یوه انتباهی او تعلیمی پارچه

ابوسعید ابوالخیر
د ګناهنو پیټي او درانه بارونو مې ، په اوږو دروند والی کوو ،چې غیبي غږ راباندی وشو،چې راشه دومره راشه ،چې زما دروازې ته نژدې شې ،هومره زما ور وټکوه چې ور دې پرمخ خلاص کړم .
ډیر مزل مې وکړ! یو شیبه روحی تلقین راته حاصل شو ،چې همدا ځای به وي ، خو هیڅ دروازه مې و نه لیده ،چې هر څومره مې د لټون سترګي پرانیستي هغه دروازه ښکاره نشوه ، نو د ستړي او ستومانه زړه نه مې غږ وکړ ، چې یاربه ! کومه دروازه وټکوم ،دلته خو هیڅ دروازه نه وینم ،غږ وشو او وي وییل :ما همداسي ووییل : چې ته راشې ،که نه ما هیڅ وخت د خپل رحمت دروازې ،ستا پرمخ نه دي تړلي ،هماغه وو ، چې د ډیر حیرته د ګناهونو درانه بارونه مې د اوږو څخه پر مځکه و غورځیدی ،او مخامخ تندی مې پرمځکه راغی ،او د سجدی په حالت پریوتم .چې یاربه ستا د رحمت د دریاب، څومره خلاصه غیږه ده ، چې هر نا امید چې هیڅ لاره نه لری هم همدې خوا راځي .
چه آغوش است ،یارب موجه ، دریای رحمت را
که هر کس ره ندارد هیچ سو ، سوی تو می آید
بیدل