تنظیم شده میباشند. در مورد شخص خودم احتمالاٌ با اطلاع ازین که دو برادرم کادرهای علنی حزب بودند، ویا با تصوراتی از محتوای تدریس و لکچرهای سابقم در اکادمی پولیس، که قدیر خان نیز یکی از شاگردانم بود ، حدس و گمانی نزد مقامات وجود داشته خواهد بود. اما هیچگاهی احساس نکرده بودم کسی چنین شبهه ای داشته بوده است.

وقتی با تغییر سیاست داؤد خان تصفیۀ چپ آغاز گردید، تمام افسرانی را که از پُست های با اهمیت دور   کردند همانهایی بودند که امتحان فهم، پاکی و وطن دوستی داده بودند ( معیارهایی که چپ عدالت خواه را   شناسایی می بخشید) ، نه بر اساس شناسایی شان بحیث پرچمی. این پسانها و بعد از 7 ثور بود که این هویت ها   خوش باورانه افشا گردیدند و این بار بعد از داؤد، نوبت حفیظ الله امین بود که آنهارا با شمارزیاد دیگر،   به شکنجه گاه، زندان یا اعدام سوق دهد. خلاصه اینکه کسانی را که شما امروز به نام پرچمی می شناسید،    دران روزها ناشناخته بودند و لذا این حرف ها که مرستیال یا کسی دیگر ازموجودیت پرچمی ها در دستگاه ناراضی بوده یا بر ضد آنها سخنانی گفته، ساخته و بافتۀ راویانی است که پسان چنین داستان هایی ساختند. اما این سخن درست است ومن خودم از مرستیال شنیده ام که مخالفتش را با "همین بچه گک ها و خورد ضابط های دورادور داؤد خان"، به دلیل بی تجربه گی و احساساتی بودن شان، اظهار میکرد.

مهرین از مخالفت حیدر رسولی با خان محمد خان یاد میکند و یا به جملاتی از دکتور شرق اشاره میکند، که هیچکدام شان با پرچم ارتباطی نداشته اند. اما در بارۀ چگونگی رفتن خان محمدخان به وزارت دفاع در روز اول کودتا و انکشافات بعدی بیایید از دکتور عصمت الله امینی برادر زاده و داماد مرستیال بخوانیم :

“ وقتی از طریق رادیوی کابل اعلان کودتای محمد داود را شنیدیم ، همراه با مرستیال صاحب شهید به سرعت طرف خانۀ محمد داود خان رفتیم . مرستیال صاحب شهید داخل خانۀ داود خان شد. من بیرون دروازۀ خانۀ منتظر ماندم . بعداً مرستیال صاحب همراه باسه نفر از از افراد استخباراتی محمد داود از خانه اش بیرون آمدند. عم شهیدم گفت ، بچیم برویم به وزارت دفاع. امور وزارت دفاع را باید پیش ببرم . سردار صاحب امر کرد که وزارت دفاع بروم تا صاحب منصبان به شعبات خویش شروع به کار نمایند ما به وزرات دفاع رفتیم. مرستیال صاحب به دفتر وزرات رفت ومن خارج آن دفتر ماندم. تقریبا ًنیم ساعت گذشته بودکه جنرال عبدالکریم مستغنی که اطمینانی درجه یک داود بود رسید. قبل ازینکه بدفتربا مرستیال صاحب روبرو شود، یک صاحب منصب برایش گفت: جنرال صاحب وزیر دفاع جدید تقررحاصل کرده است .

فراموش نمی کنم که جنرال مستغنی برای آن صاحب منصب گفت : که او(مرستیال صاحب) خود را خودش وزیر ساخته است . پس از گفت وشنید هایی که آنجا شد، من بازهم طرف خانۀ داود خان رفتم تا موضوع را به اطلاع برسانم . درین وقت ، سید حسن خان مرحوم که رئیس ارکان حرب وزارت دفاع بود، بحیث سکرتر درپیره دارخانۀ محمد داود وظیفه دار شده بود. اشخاصی که میخواستند داود خان را ببینند از سید حسن خان اجازۀ ملاقات میگرفتند. برای او موضوع وگپهای جنرال مستغنی را گفتم. سیدحسن خان گفت که زود برو وبه مرستیال صاحب بگو که سردار صاحب شما را به خانۀ خود خواسته است. من دوباره به وزرات دفاع رفتم. عم شهیدم تائید کردند که جنرال مستغنی برای معلومات استخباراتی ومانع شدن او در امور وزارت دفاع، آن جا آمده است. من گپ سید حسن خان را به ایشان گفتم. ما دفعۀ دیگر به سوی خانۀ داود خان رفتیم . مرستیال صاحب داخل خانۀ داود خان شد. اما پس از خارج شدن از خانۀ او برایم گفت که بخانۀ خویش برویم . زیرا داود خان برای مرستیال صاحب گفته بود که شما به خانۀ تان بروید هروقت که شما را خواستم نزدم بیایید.”(1)

