سید عبیدالله نادر

چې له مخي مو باتور باتور ځــــــوانان ځي

له میدان د مـــــعرکی نه ، قـــــــهرمان ځي

چې مو ســترګي د امید، ورته کــــــږي وي

مونږ له جمعی نه زړه سواند او قدردان ځي

زندگی همچو غزالی که رمد می گذرد
عشرت و عسرت آن با مد و شد می گذرد
سعی تا حد توان است بجا آوردن

زندگی در شعله زار سوگ و ماتم رفته است
از رخ ګلزار ها آثار شبنم رفته است
از حضور ذهن ما یاد دو عالم رفته است
پیر عقل از ما به درد نان مقدم رفته است
در فشار کوچه‌های گندم آدم رفته است