به پیشواز هشت مارچ روز همبستګی زنان جهان آیا براستی که موجودیت دختر در یک خانواده نحس ا ست

بلقیس مل

در تاریخ وطن عزیز ما زنده ګی زنان یک معمای حل ناشده است که نام زن به شکل مبهوتی به ګم شده ی مانند است که اګر پیدا یش در جامعه وخانواده باشد بازهم ګمشده ا ست . اګر به سیمای زنان افغان بنظر واقعی دیده شود درهر نګاه آ نان راز های عجیبی نهفته است .
امیدی که مایه ی حیات آنان ا ست آ ن امید آزادی و برابر یست .
زنان در فاصله های دور بین دو دیدار یکی آزادی ودګرش نور خورشید است .
باید برسند اما آ نان با شال سیاه مرد سالاری پوشانیده شده و در حصار محصور اند و ندای آ نان به آوای خزانی ماند که روز بروز به زردی و پژمرده ګی کشانده میشوند ګویی فریاد شانرا کسی نمیشنود با ریختن هر قطره اشک سوز استخوانش را حس نموده و جسم سر ګردان آ نان در پرتو خورشید ګرم نمیشود .
زنان تا به کیی به آ وای خشونت و اسارت ګوش فرا دهند و به نجوای نا دیده ګرفتن حقوق حقه شان حیران ، حیران بنګرند ، وقتی خُرد و حقیر میشوند باز هم در مقابل تمام
بیعدالتی ها خاموش اند .
این همه سوال ها تا به کیی ؟
این همه بی انصافی ها تا به کیی ؟
این همه زجر کشیدن ها تا به کیی
تا به کیی به ارمغان نابودی ها دلشاد کنند و بر دیوارصبر تکیه زده هستی را از محور نیستی طلبند ، این شکل زنده ګی به جز ‌ذلت و زبونی دګر در اصل مضمونی ندارد .
آیا زن یک چیستان ا ست ؟
آ یا یک معما ا ست که راه حل ندارد ؟
آ یا راهش را ګم کرده که ناله اش در حسرت مردان به نابودی ګرفته میشود ؟
آ یا بر شیشه ی ا نسانیت مرد سالاری پرده ی سیاه کشیده است که بر مزرعه زنان آ تش زده میشود ؟
آ یا زنان انسانان فلک زده اند که به پای خود به آ تشدان میروند و به خود سوزی ها دست میزنند وبه آخرین ساغر عمر شان خاتمه میبخشند ؟
اما هرګز نمیخواهند بالای آ تش شان آب ریخته شود بل میخواهند که دګران این آتش را شعله ور نسازند .
زن همیشه اشک میریزد اما لبانش خاموش ا ست .
زن همیشه عشق میورزد و سلام ادا مینماید اما در مقابل
خشونت میبیند و مانع عشق و سلامش میشوند .
زن همیشه پایمال سبک سران سنګین دل ا ست .
ای زن خودت به یاری خود بر خیز ، تاریخ در حقیقت دل ندارد که بحال شما بسوزاند .
حلقه های زنجیر محرومیت شما ها به یکدیګر پیوسته است اګر یکی از این حلقه ها بصدا آید هزاران دیګر به صدا می آیند .
هیچکس نمیخواهد که بواسطه محدودیت ها محدود باشد پس انواع این همه محرومیت ها خصلت جامعه ی ماست که در اول ګزندش به زن میرسد .
از ما زنان راز بیدلان و ګمګشته ګان را مپرسید که ما خود ګمشده ګانیم .
حنا وقتی رنګش بر ملا میشود که شسته شود ، وقتی زنی مورد تحقیر و توهین و تهدید قرار میګیرد آنوقت است که جوهر ذاتی اش ظاهر میګردد .

ببین چسان آ تش از درونم خیزد بید

قطره های خون از چشم تنم ریزد

باری زخم ګران در درون تن دارم

اګر باز ګویم دوباره تنم سوزد

از چرخ فلک ببریدم امید

رنګهای زمانه همه ګشت سپید

همه رنګ بود و ریا و مکر و فریب

زین همه تنم لرزد همی لرزد چو بید



به امید روزګارانی می اندیشم که زنان بلا کشیده ی ما دګر مورد اهانت قرار نګیرند و دګر زخم های ناسور تعصب برپیکره ی شریف و نجیب و عفیف زنان وطن ما وارد نشود .
میخواهم همیشه در پرتو قرمز رنګ افق بدرخشند واندوه وغم در سیمای شان دیده نشود ، همیشه شادمانی رادرچهره هر زن هموطنم بینم ، دګر بد ګمانی ها و نا برابری ها از بین رود دګر نا امیدی را در پشت در های بسته احساس نه نمایند در دنیای آ زادی و آ رامی در کنار مردان جامعه و خانواده های شان زیست نمایند .
اینست آرزو و آ رمان ما .
ای مادر ای خواهر و ای دختر ما و شما تنها نیستیم روز هشت مارچ روز همبستګی زنان سراسر جهان است ازاین روز خجسته حذ برید .

رسالت زنان است که طفل بدنیا آورند چی دختر باشد چی پسر ، این را همه باید بدانند که پیدایش و موجودیت دختر در یک خانواده نحس نبوده و نیست بل خوشبختی یک مادر است که طفل دختر بدنیا آورد .
هویداست که مردان زاده ی زنان ا ند .
ما خواهان یک زنده ګی آبرو مند و حقوق برابر زن و مرد در خانواده ها و اجتماع خود بوده و استیم .



بلقیس مل