این حکایت آقای امینی، گویای این مطلب است که مرستیال از طرف داؤدخان به وزارت دفاع تعیین چه، که موقتاً هم گمارده نه شده بود. این امر که صرفاً نیم ساعت بعد ازاشغال کرسی وزارت دفاع ، مستغنی به آنجا میرسد و این اظهار مستغنی که مرستیال خودش خودرا وزیر ساخته است، مؤید این امر است. کسانی که مرستیال را از نزدیک می شناسند، می دانند که چنین کاری ( اشغال خودسرانۀ کرسی) از کرکتر او بعید نبوده است.

غوث الدین فایق آنقدر دروغ بافی ها کرده است که حرف راست اورا هم باید شک کرد، اما درین رابطه نوشته اش با نوشتۀ امینی شباهت هایی بهم میرساند. وی می نویسد :

" بروز دوم انقلاب بخانۀ سردار محمد داؤد به هدایت کاری رفتم. مرحومی در صحن چمن منزلش با سیدحسن خان و خان محمد خان مرستیال و جنرال مستغنی در خلال صحبت بودند، من با دیدن اوشان مقرری یک سرپرست بوزارت دفاع بخاطرم رسید فکر کردم که جنرالان مذکور را ممکن به همین مناسبت خواسته باشد، من بحضور شان یاد آور شدم که برای سرپرستی وزارت دفاع کسی تعیین شده یا نه؟رئیس جمهور گفتند یکی از شما برای باز کردن دروازه وزارت دفاع و رسیده گی به کارها بروید ا ز کسی ذکر نام نکرد جنرال سید حسن گفت من میروم و مستغنی میخواست که برود. خان محمد خان مرستیال بصوب وزارت دفاع روان شد و مر ا گفت بیا برویم. نزدیک دروازۀ خروجی منزل رئیس جمهور مرا خواست و گفت چند نفر رفقای خود را همرایت گرفته بروفکر خود را بگیر که خان محمد خان یک جنرال دست ماشور و ایدیالیست است ، به کدام عمل دست نزند. مرستیال مرا گفت که سردار صاحب به شما چه گفت، من گفتم به من هدایت داد که شرایط انقلاب است، مرستیال یک جنرال قیمت دار اردو است در حصه سکوریتی و امنیت اش محتاط باشید "

کمی پسانترمی نویسد : " دو ساعت بعد کسی برایم گفت که مستغنی صاحب بحیث لوی درستیز آمده چوکی خود را اشغال کرده چند لحظه بعد مرستیال مرا خواست که رئیس صاحب دولت به شما گپ میزند گوشی را بالا کردم گفت همراه مرستیال نزد من آئید، بعد با مرستیال نزد رئیس دولت رفتیم رئیس دولت خان محمد خان را گفت: فعلا ً شما بخانه خود بروید، من شما را میخواهم." (2)ا

با در نظرداشت اینکه فایق ، درهر اقدام و مفکوره نقش برجسته ای برای خود می تراشد، با حفظ شک و تردید نسبت به حکایت او، مشابهت ها و نزدیکی هایی میان روایت او وروایت عصمت الله امینی به مشاهده میرسد. استنتاجی که از هردو روایت شده میتواند همین است که مرستیال به کرسی وزارت دفاع تعیین نگردیده بود .

