د پسرلي سهار

د مـــــــرغــــکیـــــو آوازونــــــــــــه راځـــی
راتــــــه د تېر پسرلي یــــــــــــاد راولـــــي
راته د تېر عمر خیـــــــالـــــونـــه راځــــــي
پر خپلو سپینو وېښتو لاس تــــېـــــــروم
زړه ته یو یو زلـــــــمي کـــــــــلونــــه راځي
نامرادي ورځــــــــــی می پر زړه را اوري
لکه تیاره کـــــــــــــــــی چی ږغونه راځي
گوره چی څـــــــــــو پسرلي مخکی دلته
پــــــر شنو ښـــاخونو مرغکۍ ناسته وه
لکه له قــــــافـــــــــــــه راوتـــــلې پـــــــري
په ځان غره لکه بدرۍ نــــــــاســـــــــته وه
د فرشتو د نور له گــــــوتــــــــــــو جـــــوړه
په رنگ رنگینه نـــــاوکـــــۍ نـــــاسته وه
پر شـــــنو ښــــــاخــــــــلو یې ترانې اوډلې
پر سرو گلونو یې نغـــــمــــــې شیندلـــــې
د حــــــال پــــــه ژبـــــه یـــــې د لاري کیسې
دانه دانه راته په خـــــولـــــه پـــېیــــلـــــــي
څـــــــــه د زړې ځــــالـــگۍ نــکل په خوله
څه یې دنــوي کـــــور کیسې کـــــــولــــــې
زه په هغه توره کوټه کـــــــی نــــــــاست یم
زه لــــــــــــه هغې کــــــړکــــۍ برگونه وینم
هغه د سرو گلونو تـــــاندي لـــــښــــــــــتي
هغــــــــه د گـــــــلو امېلونــــــــه ویــــــــــــنم
د کړکۍ شاتـــــه پسرلی تېــــــرېـــــــــــږی
د مــــــرغکیـــــــــو کـــــــاروانــــونه ویـــنم
په هرکاروان کی د مرگي هنگــــــــامـــــه
د خزانونو یــــــــــرغـــــلونــــــــــــه ویــــنـــم
هغه مرغۍ چی یې نـــغمې کـــــــــرلــــــــې
چی ترانــــــــې چــــــی یـــــې کیسې پېیلې
ورک به یې چېــــــری وي وروستي ږغونه
پر کوم ولات بـــــــــــــــــــه وي خزان وهلې
بل پسرلي بــــــــــــه وي هم ځای ورکړی
نـــــــــوي ځـــــــالــــۍ ته به وي هم راغلې
کــــــــه بـــــــه د منگولــــو د خزان نیولې
یا بــه ژلــــــۍ د پـــسرلــــــــي وژلــــــې
اوس له هغې نغمې کلونه تېـــــــــر دي
اوس پر هغې شېبې عمرونــــه تېر دی
پسرلي ښخ ســـــــول د خـــــزان پر لمن
پر لحدونـــــــو یـــــــې وختونه تېر دی
زما د کړکــــــــۍ شاته تېرېږی زمان؟
کـــــــــه زه هم مـل یم د همدغه کاروان
نه می خپل سیوری نه می پل ولیدی
نــــــه پــــــه دې لار کی چا لیدلی روان
چا بــه د عــمــر قـــــافـــــله بـــــــلــــلــــې
نه یې هی هی نه یې ښکارېږی ساروان
چــــــی لا بــــــه څونه برېښنا وپړکېږی
چــــــــی لا به څونه وغړومبېږی اسمان
څومره گلونــــــــه بـــه لا وویـــــــــنــــمه
څونه به وینم لا د پــــــرخــی بــــــــاران
څونه به واورمه اشنــــــا ږغـــــــــونــــــه
څونه به ونـــــــاڅــــــی بــــــلبل ته گلان
څومره به یاد کم لــــــه زلمیو ســـــــــــره
د ځوانۍ خوب د مستۍ تللی داستان
چی لا به څونه پسرلي وشمــــــــېرم
لا څه بادونه به راځي د خــــــــــــــزان
لـکه چی ماته را یــــــادېـــــږي تللي
ما به هم یاد کي پاته سوي یــــــاران
خو دغه سر به راته نه ســــــي معلوم
دا حقیقت بــــه راتـــه نــــه سي عیان
چی په لـــــحد کی به بندي اوسېږم
که پـــــه ژوندون یم د ازل بندیوان
راته ښکارېږی چی بندی پیدا دی
د مور له غېږی ترقیامته انسان.