در نوشتۀ کاملا ً تازه ای که از محترم ضیاء مجید عضو کمیته مرکزی و قوماندان گارد ریاست جمهوری داؤد خان در سایت افغان آسمایی منتشر شده است، و پسانتر هم به آن خواهم پرداخت، درین ارتباط چنین آمده است :

" در این جا میخواهم به دو موضوع دیگر اشاره کنم که از جانب آقای نصیرمهرین متکی بر روایت های نادرست دست دوم و سوم نقل شده و به تحلیل گرفته شده اند. آقای نصیر مهرین می نویسد : " خان محمد خان مشهور به مرستیال ، وزارت دفاع را با زور اشغال نه نموده بود. شاهدان گواهی داده اند که مرستیال پس از شنیدن خبر کودتای 26 سرطان ، خود را به منزل سردار رسانید پس از کسب موافقت ضمنی او روانه ی وزارت دفاع شد ". ( بخش دوم )

برای من فهم این موضوع خیلی دشوار است که آقای نصیر مهرین که دریافت حقیقیت رویدادها را بدون سند و مدارک مشکل می داند ، این ادعا را که خان محمد خان مرستیال وزارت دفاع را اشغال نه نموده و با موافقت قبلی داوود خان ، روانه ی وزارت دفاع شده ، بر اساس کدام "مدرک " و "سند" قابل باور و "گواهی" کدام "شاهدان "عینی ثبت تاریخ می نماید؟

شب 26 سرطان 1352 من و گروه همکارم در قطعه ی انضباط مؤظف به گرفتاری سران مهم نظام سلطنتی بودیم. حوالی ساعت شش صبح، کار دستگیری و گرفتاری به انجام رسیده بود. من در طول شب از طریق دستگاه مخابره ی بی سیم ، با داوودخان در تماس بودم و جریان گرفتاری ها را گزارش میدادم. اندکی پیش ازساعت شش صبح دستور رسید که نزد داوود خان بروم. با دریافت این خبر به خانه ی داوود خان یا مقر فرماندهی شتافتم. چند دقیقه از ساعت هفت صبح گذشته بود که هر دو با عده یی از سرگروپ ها راهی رادیو افغانستان شدیم.

بعد از ایراد بیانیه ی کوتاه داوود خان ، از طریق رادیو ، که در آن رژیم سلطنتی " منسوخ" و استقرار نظام جمهوری اعلام گردید، دوباره به خانه برگشتیم. حدود یک ساعت و نیم ، داوودخان با سرگروپ های عملیاتی کودتا که برای تبریکی می آمدند و یا با بیسیم اوضاع را گزارش می دادند ، مصروف بود. کمی پس از ساعت ده صبح در حالی که حیدر رسولی نیز حاضر بود، داوود خان برایم گفت که اطلاع رسیده است که خان محمد خان مرستیال خود سرانه به وزارت دفاع رفته و چوکی وزارت را اشغال نموده است؛ بنابر آن فوری به وزارت دفاع رفته و خان محمد خان را با خود به این جا بیاورید. هنگام حرکت رسولی نیز با من همراه شد. در وزارت دفاع ، رسولی چون لباس ملکی به تن داشت از من خواهش کرد تا امر " رهبر" را من به خان محمد خان ابلاغ نمایم. دفتر وزیر دفاع پر از جنرالان و کسانی بود که یا برای تبریکی نظام جدید آمده بودند و یا هم به بهانه ی گرفتن هدایت های کاری. من به میز "وزیر دفاع " نزدیک شدم و پس از ادای تعظیم عسکری ، به خان محمد خان چنین تذکر دادم :"رهبر صاحب شما را احضار کرده است." خان محمد خان نگاهی به من انداخت و دستور داد که منتظر بمانم تا او به کارهایش برسد چند دقیقه دیگر انتظار کشیدم ، باز هم پیش رفتم و ادای احترام کردم و گفتم :"شاید فراموش تان شده است ، شما را رهبر صاحب احضار کرده است." این بار خان محمد خان به نرمی خواهش کرد که چند دقیقه ی دیگر هم منتظر بمانم تا او از کار هایش فارغ شود. هیچ یک از جنرالان و دیگران که در آنجا حضور داشتند ، مرا جدی نه گرفتند؛ زیراهمه براین تصور بودند که خان محمد خان ، به امر شخص داوود خان به حیث وزیر دفاع منصوب گردیده است. بعد از سپری شدن چند دقیقه ی دیگر ، برای بار سوم به میزکارش نزدیک شدم و با لحن جدی گفتم :" رهبر صاحب امر عاجل داده است که شما را با خود ببرم. لذا تمام کارهای خود را متوقف کنید و با من بروید. زیرا تعمیل امر رهبر                      از انجام کارهای شما مهم تر است." چنان به نظر میرسید که خان محمد خان دیگر متوجه پررویی حقیرانه و خطای خود شده بود. فوری از جایش برخاست و به دیگران گفت :" شما منتظر بمانید، من به زودی از حضور رهبر برمیگردم". داوود خان از خان محمد خان پرسید :" کی به شما گفته بود که به وزارت دفاع بروید؟ " خان محمد خان جواب داد : "رهبر صاحب ، همین که اعلان نظام جمهوری را شنیدم ، وظیفه ی خود دانستم که به وزرات دفاع رفته و وظیفه خود را اشغال نمایم. " داوود خان گفت : " خان محمد خان ! آیا شما پیش از امروز از وقوع انقلاب خبر داشتید ؟ آیا ما با شما کدام تماس قبلی داشتیم ؟ شما باید بفهمید که در انقلاب بسیاری از جوانان زنده گی شان را کف دست شان گذاشتند و برای پیروزی انقلاب فداکاری کردند. لطفاً به خانه ی خود تشریف ببرید. هرگاه نظام جمهوری به همکاری شما نیاز داشته باشد ، شما را در جریان قرارخواهیم داد ". این بود شرح قصه ی واقعی وزارت چند ساعته ی خان محمد خان مرستیال که به اندازه ی یک سر مو هم نه کم و نه زیاد ارایه گردید. " (3) به تصورمن با تو ضیحات بالا از جانب شخصی که در تمام حوادث و جریانات آن وقت مستقیما دخیل بود، در بارۀ اشغال خودسرانۀ کرسی وزارت دفاع از جانب مرستیال شک و تردیدی باقی نمی ماند.

مخالفت با او به خاطر باز نگه داشتن راه ارتقا به مقام وزارت دفاع ، اگر احیاناً مطرح بوده باشد، برای حیدر رسولی بوده خواهد بود نه برای پرچمی ها. احتمالاً برای عده ای این ترس وجود داشته خواهد بود که مبادا روزی دوستان سابق سردار جای شان را بگیرند. عصمت الله امینی، همان طوری که در بالا خواندیم، مستغنی را شخص اطمینانی درجه یک داؤد می شناساند نه از پرچمی ها ، که این ادعا را که گویا پرچمی ها به خاطر باز گذاشتن آن کرسی برای خود ، با وزارت مرستیال در مخالفت قرار گرفته بودند، رد میکند. رفتن حیدر رسولی با قوماندان گارد جمهوری برای آوردن مرستیال از وزارت دفاع، نیز دلیل آن شده میتواند که حیدر رسولی به آن کرسی چشم دوخته بوده خواهد بود. چنانچه پسانتر به آن کرسی منسوب نیز گردید.

مرستیال بعداً هم مخالفتش را با " همین بچه گک ها و خورد ضابط های دورادور داؤدخان" پنهان نه میکرد. این حقیقت را هم نباید فراموش کرد که داؤدخان از یاران سابقۀ بی وفایش، آزرده خاطر بود و این احساسش را در یکی از بیاناتش به صراحت اظهار نمود. این امر میتواند باعث تعیین نکردن مرستیال در پُست وزارت دفاع شده باشد.

میرعنایت الله سادات دراثر خود بنام " افغانستان سرزمین حماسه و فاجعه " در ارتباط با دستگیر شده گان قضیۀ کودتا می نویسد :

" اکثریت متهمان در گذشته ازنزدیکان محمد داؤد خان محسوب می شدند. محمد داؤد خان نسبت به آن دوستان خود که طی ده سال سبکدوشی او، ارتباط خود را با موصوف قطع کرده و در صدد مدافعه از او نبرامده بودند، خشمگین بود. او حتی خشم خود را در بیانیۀ اعلام جمهوریت کنترول نتوانسته و ازانها تلویحا ًبنام رفقای ضعیف النفس یاد کرد." (4)

آقای مهرین در ادامه به نقل قول از مصطفی رسولی می نویسد:

" میوندوال که هنگام شنیدن خبرکودتای سردار داؤودخان درعراق بود، از همان جا پیام تبریکیه نیز فرستاده بود. که اززبان شخص میوندوال گفته شده است که انتظار می کشید تا وظیفه یی درراستای همکاری با دولت به اوسپرده شود. او به منظور ابرازحسن نیت، حتا در" خلال جلسۀ کمیته مرکزی دیموکرات مترقی، اصل سلطنت ومشروطیت راازمرامنامۀ حزب بیرون کشید تا راه برگشت نظام پادشاهی را .بالوسیلۀ تائید اصل جمهوریت ازطرف یک حزب سیاسی مسدود سازد "

نشان دادن حسن نیت از جانب میوندوال و مرستیال نسبت به داؤد، فرستادن پیام تبریکیه، ابراز آماده گی برای همکاری، تلاش برای ملاقات یا تماس؛ هیچکدام نه دلیل در تائید و نه در نفی پلان یا مفکورۀ کودتا شده  میتواند. این تلاش ها می توانستند واقعاً بخاطر همکاری بوده باشندو هم میتوانستند به منظور اغفال به عمل آمده باشند. اما برداشتن اصل سلطنت و مشروطیت از مرامنامۀ حزب، در شرایطی که دیگر سلطنتی وجود نداشت، نه صرفاً عادی بود بلکه لازمی هم بود. انجام این کار نه به خاطر گل روی داؤد خان، بلکه در راستای اقتضای وضع نو بود.

مهرین در ادامه چنین می‌نویسد:

" با آنهمه، تصور می شود که سرداربنابرهمان برداشت وارزیابی یادشده از فعالین سیاسی "دهۀ دموکراسی"، درنخستین روزها پس ازبازگشت میوندوال ازمسافرت، دارندۀ چنین تصمیمی نبوده وبه او روی خوشی نشان نداده است. درین زمینه نباید فراموش نمود که میوندوال از دهۀ بیست وسی خورشیدی تا دهۀ پنجاه وزمان کودتای سرطان فعل وانفعالات سیاسی ودگراندیشی دیده ونسبت به دربار سلطنتی نیزبه مواضع دیگری رسیده بود. میوندوال درهنگامی که سمت ریاست مطبوعات ومشاوریت شاه را داشت وهم در زمانی که ماموریت هایی چون سفارت افغانستان در امریکا وپاکستان راعهده داربود؛ گنجینه یی از اطلاعات را با خود داشت. ممکن است آن اطلاعات اسباب نگرانی ودل ناآرامی داؤود وبرادرش سردارمحمد نعیم خان را فراهم نموده باشد. چنانکه بعدتر می بینیم ،چند ساعت پس از دستگیری میوندوال، نیروهای امنیتی فقط در پی بدست آوردن نوشته                 های قلمی او بوده اند"

خوانندۀ محترم تصور نکند که من در پی دفاع از داؤد خان استم. نه، چنین نیست. آنچه در پی آنم بیرون کشیدن چلوصاف بازی با کلمات و استدلال های بی پایه است. به پاراگراف بالا توجه کنید. آیا میوندوال دران پُست ها چه نوع " گنجینه یی از اطلاعات" داشته بوده می توانست که سرداران برادر را نارام و نگران ساخته می توانست؟ آنهم تا حدی که باید اورا به خاطر آن " گنجینه " می کُشتند. اگر این "گنجینه" عبارت از اطلاعات ساحۀ کار سیاسی و دپلوماتیک بوده باشد، دران صورت تمام صدر اعظمان وسفرای سابق و شاید شماری از وزرا نیز، باید سربریده می شدند.

نیروهای امنیتی یقیناً طبق معمول در ارتباط به انجام وظایف شان درپی بدست آوردن اسناد به شمول اسناد نوشتاری یا قلمی در ارتباط با کودتا بوده اند. کجای این کار شک برانگیز است؟ کجای کار دلالت بر پالیدن "گنجینه های بهادار" دارد؟

اگر تصور آقای مهرین درست میبود، دران صورت داؤد خان و نعیم خان نه میتوانستند چنان" گنجینۀ بهادار"را بر نیروهای امنیتی اعتماد کنند و شخصاً باید به تلاشی خانه و تجسس برای یافتن اسناد، اقدام میکردند

در ادامه، در رابطه به اینکه گویا داؤد خان نسبت به میوندوال نظر خوب نداشت، بازهم از رسولی نقل قول میکند

" میوندوال دردیداری که با داؤود خان داشت، جملاتی را می شنود، که نشان دهندۀ حتا ناخشنودی سردار ازهمان دیدار با او است. به روایتی، میوندوال گفته است :" من وقتی به کابل آمدم از رئیس دولت سردار داؤودخان وقت ملاقات گرفتم، زمانی به نزدش رفتم، داؤود خان بدون ارتباط موضوع به من گفت که بعضا ً انسان هایی نزد من می آیند که می خواهم رویشان را بخورم . "

این نوشته از یک طرف آن ادعاها را، به شمول ادعای خود میوندوال در ورق شماره 13 در پاسخ به سؤال مورخ 5 میزان هیأت تحقیق، که گویا داؤدخان برای میوندوال وعدۀ دادن کار مناسب را داده بود، رد میکند و از جانب دیگر باز هم خواننده را در قبول متن اظهارات داؤد خان در شک می اندازد. گرچه به استثنای یک بار، که قدیر خان مرا جهت تقدیم بعضی اوراقی (که به موضوع این نوشته ارتباطی نداشت) نزد داؤدخان فرستاده و از برخورد بسیار خشک و سکوت سردارانه اش انتباه خیلی منفی داشته ام، دیگربا او از نزدیک دیدار یا مصاحبت نداشته ام و بناءً در مورد کرکترش حکمی صادر کرده نمیتوانم؛ اما دربارۀ او آنقدرزیاد گفته اند، که نادیده همه با کرکتر او آشنا اند. از تصور بعید است او انسان غیر مهذب بوده باشد و چنین الفاظی را روبروی کسی که در برابرش نشسته است به کار برده باشد. غرور و بلند پروازی سرداریش نیز ایجاب نمی کرد به چنین سطح به اصطلاح بازاری و کوچه ای نزول کند.

باز هم به شیوۀ استدلال آقای مهرین توجه نمائید :

" پیش از آن، هنگام تدارک کودتایی که در26 سرطان به پیروزی رسید، میوندوال برای داؤود خان،به عنوان یک قربانی وابزار اغفال دولت مطرح بوده است. پاچا سرباز گفته است که 9 ماه پیش از کودتا،  داؤود خان به ما د ستور داد که شایعۀ کودتایی را ازطرف محمد هاشم میوندوال پخش نمایید، تا افکار دولت متوجه او شود. سه ماه پیش بازهم سردار گفت که این بارشایعه پخش نمایید که موسی شفیق کودتا می کند. این موارد نیز نشان می دهند که میوندوال در ذهن داؤود خان، به عنوان شخصی جای یافته بود که وجودش مضر است"

تناقض در استدلال مهرین نمایان است : خودش از قول پاچا سرباز می نویسد که آن شایعات راغرض اغفال دولت پخش کردند، بعد نتیجه میگیرد که این موارد نشان میدهند که میوندوال در ذهن داؤود خان، به عنوان شخصی جای یافته بود که وجودش مضر است. ده در کجا و درخت ها در کجا ؟! اگراین استنتاج مهرین از هدایت پخش آن شایعات، درست میبود، درانصورت باید موسی شفیق در درجۀ اول به اعدام سوق میگردید، بخاطری که به علت قرارداد آب هلمند با ایران، بر او خیلی قهر بود.

نوشتۀ آقای مهرین را دنبال میکنیم :

" دگرجنرال غلام فاروق خان، که سالیان متمادی درزمان پادشاهی ظاهرخان، سمت "لوی درستیز" (رئیس ستاد ارتش) در وزارت دفاع را داشت و پس از کودتای 26 سرطان، از طرف سرداربه حیث رئیس دیوان حرب تعیین شد، گفته است که " متهمین هژده نفر بودند، رفقای انقلابی داؤود خان که درین دیوان عضو بودند، اصرار داشتند که همۀ اینها اعدام شوند. اما رهبر چندین بار امر غور وتجدید نظرداده وهدایت می داد که تا حد ممکن جزای اعدام تخفیف شود.در نتیجه برای باردوم دوازده نفر وبا تصمیم آخرین شش نفر به اعدام محکوم شدند ورهبر حکم اعدام را امضأ کرد"

نویسنده نه مینویسد که این انقلابیون کی ها بودند و آیا آنها دران وقت اعضای ح د خ ا بوده اند؟؟

در پاراگراف بعدی، انشا پردازی بدون استدلال در جهت اینکه گویا داؤدخان و پرچم باهم سرکوبگری ها را پیش برده اند و آن یاران با وفا که بعد از تصفیۀ پرچمی ها با او مانده بودند نیز در سرکوب و شکنجه سهم داشتند، به عمل آمده است. درین ارتباط اضافه میکند:

"پس این درست نیست که شکنجه ها وتوطئه ها بدون اطلاع ولزوم دید " رهبر " عملی شده است . پاره یی از تناقض گویی ها که با نیت برائت دهی داؤود خان سرهم بندی شده اند، حامل چنین نیت اند. آنها با تایید اقدام کودتای میوندوال؟! می کوشند، فقط پرچمی ها را به عنوان مقصرین نشان داده وسردار داؤود خان را به حیث شخص بی اطلاع از انگیزه ها ،جلوه دهند. چنین نیت ونگرشی درارزیابی های سطحی واشتباه آمیز ومتناقض موضوع میوندوال درکتاب "سقوط افغانستان . . ." نوشتۀعبدالصمدغوث، معین وزارت خارجۀ اواخرزمامداری داؤود خان بیشتروضاحت دارد."

قبول دارم که صمد غوث خیلی زیاد متناقض سخن گفته است که در جایش به آن خواهم پرداخت. اما بهتر بود چنین قضاوتی را شخصی میکرد که خودش سرتا پا در تناقضات غرق نمی بود. درین شکی نیست که داؤد خان از همه چیز آگاه بود و اگر عمل خلافی سر میزد مورد بازخواست او قرار میگرفت . اگرخلاف رفتاری عمده به عمل آمده و طرف بازخواست قرار نه گرفته باشد دران صورت یقیناً ً باید انگشت اتهام را به سوی او بمثابۀ زمامدارو مسئول حمایت از حقوق هموطنان متوجه ساخت.

در ادامه باز هم تکرار مکررات نویسنده را می خوانیم، تا آنکه به این پاراگراف میرسیم:

"برخی از نیروهای مخالف مشهور به " اخوانی ها " زودتر درمعرض سرکوب قرارگرفتند. ازآن جاییکه دارندۀ امکانات سازمانی بودند وسیاست غلط سردار داؤود زمینه های پشتیبانی پاکستان را نیز دراختیار آن ها گذاشت، چندی بعد توانستند، عملیات خویش را آغاز نمایند. نتیجه کنش ها و واکنش ها نیزآشکارا بود. سرداربیشتر درمعرض حملاتی قرارگرفت که در جبین او  وابستگی به شوروی را می دیدند"

درینجا به دو موضوع بر میخوریم :

- سرکوب اخوانی ها

- دوستی و همکاری ، یا وابسته گی به شوروی

در مورد اخوانی ها قابل تذکر میدانم که هم ظاهرشاه وعموهایش وهم داؤد خان، ازقدیم نسبت به خطری که از جانب بنیادگرایی مذهبی متصور بود به خوبی آگاهی داشتند و به ذرایع مختلف کنترول خود را بر مراکز بنیا د گرایی حفظ میکردند. سید سعدی افندی (نقیب گیلانی) و پسرانش را به دربار نزدیک ساخته بودند و حضرات مجددی و میاگل تگاب را درعین دلجویی سخت زیر نظر هم  داشتند. قلعۀ جواد و مدرسۀ مستوفی ( مستوفی نام قریه ایست در مقر غزنی که دران مدرسه ای از طرف مجددی های قلعۀ جواد تأسیس گردیده بود ) مراکزی بودند که همواره تشویش دربار را بر می انگیخت. دولت همیشه در تلاش بود در مقابل ملاهای وفادار به این مراکز بنیادگرایی، ملاهایی را به جانب خود جذب و نگه دارد. این تلاش های دولت هم در زمان صدارت هاشم خان و هم در زمان شاه محمود خان و سپس داؤد خان پیوسته دوام داشت. در دهۀ معروف به دهۀ دموکراسی                 نیز ازین امر غفلت صورت نه میگرفت. چنانچه تحصن چندین روزۀ ملاها در مسجد جامع پل خشتی دراعتراض بر کلمۀ "درود" بر لنین که در جریدۀ پرچم نشر گردیده بود، به امر مستقیم شاه و تحت نظرمستقیم سردار ولی، با به کار برد خشونت پایان داده شد و متحصنین در نیمه شب به موترها انداخته شده به ولایات شان برده شده تعهد عدم تکرار از نزد شان گرفته شد. همچنان در زمان صدارت داؤدخان، صبغة الله مجددی به اتهام توطئۀ حمله برنیکیتا خروسچف و بولگانین رهبران شوروی، در اولین مسافرت رسمی شان به کابل، بازداشت وزندانی گردید. این گذشتۀ دلواپسی از بنیادگرایی که یقینا ً درسی بوده که از سقوط شاه امان الله گرفته شده بود، نشان دهندۀ آن است که موضعگیری سلطنت و داؤد در برابر اخوانی ها مربوط به دوستی با شوروی نه بلکه بر بنیاد تجربۀ تاریخی وتحلیل و ارزیابی خطر متصوره از جانب بنیاد گرایی بوده است.

اما در مورد مناسبات داؤد خان با اتحاد شوروی :

بر همگان واضح است که داؤد خان وقتی به شوروی روآورد که امریکا از دادن کمک های اقتصادی و نظامی به علت نه پیوستن افغانستان به پیمان های نظامی منطقوی (سنتو و سیتو) خودداری ورزید. این تصمیم بزرگ دوستی با شوروی و قبول کمک های آن بعد از تدویرو تائید لویه جرگه، اتخاذ گردید. طبیعی   است با ادامۀ کمک ها، مناسبات دوستانه تر شده میرود. مناسبات افغانستان و شوروی کدام استثنا نبوده، روابط تمام دول بر همین اساس داد و گرفت استوار است. بعضی از کشورها میانِ هم، همکاری اقتصادی  و سیاسی بیشتر و قویتر از دیگران دارند. در همین همجواری ما، دران زمان ایران و پاکستان هردووهمچنان ترکیه که در پکت های نظامی فوق الذکرشامل بودند، طرف حمایت و کمک امریکا قرار داشتند. هر کشوری مطابق منافع خویش، برای خوددوست و همکار انتخاب میکند. این درست است که چنین همکاری های ممتد، یک نوع وابسته گی به وجود می آورد. چنین وابسته گیی میان کشورهای اروپای غربی وامریکا نیزقویاً وجود دارد.

یک نوع دیگروابسته گی نیزوجود دارد:  دو دولت پُرقدرت المان و جاپان بعد ازتحمل شکست درجنگ جهانی دوم، تا کنون هم که بیشتر از شصت و پنج سال ازان وقت میگذرد، مجبور اند پایگاه های نظامی امریکا را درخاک های خود قبول داشته باشند. آخرین صدراعظم جاپان یوکیو هاتویاما(5) چند ماه قبل به همین علت مجبو ر گردید استعفا دهد که نتوانست وعده اش را به مردم جزیرۀ اوکینا وا، مبنی بر تخلیۀ پایگاه امریکایی ازان جزیره، عملی کند.

بعضی اوقات وابسته گی صرفاً اقتصادی و از روی اجبار میباشد. ازین جمله اند وابسته گی افغانستان به حسن نیت پاکستان درارتباط به راه ترانزیتش تا کراچی؛ وابسته گی یکعده کشورهای اروپایی به انرژی گاز وارداتی ازروسیه - که برای ایجاد علی البدل هایی در تلاش اند؛  و وابسته گی خود روسیه به این صادراتش به غرب - که اکنون در تلاش گشودن بازار جدید برایش، دست به اعمار لولۀ گاز تا چین زده است.

ادامه دارد                                                                                                             ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1 - عصمت الله امینی: چنــد سخن دربارۀ محبوسیت وشهادت شهید خان محمد خان "مرستیال"، در بخش پیوست ها به کودتای نام نهاد میوندوال، کابل نات شماره 118 تاریخ 16.04.2010

2 - غوث الدین فایق: رازی را که نمی خواستم افشاء گردد، صفحات 104و 105- ا ز نشرات مرکز نشراتی فضل – پشاور

3 - ضیاء مجید : توضیح چند نکته در مورد برخی ادعا ها در نوشتار «کودتای نام نهاد میوندوال» در سایت انترنتی افغان آسمایی، تاریخ 04.01.2011

4 - میر عنایت الله سادات : " افغانستان سرزمین حماسه و فاجعه " صفحه 135 چاپ سال 1998-

5 - Yukio Hatoyama